การหายใจกับการฝึกมวยไท่เก๊ก

ขณะรำมวยหรือฝึกยืนจั่นจวง ให้ปล่อยลมหายใจให้เป็นธรรมชาติ ไม่พยายามบังคับ จะให้ดีคืออย่าไปยุ่งกับลมหายใจ

เมื่อฝึกฝนไปได้ระดับหนึ่งลมหายใจจะค่อยๆ มีการเปลี่ยนแปลง

เช่น

เมื่อหายใจเข้า ลมหายใจจะถูกดึงลง (กระบังลมลดระดับลง) หน้าท้องลดระดับลงจนดูเหมือนแฟบลง กระดูกสันหลังมีการยืดตัวขึ้น กระดูกสะบักเปิดออก
เมื่อหายใจออก กระดูกสะบักลดตัวลง กระบังลมเลื่อนขึ้นมา ทำให้ช่องท้องเลื่อนขึ้นมา กลายสภาพเป็นท้องน้อยป่องออกมา

การหายใจเมือหายใจเข้าสุดแล้ว จะอยู่ในสภาพไม่หายใจออกชั่วระยะหนึ่ง ซึ่งขณะนั้นร่างกายจะผ่อนคลายและเปิดออก (ไม่ใช่การตั้งใจกลั้นลมหายใจ) แล้วจึงระบายออก
เมื่อหายใจออกสุดแล้ว จะอยู่ในสภาพไม่หายใจชั่วระยะหนึ่ง ขณะนั้นร่างกายจะผ่อนคลาย แล้วจึงเกิดภาวะดึงลมหายใจเข้าอีกครั้ง

เมื่อตีออกไป (แม้แต่ท่าลู่ซึ่งเหมือนดึงเข้ามา) เป็นขณะลมหายใจออก
เมื่อโดนกระแทกโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจจะถูกระบายออก ท้องจะป่องออกมา ขณะนั้นร่างกายจะเหมือนกับซับแรงกระแทกเข้ามาเล็กน้อย แล้วปล่อยให้กระดอนออกไป

ความเปลี่ยนแปลงต่างๆ เหล่านี้จะเกิดขึ้นเอง โดยไม่ต้องบังคับกะเกณฑ์ เพียงแต่รับรู้ไว้