ความคาดหวัง

ทุกคนที่มาหัดเรียนมวยไท่เก๊กมาด้วยความคาดหวังบางอย่าง

บางคนอยากให้ตนเองมีสุขภาพดี
บางคนอยากฝึกสุดยอดวิทยายุทธ์ สามารถนำไปใช้ป้องกันตัวได้
บางคนอยากเรียนมวยไท่เก๊กเพื่อช่วยในการฝึกสมาธิ
บางคนอยากได้ลมปราณ หรือกำลังภายใน
บางคนอยากรักษาอาการเจ็บป่วยหรือโรคเรื้อรัง

ฯลฯ

ทุกคนมาด้วยความคาดหวัง

เมื่อคาดหวัง เราก็จะมีภาพในใจบางอย่าง บางคนก็คิดว่าอาจารย์ที่ดีจะต้องเป็นคนจีนแก่ๆ หนวดเครายาวๆ บางคนก็อยากให้อาจารย์ตีให้ดู หรืออยากฟังเคล็ดวิชาที่ลึกล้ำพิสดาร

หากเมื่อเรามาเริ่มเรียนมวยไท่เก๊กเข้าจริงๆ สิ่งที่เราได้พบกลับแตกต่างจากที่เราคาดไว้
ในวันแรก อาจารย์อาจจะไม่ได้สอนอะไรคุณมากไปกว่าท่าบริหารอบอุ่นร่างกายง่ายๆ สองสามท่า หรืออาจจะสอนท่าเดินหน้า หรือเดินถอยหลังพื้นฐานอีกสักท่าหรือสองท่า ช่างเป็นท่าที่ง่ายอะไรเช่นนั้น หัดสักห้านาทีเราก็ทำได้แล้ว แต่อาจารย์กลับบอกให้ฝึกท่าง่ายๆ เหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาจนหมดเวลา แล้วยังสั่งให้กลับไปซ้อมท่าเหล่านี้ที่บ้านอีก
เอาละถึงมันจะเป็นท่าง่ายๆ แต่นักเรียนส่วนมากก็มักจะกระตือรือร้นที่จะฝึก เดินมันทุกวัน สิบห้านาที ครึ่งชั่วโมง เดินหน้าถอยหลังอยู่แค่นั้นแหละ

อาทิตย์ถัดมา มาเรียนเป็นวันที่สอง อาจารย์อาจจะให้เราทบทวนสิ่งที่เคยเรียนไปแล้ว ท่าง่ายๆ นั้นน่ะนะ แล้วท่านก็ให้ฝึกท่าเหล่านั้นซ้ำๆ อีก ท่านอาจจะเพิ่มท่าเดินด้านข้างให้อีกสักท่า

เอาเดินก็เดิน กลับบ้านไปเดินหน้าถอยหลัง เดินข้างอีกครึ่งชั่วโมง

เมื่อถึงเวลาเรียนครั้งที่สาม อาจารย์เริ่มสอนท่ามวย คราวนี้แหละจะได้เรียนของจริงสักที ปรากฏว่า ได้เรียนอยู่สองท่า อะไรกัน ท่าง่ายๆ อย่างนี้