How to practise Taijiquan to attain super health and longevity #3

Zeng:
This is quite a unique feature. How does it come about, and what particular benefits and advantages does it offer?

Wu:
Aside from what are noticeable to the causual observer as described above, there is, or should be, in these continuously flowing movements, an alternative change from "insubstantiality" to "substantiality" or from "to open" to "to close" as they are termed in the Taijiquan classics. Or simply as the actions themselves show: there is a constant shift of body weight, letting the greater part of it be borne on one of the legs (bent to a certain angle) alternatively, as well as an alternative change of stretching-out and drawing-in movements, keeping the whole body alternatively in a stretched or relaxed state both internally and externally. Practising Taijiquan with a greater part of bodyweight borne on a single and bent leg alternatively for 20-40 minutes in continuity is certainly demanding both to the mind and the body, thus comes the perspiration. Keeping a part of or the entire body in a stretched or relaxed state alternatively is a good means of conserving energy and a way of letting the workload be shared evenly by the different body parts. That, together with coupling deep respiration naturally with body movements in rhythmic harmony as far as possible, makes a good supply of oxygen available right from the beginning to the end of the workout. Thus no oxygen debt is formed, and the performer will not be out of breath.

The benefits and advantages concomitant to this unique feature are many: as the exercise is actually quite demanding, so it enhances cardiovascular efficiency, increases the elasticity of the lung tissue and improves digestion and assimilation. As it is generally done slowly and gently, it is not too hard a task even for the aged or the weak. And as a good supply of oxygen is available at all times and no oxygen debt is being built up throughout the whole practice, it is entirely suitable for those with chronic illness such as high blood pressure, or pulmonary tuberculosis.

Zeng:
That explains the popularity of Taijiquan with people of different ages and health problems. Are there any new findings regarding the health promoting effects in relation to this aspect of its uniqueness?

Wu:
There certainly are. I'll just cite one of the latest. As reported in the newspaper Tiyubao (The Sports Gazetts) a researcher at the Henan Medical College made an observation of the changes in the immune functions of nineteen 50-68 years old Taijiquan practicians and twenty-five 18-32 years old middle and long distance runners after their workouts. The procedure is to let the two groups walk slowly to a designated place after rising from bed in the morning, then with the Taijiquan group doing a set of simplified Taijiquan and the runners group running in full speed a distance of 1,600 metres.

Both before and after their workouts, samples of their saliva were collected and tests were made of the contents of the immune substance, the secretive type globulin (SlgA) contained in their saliva. The result was that an increase of SlgA was gound in about two thirds of the Taijiquan group, while a decrease was found in about two thirds of the runners group right after the workout. It shows that exercises of different intensity will bring about good or bad infulence, at least right after the workout, to the immune functions of the human body and an exercise of moderate intensity like Taijiquan will bring about a good infulence. This is another proof offered by modern scientific analysis of the multivalent effects of this unique and popular traditional Chinese form of mental and physical culture.

Zeng:
All that I have learned from you to day is most interesting and enlightening. Now is there anything else that you would consider of particular importance for me to observe?

Wu:
Well, yes. Though you are much younger than I, you are now already sixty-six, and as enthusiastic as you are, it is all the more necessary to be aware of over training. Anything done in harmony with the law of nature is liable to bring you good results, and aging is a natural law. Don't take yourself as still young when you are already old, or are becoming older. In my own case, I used to train not less than three hours a day when a youth. The whole programwas very strenuous, including "keeping pile-stance" (holding a fixed position for a number of minutes, a sort of isometric training) in several different stances; kicking a foot high up forward, touching the forehead with the toe and kicking a foot high up backward, touching the back of head with the heel; doing a set of Taijiquan under a kind of long rectangular table only a few inches higher than a dining table, so as to make sure that I was taking a very tiring low stance, etc. Then about 2 hours during my middle age. After sixty, about one hour and a half. Over seventy, about an hour. Over eighty, less than a hour. Over ninety, about 30 minutes. Now I do only about 15 minutes early every morning and sometimes another 15 minutes before going to bed, and I have kept myslef all the time fit and healthy.

The second thing I want you to keep in mind is that the healthy and strong body one has built up through long years of Taijiquanpractice or any other sports activity is not one that can stand limitless abuses. Over-eating, over-smoking, over-drinking, over-indulgence in sex, and working beyond a certain limit will surely ruin the mind and the body.

Finally, I hope you will not limit the application of the basic priciples of the art to your daily Taijiquan only. For instance if, while walking, you remember to stick up the top of your head lightly, loosen up your hip joints and raise the knees, you will instantly feel spirited and nimber. If something vexes you, you can throw it off by a few minutes of deep breathing, slowly and evenly, and, by shutting off all disturbing thoughts, as you do in the "Preparatoin Form". Then follow with an actual round of Taijiquan, or just picturing it in your mind. When you are at a scenic spot of in a place full of sunshine, fresh air and fresh food, don't hesitate to take these good things into your bodyand form a deep impression of them in your mind, to be recalled with joy afterwards, by doinga set of Taijiquan on the spot. That will certainly help you attain super health and longevity.

Zeng:
Thank you ever so much for your valuable and detailed advice. As the old saying goes: "I profit more from one consultation withyou than from ten years of reading." I wish you a long, long life and I hope that more and more Taijiquanenthusiasts will learn of your teachings and be benefitted by them.

How to practise Taijiquan to attain super health and longevity #2

Zeng:
This is very interesting and important. Please elaborate.

Wu:
Of course, I am not prepared to give you a comprehensive presentation, but I will try to cover the most salient points.

The first thing to note is the tenet in physiology that a proper functioning of the nervous system, with the cerebral cortex as its core, is a prerequsite to the proper functioning of the different systems of the human body. Compare this with the cardinal principle of Taijiquan that the art depends primarily on the mind, not on the muscles, and that one must cultivate the subtle directing power of the mind and maintain an ever tranquil state, free from all outside disturbances and vexations. This cultivation is realized through an ever higher coordination not only of such body parts as the hands, eyes, feet and the torso, but also a harmony of the external body movements with the innerchanges of the mind-intent, the respiration and the movement of the "qi." Such a state is termed in Taijiquan: "The upper and lower in correspondence; the internal and the external in unison."

To practise or seek such a high coordination for 30-60 minutes everyday is very beneficial to the nervous system and therefore to the whole body, in two ways. Firstly, it will greatly improve the efficiency of the directing power of the mind through exciting, by concentration, a certain part of the cerebral cortex. Secondly, according to the phenomenon of negative inducement in physiology, increasing the excitation of one part of the cerebral cortex will necessarily lessen the excitation in the others, thus suppressing excitation focuses due to chronic illness or prolonged stress and vexation, and so encouraging recovery.


Zeng:
That certainly is an important basic concept to be kept in mind. Are there any recent findings relevant to the directing power of out mind?

Wu:
Recent findings in physiology, brain science and other related fields have further revealed that not only voluntary muscles are under the control of our mind; by focusing attention on certain parts of one's body and thinking in a certain way, after a short period of training with the help of the technique and instrumentation called "bio-feedback", certain inner activities can be controlled or aroused by one's mind as well (the same kind of phenomenon had long been noticed and made use of by Taijiquan masters hundreds of years ago in China.) One successful experiment made in recent years in the West is the raising or lowering of fingertip temperature by the will of mind, which actually is the result of the opening or closing of the capillaries brought about by one's focused thinking. This offers a scientific interpretation of the slight distension and wriggling often sensed by many Taijiquan practicians in their fingertips palm centres together with a visible reddening of these parts when their minds are focused on them. Sometimes one can also feel a stream of warmth running through a certain part of his body when performing a certain movement, that could well be the widening of some bigger blood vessels, allowing more blood to circulate through.

According to the Taijiquan classics, that something running inside is "qi". And according to the traditional Chinese medical theory, "qi" is something innate in man from birth, something invisible but vital to life. The free moving of "qi" clears the way for the blood to circulate freely, though "qi" circulates through its own network of main and collateral channels, along which the acupuncture points are distributed. The existence of "qi" had never been scientifically identified until a few years ago, when some Chinese scientists with the help of modern instruments, succeeded in finding out first in 1978 that the "qi" emitted from the palm centre of a "qigong" master is a kind of far infrared radiation adjustable by the rise and fall of low frequency electrical waves. Then in 1979, it was again demonstrated that the "qi" emitted from the fingertips of another "qigong" master was a current of fine particles with electrical charge. Although a comprehensive understanding of "qi" is still a subject for further research, and whether the sense of warmth and wriggling is the result of a freer movement of blood, or of "qi" or of both remains to be ascertained scientifically, practising Taijiquan in the way of "letting the mind direct the qi; and letting the "qi" circulate through the body" will greatly improve your health and lead to longevity. If not practised in this manner, you will still receive some benefits, but not much more than spending the same amount of time walking or doing calisthenics.

Zeng:
You talk on the relationship between the most salubrious effect and the most characteristic feature of Taijiquan is a point of great interest to me. Now, what would you rate as next in importance and ingenuity?

Wu:
There are a few more points that I would like to mention, but not neccessarily in the order of their relative importance and ingenuity. One special feature that almost everyone can see when watching a good Taijiquan performance or practice is the slow, pliable, even, rounded and continuously flowing movements done smoothly without apparent effort from the beginning to the end of a complete set which generally lasts about 5-8 minutes for the shortest simplified version and 20-40 minutes for the longer ones. When it comes to an end, one usually finds light perspiration on the performer's skin even in cold weather, but without finding him out of breath.

How to practise Taijiquan to attain super health and longevity #1

Teaching of the 98 year old famous master Wu Tunan

from Wu style Taijiquan by Wang Peisheng & Zeng Weiqi (P221-228)

China Daily carried a report in its Nov. II, 1981 issue, entitled "A Long Life of Taijiquan." The opening three paragraphs read as follow: "At 96, Wu Tunan still has good eyesigh and hearing, is alert and clear in speech. His tall figure with its straight back and steady walk is that of a athlete, his blood pressure is normal, he can walk several dozen miles, and once a week he climbs the hills at Badachu, a scenic spot on the outskirts of Beijing. His wife Liu Guizhen, 10 years his junior, is almost as healthy."; "Wu and his wife attribute their health to the practice of Taijiquan, traditional Chinese shadow boxing. Wu, who is vice chairman of the Beijing Wushu Association, has been practising Taijiquan for nearly 90 years."

Aside from the above, the writer has often listened with admiration to the Master's quoting from memory famous passages found in tradition Chinese literary, medical, historical and philosophical works; and watched with keen interest how the old man could still toss a stuent, 50, 60 or 70 years his junior several feet away in the pushing-hands exercise.

Longevity plus such super health and clarity of mind is surely something to be envied at and worth striving for. The way of attainment sounds rather simple - the practice of Taijiquan. But why and how?

There are now in operation 161 Taijiquan teaching posts with about 750 coaches in Beijing. The yearly enrolment in 1981 amounted to nearly 50,000, reaching a total of over 250,000 since 1974. Statistics have shown that of those participants with chronic diseases, over 90 percent have obtained marked improvement, and many have returned to their jobs. However, men as old and healty as Master Wu are still rare, even among Taijiquan practicians. Is it because Master Wu is an exception to nature's rule? Or is it because the majority of Taijiquan practicians, enthusiastic and benefited as they are, have not practised Taijiquan in the way as Master Wu has? If so, how should it be done to attain such super healty and longevity?

One fine moring, the writer had a long chat with the Master, seeking an answer. Through our discussion, the Master's teachings emerged. My questions, and Master Wu's replies, are as follows:

Zeng:
Factors contributing to health and longevity are many. Why do you attribute your super health to the practice of Taijiquan and not to anything else? Tens of thousands of people practise Taijiquan every morning in Beijing, and as result of its very good health promoting effects, the number is still growing. However, compared with what you have attained, it seems the majority are not getting the full benefits promised by the art. Is it chiefly because the other factors influencing their health and longevity are possibly not as favourable as yours? Or is it because they have not practised Taijiquan as you have or as you deem it should be?


Wu:
Factors influencing health and longevity, favourable or unfavourable, are indeed numerous. Some important ones, like heredity, geographical environment, living and working conditions, affect us more basically than Taijiquan. Obviously, these factors are either beyond our control, or not easily altered by us. However, their ill effects may be lessened, and good effects enhanced by the practice of Taijiquan. In my own case: I was not born strong but very weak. I suffered lung, liver and spleen troubles as a child, until taking up Taijiquan at the age of nine. I gradually overcame my weakness after eight years of vigorous training under the tutorship of Wu Jianquan, plus another four years under the strict coaching of Master Yang Shaohou.

My health originally was less favourable than the average person's . As to living conditions, I have been through very stressing times. But I persisted in correct practice of Taijiquan under all circumstances.


Zeng:
In other words, it is not just the practice of Taijiquan, but the persistent and correct practice which leads to super health and longevity. Right?


Wu:
Precisely so. But I must add: by persistence, I mean life-long persistence. By correctness, I mean full accordance with the fundamental principles set in the Taijiquan classics.


Zeng:
Such a high standard is very hard to attain.


Wu:
Yes, and no.
It is certainly hard for the sceptics and the half-hearted. These often quit after having missed a few lessons, or upon finding their movements still awkward after a mere few months of practice. But those who are serious in their pursuit of super health and longevity, and who realize they are indeed attainable are therefore determined to spend the necessary time and effort required. They are usually attentive to their instructors and sensitively aware of the subtle differences in their own movements and feelings, depending on whether they follow the instructions faithfully or not. Generally, after learning and practising in such a manner for a year or so, the movements of these students becomemuch more coordinated and flowing, their health noticeably improves. The hour or so of daily practice becomes a time of joy, relaxation and self-achievement. Persistence then is no longer a problem. The only issues are how to makethe best possible progress in keeping with age, constitution, time availiable for learning and practising, and the finding of a good teacher and good practice companions.


Zeng:
That I can well see from my own experience. I started learning Taijiquan at 46 when I found my old favourite sport, weightlifting, a bit beyond my age. As Taijiquan is in many ways very different from weightlifting, I found the movements quite complicated and I did them awkwardly at first. However, with some knowledge of Taijiquan's health promoting effects, I determined to learn this traditional system of health promoting exercise and martial art. It was new to me and not only suitable to my age but an art I could practise to the end of my days. After a year of intensive learning and practice I was doing the movements more easily. A feeling of relaxation and well-being arose with every practice session.

Even when conditions would not allow me to do Taijiquan I tried to practise it in my mind, coupled with diaphragm breathing. In this way, I had not only managed to have avoided forgetting the sets I had learned,. but also could relax under conditions of stress. At the end of 1974, though then already 59, I started to learn new sets of Taijiquan. I found improvement possible even with two knees suffering from bone arthritis, in fact I was the runner-up in the 1978 Beijing Taijiquan Contest for the Aged. What a greath joy and satisfaction!

Today, Taijiquan is as much a daily necessity to me as eating and sleeping. What I am most eagerly seeking now is a deeper understanding of the art. As you are one of the oldest Taijiquan masters of our time, you have studied both traditional Chinese medicine and western medicine and are one of the earliest advocates of scientific Taijiquan, I admire you sincerely. Now what is your interpretation and evaluation of the cardinal principles of the Taijiquan classics from a scientific point of view? What are the most important points to observe in Taijiquan in order to get the best possible results?


Wu:
I am pleased with what you have experienced and that you are eager to hear from me. Let me say first that the basic principles and methods of Taijiquan and the healthful benefits ensured by this age-old system are in harmony with recent findings in physiology, medicine, sports science and other related fields.

ชิงหลิง (คิงเล้ง) เบาคล่อง

ในการรำมวยไท่เก๊ก ที่ว่าให้เบา ไม่ใช่แค่เบา แต่เป็นเบาคล่อง หรือชิงหลิง นั่นคือความเบาที่สามารถเคลื่อนได้ดังใจอยู่ตลอด เช่นการวางมือให้เบา บางครั้งคิดว่าวางเบาแล้ว แต่ที่แท้ตั้งใจยืดจนกลายเป็นหนัก คือไม่สามารถเคลื่อนได้ แต่ผู้ฝึกมักไม่รู้ตัว เนื่องจากยังสามารถใช้ขาใช้เอวเคลื่อนแทน

ซง (ผ่อนคลาย)
คือการยืดขยายในทุกทิศทางทั้งกล้ามเนื้อกระดูกเส้นเอ็น การสเตรชชิ่งหรือยืดเส้นเอ็นเป็นการดึงเส้นเอ็นให้ขยายในทิศทางเดียว จึงต่างจากซง การจะให้ขยายได้จึงต้องอาศัยการผ่อนคลาย ซึ่งต้องอาศัยการฝึกฝน เพื่อให้คลายมัดกล้ามเนื้อออก กล้ามเนื้อเกิดการผ่อนคลาย ขณะเดียวกันก็มีแรงยึดในแนวตรง เมื่อกล้ามเนือผ่อนคลาย เส้นเอ็นผ่อนคลายก็ขยายออกได้เอง ข้อต่อก็แยกออกจากกันได้เอง

ความคาดหวัง

ทุกคนที่มาหัดเรียนมวยไท่เก๊กมาด้วยความคาดหวังบางอย่าง

บางคนอยากให้ตนเองมีสุขภาพดี
บางคนอยากฝึกสุดยอดวิทยายุทธ์ สามารถนำไปใช้ป้องกันตัวได้
บางคนอยากเรียนมวยไท่เก๊กเพื่อช่วยในการฝึกสมาธิ
บางคนอยากได้ลมปราณ หรือกำลังภายใน
บางคนอยากรักษาอาการเจ็บป่วยหรือโรคเรื้อรัง

ฯลฯ

ทุกคนมาด้วยความคาดหวัง

เมื่อคาดหวัง เราก็จะมีภาพในใจบางอย่าง บางคนก็คิดว่าอาจารย์ที่ดีจะต้องเป็นคนจีนแก่ๆ หนวดเครายาวๆ บางคนก็อยากให้อาจารย์ตีให้ดู หรืออยากฟังเคล็ดวิชาที่ลึกล้ำพิสดาร

หากเมื่อเรามาเริ่มเรียนมวยไท่เก๊กเข้าจริงๆ สิ่งที่เราได้พบกลับแตกต่างจากที่เราคาดไว้
ในวันแรก อาจารย์อาจจะไม่ได้สอนอะไรคุณมากไปกว่าท่าบริหารอบอุ่นร่างกายง่ายๆ สองสามท่า หรืออาจจะสอนท่าเดินหน้า หรือเดินถอยหลังพื้นฐานอีกสักท่าหรือสองท่า ช่างเป็นท่าที่ง่ายอะไรเช่นนั้น หัดสักห้านาทีเราก็ทำได้แล้ว แต่อาจารย์กลับบอกให้ฝึกท่าง่ายๆ เหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาจนหมดเวลา แล้วยังสั่งให้กลับไปซ้อมท่าเหล่านี้ที่บ้านอีก
เอาละถึงมันจะเป็นท่าง่ายๆ แต่นักเรียนส่วนมากก็มักจะกระตือรือร้นที่จะฝึก เดินมันทุกวัน สิบห้านาที ครึ่งชั่วโมง เดินหน้าถอยหลังอยู่แค่นั้นแหละ

อาทิตย์ถัดมา มาเรียนเป็นวันที่สอง อาจารย์อาจจะให้เราทบทวนสิ่งที่เคยเรียนไปแล้ว ท่าง่ายๆ นั้นน่ะนะ แล้วท่านก็ให้ฝึกท่าเหล่านั้นซ้ำๆ อีก ท่านอาจจะเพิ่มท่าเดินด้านข้างให้อีกสักท่า

เอาเดินก็เดิน กลับบ้านไปเดินหน้าถอยหลัง เดินข้างอีกครึ่งชั่วโมง

เมื่อถึงเวลาเรียนครั้งที่สาม อาจารย์เริ่มสอนท่ามวย คราวนี้แหละจะได้เรียนของจริงสักที ปรากฏว่า ได้เรียนอยู่สองท่า อะไรกัน ท่าง่ายๆ อย่างนี้

ลำดับท่าการรำมวยไท่เก๊ก

เก๊ก 1

ท่าเตรียม

ยืนตรง แยกขาเล็กน้อยห่างประมาณช่วงไหล่ด้านใน ฝ่าเท้าวางขนานกัน ปลายเท้าชี้ไปข้างหน้า คอตั้งตรง ตามองตรง สองมือวางข้างลำตัวสบายๆ

คีสี่
1. กางนิ้วออกเล็กน้อย
2. กางนิ้วหัวแม่มือขึ้น
3. ค่อยๆ ยกสองแขนขึ้นโดยผ่อนไหล่ ดันศอกขึ้นมา ไม่ให้ใช้แรงที่มือ ฝ่ามือสองข้างหันเข้าหากัน ค่อยๆ พลิกคว่ำลงเล็กน้อยขณะยกขึ้น ให้เป็นรูปโค้งจนปลายนิ้วชี้สูงประมาณระดับสายตา หรือคิ้ว
4. คว่ำมือลงอีกเล็กน้อย
5. ค่อยๆ ลดฝ่ามือลงโดยผ่อนแรงที่ไหล่ ให้แขนทั้งสองข้างวางลงอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่กดลง ไม่ดึงแขนกลับ แต่ก็ไม่รั้งไว้ แขนทั้งสองข้างจะค่อยๆ ลดลองมาอยู่ข้างลำตัวเอง รักษาระดับฝ่ามือไว้ให้ฝ่ามือคว่ำลงอยู่ตลอดโดยค่อยๆ เปลี่ยนมุมที่ข้อมือตามจังหวะที่ฝ่ามือเลื่อนลงมา จนฝ่ามือทั้งสองมาวางอยู่บริเวณข้างสะโพก

นำเชียะบ้วย

6. นั่งลงไป
7. ยกแขนขวาขึ้น ฝ่ามือขวายังคว่ำลง ให้ฝ่ามือสูงประมาณหัวไหล่ขวา เปิดศอกขวาออกเล็กน้อย สายตาค่อยๆ หันไปมองผ่านข้อมือขวา ยกเสร็จตาหันไปมองถึงข้อมือพอดี ศอกตรงเข่า
8. หมุนเท้าขวา มือขวา ทั้งลำตัวด้านขวา ให้เปิดออกเก้าสิบองศา
9. ยกมือซ้ายขึ้น ยกขาซ้ายเตรียมก้าว ตาหันไปมองทางซ้าย เฉียงประมาณสี่สิบห้าองศา
10. ก้าวเท้าซ้ายออกไปข้างหน้าตรงๆ มือทั้งสองข้างขยายออก เหมือนประคองบอลใหญ่ มือขวาลดลงเล็กน้อย ปลายนิ้วทั้งสองข้างยื่นออกเสมอกัน เข่าตรงศอกทั้งสองมือ นิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายสูงประมาณปลายจมูก

เพ้ง

11. มือขวาช้อนลงล่าง มือซ้ายคว่ำลงเล็กน้อย เมื่อมือขวาผ่านจุดต่ำสุด ยกเท้าขวาขึ้นเตรียมก้าว เมื่อมือขวายกมาตั้งไว้เท้าขวาก็ยกเสร็จพอดี
12. ก้าวเท้าขวาออกไป ตั้งศรีษะขึ้น (ฮือเล้งเต็งแก่) ขยายทั้งสองมือออกไป เมื่อตั้งศอกขวาตรงเข่าแล้วเปิดฝ่ามือขวาขึ้นนิดหนึ่ง เมื่อตั้งศอกซ้ายตรงเข่าแล้ว ปิดฝ่ามือซ้ายลงนิดหนึ่ง มือทั้งสองเคลื่อนพร้อมกัน

ลี่

13 มือขวาคว่า มือซ้ายหงาย นั่งกลับลงมาบนขาซ้าย (ขาหลัง) หมุนเอวไปทางซ้ายเล็กน้อย แล้วลดศอกซ้ายยื่นมือขวาตามออกไปเล็กน้อย ยังยึดหลักเข่าตรงศอก

จี่

14 มือซ้ายตีวง มือขวาหงายรับ เมื่อมือซ้ายกำลังวางลง ถ่ายน้ำหนักกลับไปที่ขาขวา (ขาหน้า) เป็นท่าก้าวธนู แขนขวาขยายออก รับฝ่ามือซ้ายที่วางลงพอดี จุดวางใช้โคนนิ้วมือซ้าย วางแตะบนชีพจรมือขวา มือและแขนเรียงกันเป็นเส้นตรง
15 เมื่อวางแตะเสร็จก็ขยายต่อออกไปให้สุดท่า โดยศอกยังต้องตรงเข่า ไม่เคลื่อนออกจากตำแหน่ง

อั่น

16 ปล่อยสองมือแบนราบ ยกมือทั้งสองขึ้นโดยตำแหน่งศอกยังคงเดิม นั่งกลับลงบนขาซ้าย
17 ลดศอกทั้งสองข้างลง
18 ย้ายน้ำหนักกลับไปขาหน้า เมื่อย้ายน้ำหนักเสร็จมือทั้งคู่ผลักออกไปอีกเล็กน้อย ตั้งฝ่ามือขึ้น ฝ่ามือเปิดออกประมาณ 45 องศา (ไม่ใช่ผลักโดยแบมือทั้งสองไปข้างหน้า) ระยะห่างระหว่างฝ่ามือทั้งคู่ประมาณช่วงไหล่ด้านใน

ประวัติจางซานฟง

ประวัติมวยไท่เก๊ก ไม่มีใครรู้ครับว่าประวัติที่แท้จริงของมวยไท่เก๊กเป็นอย่างไรกันแน่ แต่ส่วนมากแล้วจะอ้างว่านักพรตจางซานฟงหรือเตียซำฮง ที่เคยเห็นอยู่ในหนังเรื่องดาบมังกรหยกที่เป็นอาจารย์ปู่ของพระเอกจอมยุทธ์เตียบ่อกี้นั่นแหละ เป็นผู้คิดค้นขึ้น โดยได้รับแรงบันดาลใจจากการบังเอิญเปิดหน้าต่างบ้านออกมาแล้วก็บังเอิญเห็นนกกระเรียนตีกันกับงูอยู่ ท่านก็ให้ปลาบปลื้มปิติ ปิ๊งเป็นวิชามวยขึ้นมา จริงๆ แล้วมวยจีนหลายๆ แขนงก็มักจะอ้างว่าคิดขึ้นมาจากกระเรียนมั่ง งูมั่ง หรือไม่ก็ทั้งคู่นี่แหละ นัยว่าเป็นสัตว์ยอดฮิตสำหรับการคิดมวยจีนนอกจากนี้ก็มีที่คิดมาจากเสือ หมี ลิง ตั๊กแตน นกอินทรี ที่แปลกๆ เช่นหมา หรือเป็ดก็มีหรือที่ยิ่งใหญ่ๆ มากๆ อย่างมังกรก็เป็นที่นิยมมากเหมือนกัน ตำนานไม่ได้บอกว่ากระเรียนกับงูที่เป็นอาจารย์สอนมวยให้ท่านจาง หรือผลการสู้กันใครเป็นฝ่ายชนะ หรือเรื่องราวเป็นอย่างไรต่อ แต่คาดว่าคงไม่ได้โดนท่านจางจับย่างกินเป็นแน่ เพราะท่านเป็นนักพรตเต๋า ก็ถือศีลกินเจครับ

pic1 รูปที่ 1 ท่านจางซานฟง ทราบว่าท่านอายุยืนมาก รูปที่เห็นส่วนมากผมเผ้าหนวดเคราจะเป็นสีดำครับ แสดงว่าหนุ่มอยู่เสมอ
pic2 รูปที่ 2 รูปท่านจางซานฟงพิจารณานกกระเรียนกัดกับงูแล้วคิดออกมาเป็นมวยไท่เก๊กได้ จิตกรที่วาดรูปนี้ก็จินตนาการเอาว่ามันมาตีกันอยู่ในสวนบ้านท่าน
pic3รูปที่ 3 นกกระเรียนตัวเป็นๆ หน้าตาอย่างนี้

ท่านนักพรตจางซานฟงผู้นี้ เชื่อกันว่าเดิมชื่อจางจวินเป่า หรือเตียกุนป้อ เกิดในประเทศจีนตอนปลายราชวงศ์ซ่ง ว่ากันว่าเป็น วันที่ 9 เมษายน ค.ศ. 1247 แล้วมามีชื่อเสียงสมัยราชวงศ์หยวน (ค.ศ. 1279-1368) เคยศึกษามวยเส้าหลินจากวัดเส้าหลินมาก่อน บ้างก็ว่าเคยบวชในวัด ที่ท่านกิมย้งไปแต่งเป็นนิยายมังกรหยกก็ว่าเคยเป็นเณรน้อยอยู่ในวัดก่อนจะหนีออกมา หรือในหนังหลายๆ เรื่องที่เอาเรื่องของท่านมาสร้างก็มักจะให้เป็นหลวงจีนแล้วทำผิดกฏโดนไล่ออกจากวัด ประมวลจากหลายๆ สายก็เอาเป็นว่าท่านก็น่าจะมีเอี่ยวกับวัดเส้าหลินมาแต่เดิม

pic4รูป 4 รูปท่านตักม้อ หรือท่านโพธิธรรม ผู้คิดค้นมวยเส้าหลินขึ้นมาจนเป็นมวยประจำชาติจีนสังเกตุว่าหน้าท่านจะไม่ค่อยหมือนคนจีนเพราะท่านเป็นพระอินเดียเดินทางมาเผยแผ่ศาสนาพุทธในประเทศจีน จิตรกรที่วาดรูปท่านมักจะวาดให้ยืนอยู่บนปล้องอ้อ นัยว่าท่านเหยียบปล้องอ้อข้ามน้ำมา

บางตำนานก็ว่าท่านเคยสอบได้เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในสมัยฮ่องเต้ไท่จง แต่เบื่อราชการงานเมือง ก็เลยลาออกจากราชการ ชื่อฮ่องเต้ไท่จงนี่รู้สึกจะมีหลายพระองค์ครับอันนี้คือไท่จงของหยวน ก็เรียกว่าหยวนไท่จง คือฮ่องเต้ชื่อไท่จงนี้จะใช้กับฮ่องเต้ที่เป็นต้นราชวงศ์ ทีนี้ท่านจางลาออกแล้วก็เดินทางท่องเที่ยว เขาว่าท่านมีโอกาสได้ฝึกมวยเส้าหลินสำเร็จในช่วงที่เดินทางนี่เอง ซึ่งอันนี้โดยส่วนตัวผมว่าออกจะขัดแย้งอยู่บ้าง คือหากท่านเป็นขุนนางผู้ใหญ่เมื่อลาออกมาก็คงอายุไม่น้อยแล้ว ขณะที่มวยเส้าหลินนั้นจะต้องฝึกกันตั้งแต่อายุยังน้อย หากกลับกันคือท่านฝึกมวยเส้าหลินมาก่อน แล้วไปรับราชการทีหลังยังจะน่าเชื่อกว่า อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่ท่านเดินทางท่องเที่ยวอยู่นี่เอง เล่ากันว่าท่านมีโอกาสได้พบกับนักพรตหั่วหลงเจินเหริน หรือนักพรตมังกรไฟ ซึ่งเป็นผู้สอนวิชาอมตะของเซียนในลัทธิเต๋าให้กับท่าน อันวิชาอมตะนี้ก็มีปรากฏอยู่ในนิยายจีนอยู่เนืองๆ ที่มีชื่อเสียงก็คือเรื่อง "มังกรคู่สู้สิบทิศ" ของท่านหวงอี้ ยาวเฟื้อย อ่านสนุกมาก ด้วยความเป็นอัจฉริยะท่านก็ฝึกวิชาอมตะสำเร็จอีก ก็เลยมีอายุยืนยาว อยู่มาจนถึงราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1368-1654) สำหรับคนไทยอ้างอิงกับนิยายดูจะง่ายกว่า ราชวงศ์หมิงหรือเหม็งนี่ก็คือพรรคเม้งก่าในดาบมังกรหยกของกิมย้งไงครับในนิยายหลังจากพรรคเม้งก่ารวมกำลังชาวฮั่นก่อการล้มล้างราชวงศ์หยวนซึ่งก็คือชาวมองโกลได้สำเร็จก็ตั้งเป็นราชวงศ์เหม็งขึ้น โดยขุนศึกจูหยวนจางขึ้นเป็นปฐมกษัตริย์ ในนิยายเตียบ่อกี้เป็นหัวหน้าพรรคเม้งก่าก็น่าจะได้เป็นฮ่องเต้ ท่านก็แต่งให้โดนจูหยวนจางหักหลังตอนจบไงครับ

pic5 รูปที่ 5 ฮ่องเต้ไทจูหรือจูหยวนจางครับ

นอกเรื่องไปไกล กลับมาที่ประวัติท่านจาง เขาว่าท่านก็กลัวจะถูกเรียกกลับไปรับราชการอีก ก็เลยทำตัวสติเฟื่องไปพักหนึ่ง จนคิดว่าปลอดภัยแน่แล้วก็ไปอาศัยอยู่บนเขาอู่ตังหรือบู๊ตึ๊ง ว่ากันว่าในปี ค.ศ. 1407 ฮ่องเต้เฉิงจู่ ได้ส่งข้าราชการไปเยี่ยมท่านที่เขาอู่ตังแต่ไม่พบ ก็เลยถือโอกาสสร้างอารามใหญ่โตไว้บนเขาเอาไว้ให้ จนในปี ค.ศ. 1459 ฮ่องเต้อิงจงก็พระราชทานฉายาอมตะให้ จากนั้นชื่อของท่านก็ค่อยๆ จางหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์จีน ซึ่งถ้านับกันแล้วก็จะพบว่าท่านมีอายุเท่าที่รู้ๆ กันก็เกิน 200 ปี ระหว่างนั้นก็มีชื่อท่านปรากฏอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์จีนเยอะแยะ จนนักประวัติศาสตร์บางท่านเชื่อว่าน่าจะเป็นคนละจาง อยู่กันคนละสมัยแต่บังเอิญมีชื่อพ้องกัน ซึ่งก็มีความเป็นไปได้เช่นกัน

pic6รูปที 6 ฮ่องเต้เฉิงจู่ คนนี้ละครับที่สร้างอารามให้ท่านจางซานฟงบนเขาอู่ตังpic7รูปที่ 7 ฮ่องเต้อิงจง ท่านบังเอิญพระราชทานฉายาให้กับท่านจางก็เลยมีชื่อติดอยู่ในทำเนียบผู้เกี่ยวข้องกับมวยไท่เก๊กไปกับเขาด้วย

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครปฏิเสธว่าท่านเป็นผู้คิดค้นมวยไท่เก๊กขึ้นมา บางตำราว่ามวยไท่เก๊กเกิดมาก่อนท่าน แต่ที่สุดก็ยกให้ท่านจางเป็นผู้รวบรวมมวยไท่เก๊กขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราว เป็นปฐมปรมาจารย์มวยไท่เก๊กอยู่ดี มีบันทึกว่าท่านจางซานฟงมีศิษย์อยู่ 7 คน ที่ปรากฏในนิยายด้วยนั่นแหละ ก็คือซ่งหย่วนเฉียว(ซ่งเอี๋ยงเกี๊ย), อวี๋เหลียนโจว (หยู่เหน่ยจิว), อวี๋ไต้เอี๋ยน(หยู่ไต่ง้ำ), จางสงซี (เตียส่งโคย),จางชุ่ยซัน(เตียชุ่ยซัว), อินลี่ถิง(ฮึงหลีเต๊ง), และมั่วกู่เซิง(หมกกกเซีย) ในภายหลังยังมีบันทึกของท่านซ่งหย่วนเฉียวเรื่องมวยไท่เก๊กตกทอดมาถึงปัจจุบันในหมู่ลูกหลานตระกูลซ่ง จริงๆ แล้วก่อนสมัยท่านจางก็มีอยู่หลายมวยที่มีหลักการคล้ายๆ หรือมีท่วงท่าที่เหมือนๆ กับมวยไท่เก๊ก หรือมีชื่อท่าซ้ำกันกับมวยไท่เก๊กที่รู้จักกันในปัจจุบันโดยเฉพาะมวยไท่เก๊กของตระกูลหยางซึ่งหลายๆ ท่านเชื่อกันว่าเป็นมวยไท่เก๊กชุดที่ถูกถ่ายทอดมาแต่เดิมจริงๆ และมีการดัดแปลงน้อย แต่เท่าที่รู้ก็มีแค่ความคล้ายคลึงเท่านั้นยังไม่อาจเรียกว่าเป็นมวยไท่เก๊กได้ ที่นับว่าใช่ก็ตั้งแต่สมัยท่านจางซานฟงมานี่เอง มีบางท่านเชื่อกันว่า ที่เรียกว่ามวยไท่เก๊กต่างๆ สายโน้นสายนี้ที่ฝึกๆ กันอยู่ หรือทะเลาะกันอยู่ว่าใครของแท้ไม่แท้นี่เป็นคนละมวยกับมวยไท่เก๊กดั้งเดิมของท่านจาง ซึ่งมวยเดิมนั้นน่าจะสาบสูญไปแล้ว ที่มีอยู่ก็เพียงแต่อาศัยว่าท่านจางไม่ได้จดลิขสิทธิ์ชื่อมวยไว้ก็เลยตั้งชื่อซ้ำกันขึ้นมา อาศัยความดังของท่านว่างั้นเถอะ แต่ความเชื่อนี้ก็ค่อนข้างจะไม่ได้รับความนิยมสักเท่าไรนัก ส่วนหนึ่งเพราะผู้ฝึกเองก็อยากมีเครดิตว่าฝึกมวยเก่าของแท้ดั้งเดิม แต่อีกนัยหนึ่งก็คือว่าวิชาที่เรียกว่ามวยไท่เก๊กนี้แม้มีหลายสาย หลายสำนัก ท่วงท่าก็ไม่ค่อยเหมือนกัน หรือบางทีใช้ชื่ออื่นไปแล้วด้วยซ้ำเช่นมวยยาว มวย 13 ท่า มวยสำลี ฯลฯ แต่ผู้คนก็ยังรู้อยู่ว่านี่แหละที่เรียกว่ามวยไท่เก๊กเพราะไม่ว่าจะหน้าตาอย่างไร หรือใช้ชื่ออะไร แต่เคล็ดความนั้นยังเป็นอันเดียวกัน หลักวิชาเดียวกันซึ่งหลักที่คลาสสิคที่สุดที่มักจะนำมาอ้างกันคือคัมภีร์ที่เขียนขึ้นโดยท่านหวังจง หรือหวังจงเย่ว ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นศิษย์ของท่านจางสงซี หนึ่งในเจ็ดศิษย์รักของท่านจางซานฟงนั่นเอง มีบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ด้วยซ้ำว่า "ภายหลังยุคของซานฟงยังมีหวังจง"
ในปัจจุบันมวยมีมวยไท่เก๊กที่มีชื่อเสียงอยู่หลายตระกูล รวมทั้งที่ยังไม่ค่อยมีใครรู้จักอีกนับไม่ถ้วน ที่ค่อนข้างแพร่หลายหน่อยก็มีอยู่ห้าสำนัก คือสำนักตระกูลเฉิน (ตั๊ง) หยาง (เอี๊ย) อู๋ (โง้ว)อู่ (บู้) และซุน (ซึง) ซึ่งมวยทั้งห้าตระกูลนี้ก็มีสายสัมพันธ์กันค่อนข้างแน่นแฟ้น สืบสาวประวัติการเกี่ยวข้องดองกันออกมาได้ชัดเจน

การหายใจกับการฝึกมวยไท่เก๊ก

ขณะรำมวยหรือฝึกยืนจั่นจวง ให้ปล่อยลมหายใจให้เป็นธรรมชาติ ไม่พยายามบังคับ จะให้ดีคืออย่าไปยุ่งกับลมหายใจ

เมื่อฝึกฝนไปได้ระดับหนึ่งลมหายใจจะค่อยๆ มีการเปลี่ยนแปลง

เช่น

เมื่อหายใจเข้า ลมหายใจจะถูกดึงลง (กระบังลมลดระดับลง) หน้าท้องลดระดับลงจนดูเหมือนแฟบลง กระดูกสันหลังมีการยืดตัวขึ้น กระดูกสะบักเปิดออก
เมื่อหายใจออก กระดูกสะบักลดตัวลง กระบังลมเลื่อนขึ้นมา ทำให้ช่องท้องเลื่อนขึ้นมา กลายสภาพเป็นท้องน้อยป่องออกมา

การหายใจเมือหายใจเข้าสุดแล้ว จะอยู่ในสภาพไม่หายใจออกชั่วระยะหนึ่ง ซึ่งขณะนั้นร่างกายจะผ่อนคลายและเปิดออก (ไม่ใช่การตั้งใจกลั้นลมหายใจ) แล้วจึงระบายออก
เมื่อหายใจออกสุดแล้ว จะอยู่ในสภาพไม่หายใจชั่วระยะหนึ่ง ขณะนั้นร่างกายจะผ่อนคลาย แล้วจึงเกิดภาวะดึงลมหายใจเข้าอีกครั้ง

เมื่อตีออกไป (แม้แต่ท่าลู่ซึ่งเหมือนดึงเข้ามา) เป็นขณะลมหายใจออก
เมื่อโดนกระแทกโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจจะถูกระบายออก ท้องจะป่องออกมา ขณะนั้นร่างกายจะเหมือนกับซับแรงกระแทกเข้ามาเล็กน้อย แล้วปล่อยให้กระดอนออกไป

ความเปลี่ยนแปลงต่างๆ เหล่านี้จะเกิดขึ้นเอง โดยไม่ต้องบังคับกะเกณฑ์ เพียงแต่รับรู้ไว้

ศิษย์หลายอาจารย์

จากหนังสือหลวงปู่ฝากไว้
โดย พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

ตื่นอาจารย์

นักปฎิบัติธรรมสมัยนี้มีสองประเภท ประเภทหนึ่งเมื่อได้รับข้อปฏิบัติ หรือข้อแนะนำจากอาจารย์ พอเข้าใจแนวทางแล้วก็ตั้งใจเพียรพยายามปฏิบัติไปจนสุดความสามารถ อีกประเภทหนึ่งทั้งที่มีอาจารย์แนะนำดีแล้ว ได้ข้อปฏิบัติถูกต้องดีแล้ว แต่ก็ไม่ตั้งใจทำอย่างจริงจัง มีความเพียรต่ำ ขณะเดียวกันก็ชอบเที่ยวแสวงหาอาจารย์ ไปในสำนักต่างๆ ได้ยินว่าสำนักไหนดีก็ไปทุกแห่ง ซึ่งลักษณะนี้มีอยู่มากมาย

หลวงปู่เคยแนะนำลูกศิษย์ว่า

"การไปหลายสำนักหลายอาจารย์ การปฏิบัติจะไม่ได้ผล เพราะการเดินหลายสำนักนี้ คล้ายกับการเริ่มต้นปฏิบัติใหม่ไปเรื่อย เราก็ไม่ได้หลักธรรมที่แน่นอน บางทีก็เกิดความลังเล งวยงง จิตก็ไม่มั่นคง การปฏิบัติก็เสื่อม ไม่เจริญคืบหน้าต่อไป"

คำถามที่พบบ่อยครั้งสำหรับผู้ฝึกศิลปยุทธ์คือ ควรฝึกหลายสำนักหลายอาจารย์หรือไม่ บ้างก็ตอบว่าไม่ บ้างก็ตอบว่าได้ บ้างก็บอกว่าแล้วแต่ แล้วแต่ว่าเรียนอะไรร่วมกับอะไร

ต่างสำนักก็มีวิธีการฝึกที่แตกต่างกันครับ ผู้ฝึกก็พิจารณาเอา แต่ถ้าคิดจะฝึกก็เลือกเอาสักสำนัก สักแนวทางครับ อย่าเอามาปะปนกัน บางสำนักสอนให้ยกเวท บางสำนักไม่ให้ยก ถ้าไปเข้าสำนักไหน ก็ให้ฝึกตามแนวทางสำนักนั้น อย่าเอาหลายตำราหลายอาจารย์มาปะปนกัน การฝึกแต่ละอย่างมีเหตุผล มีวัตถุประสงค์ การที่เราไม่เข้าใจวัตถุประสงค์อย่างถ่องแท้ แล้วทำผิดครู ก็เข้ารกเข้าพงได้ง่าย ก็ลองๆ หาดูครับ เพราะมวยไท่เก๊กบางสำนักเขาก็ให้ยกเวทร่วมด้วยก็มีนั่นแหละ หรือบางสำนักก็ให้ฝึกแขม่วท้องหายใจนั่นแหละ ถ้าชอบก็ลองฝึกดู ของอย่างนี้ขึ้นกับวาสนาครับ ผมอาจเป็นคนเดินผิดทางเองก็ได้ อย่างเช่นหากคุณเลือกฝึกมวยไท่เก๊กระบบโบราณ ก็รับประกันได้ว่าไม่มีทางเอาไปแข่งในระบบกีฬาวูซูได้เลย แข่งไปก็ตกรอบแรกแน่นอน ยังไม่นับว่ามวยไท่เก๊กก็มีหลายตระกูล หลายสายอีก ซึ่งแต่ละตระกูลก็มีวิธีการฝึก และเคล็ดความแตกต่างกัน สำหรับผมโดยส่วนตัวก็คิดว่าไม่น่านำตำรามวยหนึ่งมาอธิบายหรือยกตัวอย่างอีกมวยหนึ่งนะครับ เช่นการใช้ตำราของเส้าหลินมาพูดเรื่องของไท่เก๊ก มันก็ย่อมเป็นคนละเรื่องกัน ดูอย่างการยืนม้าของไท่เก๊กกับของเส้าหลินก็แตกต่างกัน มวยไท่เก๊กยืนสูง ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ หรือรักสบาย แต่เพราะมีเคล็ดเฉพาะที่ต้องฝึกด้วยท่านี้ ถ้ารู้มากไปหัดยืนต่ำก็จะอดเห็นของดีที่จะได้จากการยืนสูง แต่อาจไปเห็นผลของการยืนต่ำแทน ทีนี้หลักอื่นๆ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะเริ่มคดเสียแล้ว มันก็ออกนอกทางไปแล้ว ไอ้ที่ว่าออกนอกทางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เก่ง คุณอาจจะเก่ง สู้ใครไม่เคยแพ้ หรืออาจจะแข่งได้เหรียญได้ถ้วย จากการยำมวยยำหลักแต่สิ่งที่คุณฝึกก็ไม่ใช่ไท่เก๊กแล้ว ความพิสดารของไท่เก๊กที่อธิบายไว้ในคัมภีร์ก็คงไม่มีโอกาสได้รับรู้แล้ว


หากแต่เรื่องระบบมวยนั้น หากฝึกได้ทั้งระบบ แต่ละมวย แต่ละ system ค่อนข้างสมบูรณ์ครับ มวยเส้าหลินก็มีการฝึกทั้งภายนอกภายใน มวยไท่เก๊กก็มีการฝึกทั้งภายนอกภายใน ซึ่งเสริมกับระบบมวยของตนเอง การฝึกจั่นจวงหรือติ้งซื่อก็เป็น weight training แบบไท่เก๊ก ซึ่งสนับสนุนระบบมวยไท่เก๊กเองครับ อย่างเช่นเรื่องการหายใจ สำนักหนึ่งฝึกลมหายใจโดยใช้ท่ามวยชักนำการหายใจแบบธรรมชาติจนเกิดความเปลี่ยนแปลง แต่อีกสำนักหนึ่งฝึกฝืนหายใจจนเปลี่ยนแปลง การเปลี่ยนแปลงนี่เป็นคนละอย่าง แล้วหากฝึกพร้อมๆ กัน ถามว่าสุดท้ายจะให้เปลี่ยนเป็นอะไรครับ มันต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง หรือไม่ก็ออกมาเป็นทางที่สาม ซึ่งก็ไม่ใช่ทางใดทางหนึ่ง ซึ่งก็คือผิดระบบมวยที่วางไว้ แนวที่สามมันก็ต่อกับระบบเดิมไม่ติดอีก การนำการฝึกนอกระบบบางอย่างเข้ามารวมด้วยกลับกลายเป็นการทำลาย ผมเคยยกตัวอย่างเรื่องนักซูโม่กับนักเต้นรำ ทั้งสองระบบก็มีการฝึก weight training หลายประเภท แต่โปรแกรมการฝึกก็แตกต่างกันครับ เอาโปรแกรมนักซูโม่ไปให้นักเต้นรำฝึกไม่ได้ แล้วก็เอาโปรแกรมนักเต้นรำไปให้นักซูโม่ฝึกก็ไม่ได้ ก็ไม่ใช่ไม่ได้ แต่จะออกมาเป็นเป็ดเสียมากกว่า ซูโม่ก็ได้ เต้นรำก็ได้ แต่ไม่ได้ดีสักอย่าง ...แต่บางคนก็ชอบอย่างนี้นะครับ ก็ต่างจิตต่างใจ

ผมเคยบอกเพื่อนคนหนึ่งว่า "คุณสามารถฝึกวิชาไท่เก๊กเสริมการออกกำลังกายชนิดใดก็ได้ แต่คุณไม่สามารถฝึกวิชาอื่นเพื่อมาเสริมวิชามวยไท่เก๊กได้เลย มวยไท่เก๊กมีแต่มวยไท่เก๊กเท่านั้น" เช่นประเด็นที่คุณ Chen พูดถึงการนำซูโม่มาฝึกเบสิคบัลเลต์ แต่คงยอมรับใช่ไหมครับว่าคงไม่ฝึกท่าหมุนตัวขาเดียวสิบรอบ มันมีสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้ ควรและไม่ควรอยู่ ไท่เก๊กก็ไม่ใช่ไม่มีเวทเทรนนิ่ง การยืนเฉยๆ ยี่สิบนาที โดยยกแขนค้างไว้ ก็เป็นเวทเทรนนิ่งแบบไท่เก๊ก เพียงแต่การฝึกไท่เก๊กพิสดารกว่าการยกแขนเฉยๆ คุณต้องถ่ายน้ำหนักจากแขนทิ้งผ่านลำตัว ผ่านขาให้หมด ให้แขนเบาสนิท ไม่ออกแรงเลย ธรรมดาฝึกเคล็ดนี้ด้วยน้ำหนักของแขนเปล่าๆ ยังกินเวลาเป็นปี หากเพิ่มตุ้มน้ำหนักไป กว่าจะฝึกได้จะเสียเวลากี่ปีก็ไม่รู้ เช่นที่คุณ tun เขียน คือ ผู้ฝึกมวยไท่เก๊กก็มีความฟิตและความแข็งแรงที่สอดคล้องกับวิชาอยู่แล้ว หากยังคิดว่าฟิตไม่พอ แข็งแรงไม่พอ ก็เพิ่มรอบรำมวยเข้าสิ หรืออย่างซาดิสม์คือเพิ่มเวลาจั่นจวง หรือทำจั่นจวงด้วยท่ายากๆ เช่น อยากให้แขนฟิตก็มีตั้งหลายท่าที่ต้องเหยียดแขนไปยาวๆ ก็ใช้เป็นท่าจั่นจวง เหล่านี้อยู่ในกระบวนการฝึกทั้งสิ้น ฝึกยังจะไม่ไหว แล้วมีเหตุอะไรต้องไปแสวงหาวิธีการฝึกแบบอื่น จริงๆ แล้วเป็นการหลอกตัวเอง คือหนีของยากไปหาของง่ายหรือเปล่า แล้วถ้าการออกแบบโปรแกรมเวทเทรนนิ่งเอง เช่นวิดพื้น หรือยกลูกเหล็กเพื่อความฟิตที่ว่า คุณออกแบบโปรแกรมฝึกพลาดนิดเดียว เกิดกล้ามขึ้น หรือเกิดกล้ามเนื้อรัดตัว มันก็ขวางทางมวยไท่เก๊ก ต้องมาเสียเวลาสลายหรือผ่อนคลายกันอีก แต่ในระบบฝึกของมวยไท่เก๊กเองค่อนข้างรับรองได้ว่าจะไม่มีความผิดพลาดแบบนี้ เพราะถูกออกแบบมารองรับวิชานี้อยู่แล้ว

ปัญหาของแฟ้มข้อมูล ตอน1

Data Redundancy

เมื่อแต่ละแผนก หรือแต่ละหน่วยงานมีการเก็บข้อมูลของตนเอง ในกรณีที่ข้อมูลเป็นข้อมูลเดียวกันอาจมีปัญหาดังนี้

เช่น ข้อมูลลูกค้า
ชื่อ นายดำ แดงดี
ที่อยู่ 123 ซอยสีดำ แขวงแดงดี เขตหลายสี จังหวัดกรุงเทพ รหัสไปรษณี 10100

ปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้มีดังนี้

1. สิ้นเปลืองพื้นที่ที่ใช้ในการรักษาข้อมูล

2. ต้องใช้กระบวนการในการ syncronize หรือ update ข้อมูลในแต่ละหน่วยงานให้ตรงกัน

3. โครงสร้างข้อมูลของแต่ละหน่วยงานไม่ตรงกัน เช่น
หน่วยงาน A มีโครงสร้างข้อมูลเป็น
ชื่อสกุล (100)
ที่อยู่ (200)

หน่วยงาน B มีโครงสร้างข้อมูลเป็น
ชื่อ (50)
สกุล (50)
ที่อยู่ 1 (100)
ที่อยู่ 2 (100)
รหัสจังหวัด (2) --> Lookup table_Province ( รหัสจังหวัด (2), ชื่อจังหวัด (20) )

4. ข้อมูลไม่ตรงกัน เช่น

หน่วยงาน A
ชื่อ นายดำ แดงดี
ที่อยู่ 123 ซอยสีดำ แขวงแดงดี เขตหลายสี จังหวัดกรุงเทพ รหัสไปรษณี 10100

หน่วยงาน B
ชื่อ นายดำ แดงดีจังเลย
ที่อยู่ 123 ซอยสีดำ แขวงแดงดี เขตหลายสี จังหวัดกรุงเทพ รหัสไปรษณี 10100

ซึ่งความผิดพลาดนี้อาจเกิดจาก
1. มีการแก้ไขข้อมูลในบางหน่วยงาน แต่ไม่ได้ update ถึงกันทั้งหมด
2. เกิด Human Error ขณะป้อนข้อมูลสำในแต่ละหน่วยงาน

5. ปัญหาอื่นๆ เช่น
การควบคุมข้อมูล บางครั้งข้อมูลชุดล่าสุดกลับถูกแทนที่ด้วยข้อมูลที่เก่ากว่า
output ที่ออกไป เช่น print out ซึ่งในแต่ละหน่วยงานอาจได้ output ที่แตกต่างกัน (สำหรับปัญหาข้างต้น) เมื่อไปถึงผู้รับ ยากจะบอกได้ว่า ข้อมูลดังกล่าวมาจากหน่วยงานใด (เนื่องจากมีหลายหน่วยงาน ควบคุมข้อมูลแบบเดียวกัน)

ท่านั่งม้า (ตอน3)

นำมาลงไว้โดยอ.เหลียงสำนักเสี้ยวเฉิน

การยืนที่ผิดมักนำมาซึ่งอาการบาดเจ็บ เช่นปวดหัวเข่า ซึ่งสังเกตุว่ามีการถามเข้ามาในกระทู้บ่อยเหมือนกัน การยืนของแต่ละตระกูลมีจุดเด่นแตกต่างกันซึ่งผมได้นำบทความเรื่องการยืนของไท้เก๊กตระกูลหยังมาฝากกันในที่มี้หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ฝึกไท้เก๊กแบบหยังทุกท่าน ดังนี้ครับ

Yang Style Bow Stances

Mei Ying Sheng
Translated by Ted W. Knecht

The Influence of the Bow Stance on the Frame

The bow stance is one of the most basic components in the practice of Yang style Taijiquan. The traditional Yang style contains 17 postures that employ what is called a front bow stance. Examples of some of the postures that use a front bow stance include Right Wardoff, Brush Knee with Twist Step, and Jade Lady Weaves Shuttle. There are eight postures which use the bow stance that is called the side bow stance. Postures such as Left Wardoff, Single Whip, Fan Through Arm, Diagonal Flying, and Wild Horse Parts Mane are examples of postures using the side bow stance. These two types of bow stances consist of 63 percent of the stances found in the traditional long routine as standardized by Yang Cheng Fu.

From this, it can be said that the bow stance is one of most essential and basic components of Yang style Taijiquan. The proper function of the large frame postures is directly linked to the quality of the two types of bow stances. Consequently, the correct execution of the bow stances holds great importance to the Yang style. Comparison of the Two Bow Stances.

The "Brush Knee Left with Twist Step" posture and the "Single Whip" posture were extracted from the book The Complete Volume of Taijiquan written by Yang Cheng Fu in 1927. There are relatively few Yang style practitioners today who conform to the strict requirements of the bow stance as set up by Yang Cheng Fu. The following is a detailed description of the two bow stances as transmitted by Yang Cheng Fu.





1. Characteristics of the Front Bow Stance

The Yang style posture of "Brush Knee Left with Twist Step" as shown in the photo will be used to illustrate the proper formation of the front bow stance. If we were to look at this posture from a bird’s eye view, we see that the distance of Yang Cheng Fu’s right heel (center of heel) from the centraleast to west ground line is equivalent to the width of his pubic bone to his right hip joint. For most people, this would be approximately 15 to 20 centimeters.
The angle of the right foot (from the center of the heel to the tip of the middle toe) from the east to west ground line is 45 degrees. The distance of the left foot is approximately 15 to 20 centimeters from the east to west line, and the angle of the foot is from the east to west ground line is 20 degrees. In summary of this, the distance of the two feet from the central east to west ground line is approximately 30 to 40 centimeters in width. This is equivalent to the width of the practitioner’s left and right hip joints, in addition, this width is approximately the width of the practitioner’s left and right shoulder joints. The total angle between the two feet is 65 degrees. The distance/length between the right heel to the left heel is termed the "stepping range." This stepping range is based upon the strength of the practitioner. The stepping range is proportional to the amount of exercise you will receive during practice.

Front Bow Stance

The following is a description of characteristics found in Yang Cheng Fu’s classical "front bow stance".

A. The central line, both front and back, of Yang Cheng Fu’s torso is directly in line with the east to west ground line. In addition, the line from his left hip to his right hip is precisely perpendicular to the east to west ground line of the stance.

B. Because the central point of his right heel is approximately 15 to 20 centimeters from the east to west ground line, the right knee joint, right hip joint, right shoulder joint, right elbow joint, and right palm form a straight line paralleling the east to west ground line if we were to look from a bird’s eye view at the stance. By aligning the body in this manner, Yang Cheng Fu has satisfied the so-called "three external harmonies" by aligning the hip with the shoulder, the knee with the elbow, and the foot with the hand.

C. Due to the upright nature of Yang Cheng Fu’s torso, the right leg is naturally straight and the left lower leg (tibia) is perpendicular to the ground. These requirements are exactly what Yang Cheng Fu states in his book entitled Taijiquan. He states that "the torso must be held upright without any inclination. The spine and the weilu (tail bone) are straight. The two legs must differentiate emptiness and fullness. The standard is to bend the leg perpendicular to the ground. To go beyond the perpendicular will lessen the internal strength (jin)." The lower portion of the body is the root/foundation produced by the bow stance, the upper body is the upright and centered frame. Hence, a straight line is formed from the Bai Hui or crown point on the head down to the Hui Yin or perineum on the bottom of the torso down vertically onto the ground. This straight line formed through the body falls directly on the east to west ground line as discussed above. The differential distance of the right heel to the vertical point is 81 percent, and the distance of vertical point to the left heel is 19 percent. Accordingly, the foot with the greatest distance away from the vertical point is the right rear foot. Consequently, we can establish the lines for the Yang style’s High Frame, Middle Frame, and Low Frame postures based on the above example. The practitioner can determine the amount of exercise to be performed based on the distance from the rear foot to vertical point.

D. When the right foot is in the rear and the right hand is held to the front, we form what is called the Ao Bu or "Twist Step" bow stance. Sometimes this is explained when the right hand is held out in front while the left foot is standing forward. Under the correct conditions for a proper Ao Bu front bow stance, we form the second longest energy vector path in the body. This occurs when a straight line is formed from the rear right foot to the front right hand. In terms of the martial application we can explain it by using the Taiji principle of "the waist being the axial hub and the arms being the wheel." During the process of dissolving the enemy’s attack with the left palm (brushing), we borrow the attacker’s force and turn it back on him by using the body’s second longest energy pathway. The energy is connected from the root of the right foot, issued up the right leg, controlled in the waist, and manifested in the right palm. In summation for the above material on the front bow stance, we can say that Yang Cheng Fu’s "Left Brush Knee in Breaking Stance" not only conforms to Taiji principles and theory, it also conforms to the demands of motor dynamics. The posture is imposing and open on the outside and flowing with energy and blood on the inside. It is indeed a posture to strive for.

2. Characteristics of the Side Bow Stance

The Single Whip posture will be used to describe the characteristics of the Yang style side bow stance. From a bird’s eye view of the Single Whip posture, we can see that the center of the right heel is positioned along the east to west ground line on the ground. The right rear foot is turned out 80 degrees from this east to west ground line. The left front foot is positioned directly along the east to west ground line. Hence, the angle between the two feet is also 80 degrees. Yang Cheng Fu’s posture of Single Whip is a classical form of the Yang style side bow stance. The characteristics of this type of bow stance are described below.

Side Bow Stance


A. By looking at the posture from directly above, we can see that the center of the right heel is precisely along the east to west ground line. The right knee joint, the right hip joint, the left hip joint, the left knee joint, and the left foot fall directly along the east to west ground line. The full front part of the torso faces sideways to the south and the full back section of the torso (including the spine) faces to the north. The front and back parts of the torso intersect along the east to west ground line. The left and right shoulder joints match up directly with the left and right hip joints, respectively, the left and right elbow joints join up directly with the left and right knee joints, respectively, and the left and right fingers of each hand match up directly with the left and right toes of each foot, respectively. Therefore, the above satisfies one of the principles of the "three external harmonies."

B. The line from the Bai Hui or crown point passing through the Hui Yin or perineum point down to the vertical ground point must fall directly onto the east to west ground line between the two feet. The differential distance from the rear right heel to the vertical ground point is 70 percent more than the distance of the front left heel to vertical ground point (30 percent). Consequently, the further the right heel is from vertical ground point, the greater the amount of exercise attained.

C. When the right foot is positioned to the rear in relation to the placement of the left hand in the front, the stance framework is called a Shun Bu side bow stance. Shun means "in the same direction as." In other words, when the left/right foot and left/right hand are positioned in the front this is called a Shun Bu side bow stance. The distance between the rear right foot to the front left palm in this stance is the longest energy vector pathway in the body. While the right hook hand dissolves the incoming force of the attacker, we can borrow the attacker’s energy and turn it back upon him with an attack from our left palm. The energy pathway for this technique moves from the root of the right foot, issues up the right leg, controlled in the waist, and manifested in the left arm and palm. In this way, we are using the body’s longest energy pathway. No matter what the "stepping range" is for either the front bow stance or the side bow stance, the Bai Hui and the vertical ground points must line up directly on the east and west ground line between the two feet. This vertical ground point is the "central equilibrium point" as stated in the Taiji classics: front advancement, rear retreat, look left, gaze right, and central equilibrium.

Fighting Characteristics Formulated from the Bow Stances

Based on the proper structure of Yang Cheng Fu’s front and side bow stances, the bones, tendons, and muscles below the waist will attain the greatest relaxation and sinking. The body’s most optimal condition for advancing attacks and retreating defense is placed on the rooting of the feet and the driving down reeling silk internal strength of the legs. Under the conditions of "differentiating fullness and emptiness" and "relaxing the hips and rounding the groin" within the postures, the root or foundation of the upper and lower body’s frame will be the most solid. The Taiji Classics state this idea as "no matter how I move, the root is secured in the feet." All of the postures which originate from a bow stance within the Large Frame Yang style have their own unique practical fighting applications. They are founded upon the basic principles of motor mechanic in promoting the varying array of fighting techniques within Taijiquan. If this was not the case, how could the first three generations of the Yang style (Yang Lu Chan, Yang Jianhou, Yang Cheng Fu) have become so famous in the capital city of Beijing?

The Relation Between Stance and the Diagram

In the classic, Discussions on Taijiquan, it is stated that wardoff, rollback, press, and push relate to the four cardinal directions of Qian, Kun, Kan, and Li, respectively. Pull down, split, elbow, and bump relate to the four corners of Zhuan, Zhen, Dui, and Gen, respectively. As published in Yang Cheng Fu’s book entitled The Complete Volume on Taijiquan’s Applications, there are a total of 94 photos of Yang Cheng Fu in stationary postures from the classical Yang routine. Each and every posture strictly follows the eight trigram positioning of the four cardinal and four diagonal directions. In the Ninth Palace Eight Trigram Diagram, the four cardinal directions are east, south, west, and north, and the four diagonals are southwest (corner 1), southeast (corner 2), northeast (corner 3), and northwest (corner 4). The total of these eight directions yield the eight trigrams. By placing an intersecting point within the center of these eight directions, the ninth palace has arisen.

The following are some basic rules that must be observed in the Traditional Yang style.

1. The central intersection point within the Ninth Palace Eight Trigram Diagram when lines are drawn from each corner is often called the central palace. In terms of this, every change to different postures within any given stepping sequences from the routine must commence from the central palace point of the diagram. Examples of this are as follows: After completing the commencing posture in the routine, the right toes turn out 80 degrees to the right to begin the Left Wardoff posture of Grasp Sparrow’s Tail. The right heel is considered to be the central palace. Upon turning out the right foot, the left foot steps out toward the south along the north to south ground line to form a left side bow stance. Following onto the Right Wardoff posture, the left toes turn in 45 degrees. In this case, 15 centimeters from the heel of the left foot becomes the central palace. The right foot steps to the west approximately 15 centimeters to the right of the east to west ground line to form a right front bow stance. Continuing onto Single Whip, the toes of the right foot turn ten degrees past the south. The right heel is now the central palace. The left foot steps to the east directly along the east to west ground line to form a left side bow stance.

2. On the basis of the four line directions of the Ninth Palace Eight Trigram Diagram, we can standardize the structure of the two above described bow stances. In this way, we can prevent the often seen problem of a front bow stance not having a front and a side bow stance not having a side. Let us use the left front bow stance from Apparent Closing as an example to illustrate this. The most commonly observed problem with forming a proper front bow stance in this posture is the inability of the practitioner to sink his right hip enough. This will cause the central line running from the Bai Hui point down to the ground to deviate from the east to west ground line. This deviation will cause the body to lean slightly to the right (south). Another possibility could occur if the hip and shoulder joints are not lined up properly. When this occurs the left palm is slightly in front of the right palm during the pushing motion within the technique. This destroys the symmetrical balance of the posture and lessen the degree of power generated for the application. An example of a side bow stance not conforming to its guidelines can often be seen in the left side bow stance of Single Whip. The most commonly observed problem with forming a proper left side bow stance is again the practitioner’s inability to sink the right hip down enough. When this occurs, the central line of the front and rear sides of the body does not line up properly with that of the north to south directional line. This will cause the body to tilt to the left as well as shorten the length of the longest energy pathway in the body.

The Central Equilibrium Line

As noted above, the vertical line running from the Bai Hui down through the Hui Yin point to vertical ground point between the two feet on the ground forms the essential central equilibrium line for Taijiquan training. To illustrate the importance of this line let us use Grasp Sparrow’s Tail as the example. During the transition from Left Wardoff to the stationary posture of Right Wardoff, the central equilibrium line moves along the east to west ground line to form a right front bow stance. Continuing on to when the weight shifts back to conduct Rollback, the central equilibrium line moves directly along the east to west ground line without deviation. The central equilibrium line moves forward along the east to west ground line during the action of Press as well as during the action of Push. During the practice of stationary push hands, no matter what technique is being conducted such as wardoff, rollback, press, or push or what direction the waist is being turned, the central equilibrium line must be constantly maintained between the two feet along the east to west ground line.

No matter if you are shifting forwards or backwards, the central equilibrium line must maintain its vertical position. No matter what the transition may be for the 25 various bow stances in the traditional Yang style routine, the central equilibrium line must be always maintained between the feet along the ground line. Besides the two different types of bow stances, there are eight empty stances, four natural stances, two single legged stances, and two drop stances that also have their own central equilibrium line. Among the thirteen postures of wardoff, rollback, press, push, pull down, split, elbow, bump, advance, retreat, look left, gaze right, and central equilibrium, central equilibrium is the core, it is the soul, and it is the life line of Taijiquan. In order to hold fast to this life line you must put the foundation of the front bow stance and side bow stance at the forefront of stance forms training.

ท่านั่งม้า (ตอน 2)

โดย ปีเตอร์ คาซิน ตามคำบรรยายของ อ.มาลอน หม่า

เป็นเรื่องที่น่าแปลกอย่างหนึ่งคือ มีการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรไว้อย่างมากมาย เกี่ยวกับการฝึกไท้เก๊กแต่กลับมีการบันทึกกล่าวถึงการฝึก “หม่าปู้” น้อยมาก.
ในหมู่คนที่ฝึกไท้เก๊กหรือฝึกศิลปการป้องกันตัวแบบมวยจีน จะรู้จักกันดีว่า “หม่าปู้” คืออะไร. ยกตัวอย่าง เขาจะรู้ว่า หม่าปู้เป็นท่าออกกำลังกายที่พัฒนากำลังขา ถ้าตั้งท่าได้ถูกต้องตามแบบแผน จะเป็นการเสริมสร้างธาตุไฟภายในร่างกาย และทำให้ระบบการไหลเวียนของโลหิตดี ผมแน่ใจว่า สาเหตุที่ท่าหม่าปู้ มีการบันทึกไว้น้อยมากเพราะว่า ผู้ฝึกท่าหม่าปู้ ส่วนมากไม่รู้หรือไม่ก็ไม่เข้าใจถึงความซับซ้อนและประโยชน์ของการฝึกหม่าปู้อย่างแท้จริง, โดยแนะนำว่าควรจะทำท่านั้นนานจนกระทั่งตัวสั่น และรู้สึกปวดจนทนไม่ไหว, บางคนก็แนะนำว่า ควรจะทำท่าหนึ่งนาน 20-30นาที สำหรับผู้ฝึกท่าหม่าปู้โดยทั่วไป และประมาณ 1 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้นสำหรับผู้ฝึกที่มีความชำนาญแล้ว, อีกทางหนึ่งที่สามารถทำได้ คือ ให้ทำท่าพื้นฐาน ก่อน (ตามรูปที่ 1) แล้วค่อยๆ พลิกแพลงไปเรื่อยๆ ในท่าใหม่ๆ เช่น กระแทกเท้า เตะ หรือปิดขาทั้ง 2 ข้างตามลำดับ ซึ่งถือว่าเป็นท่าหม่าปู้ทั้งสิ้น.

ปัญหาที่มักเกิดขึ้นในใจของผู้ฝึกตามมา ก็คือท่าหม่าปู้ที่ถูกต้อง คืออะไร ? และควรจะออกแต่ละท่านานแค่ไหน เพื่อเป็นการเอื้อประโยชน์ในการตอบคำเหล่านี้ เราจะต้องพิจารณาสาเหตุและผลกระทบที่มีต่อร่างกายในขณะที่กำลังกายและก่อน ก็เหมือนกับท่าเคลื่อนไหวไท้เก๊ก ที่เป็นการผสมผสานศิลปท่าการต่อสู้แบบ โบราณ กับท่าออกกำลังเพื่อสุขภาพ หม่าปู้ ก็เช่นเดียวกัน ยกตัวอย่าง อ.หม่า จะให้ผู้ฝึกที่สนฝึกไท่เก๊กกับกังฟู มาเริ่มต้นฝึกท่าหม่าปู้ อ.หม่าเชื่อว่าสุขภาพที่ดี ต้องมาจากกำลังขาดี ซึ่งในกระบวนการของการพัฒนาขาทั้ง 2 ข้างให้มีกำลังดีอย่างถูกต้องเหมาะสม จะทำให้ อวัยวะต่างๆ ทั้งร่างกายได้รับประโยชน์ไปด้วย รวมทั้งการไหลเวียน ของโลหิตเพราะการฝึกมวยจีนทุกรูปแบบ จะประกอบด้วยท่าที่ฝึกขาทั้ง 2 ข้างไปในระดับใด ระดับหนึ่งทั้งสิ้นดังนั้นการมีกำลังขาที่แข็งแรง จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น และหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่คือเหตุผลว่า ทำไมผู้ฝึกมวยจีนแบบต่างๆ ส่วนใหญ่จะมาฝึกหม่าปู้ด้วย เพราะท่าเคลื่อนไหวที่ต่อเนื่องและท่าของหม่าปู้ มีความสอดคล้องกัน เป็นประโยชน์กับการฝึกท่ามวย ในแบบอื่นๆมีเหตุผลพื้นฐาน ๒ ประการที่สนับสนุนคำกล่าวนี้ ประการแรก ท่าหม่าปู้ มีส่วนสนับสนุนให้พัฒนากำลังขาทั้งสอง และยังช่วยสมดุล ทางกายภาพ อีกด้วยประการที่สอง คือ การมีกำลังขาที่ดีมากเท่าไร จะทำให้ผู้ฝึกยืนได้มั่นคง และมีการทรงตัวที่ดี จะทำให้รำมวย ได้อย่างนุ่มนวลและต่อเนื่องได้ดียิ่งขึ้น คำกล่าวนี้สามารถพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างชัดเจนกับผู้ที่มาฝึกหม่าปู้ ที่มีอายุมาก แล้ว คนอายุมาก จะไม่ค่อย มั่นใจในตัวเองในเรื่องการทรงตัว และการยืนอยู่ในท่าใดท่าหนึ่งนาน ๆ แต่ถ้าผู้ฝึก กำลังรู้สึกมั่นคง ในการยืนและรู้สึกสามารถควบคุมการทรงตัวได้เมื่อไร ความรู้สึกงุ่มง่ามในการรักษาสมดุลย์ทาง กายภาพตัวเองจะหมดไปผลรับโดยรวมที่ผู้ฝึกจะได้รับ ไม่เพียงแต่จะรู้สึกมั่นใจในการเคลื่อนไหว ของตัวเองเท่านั้นแต่จะรู้สึกมั่นใจในในการสั่งการตัวเอง ในการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน อีกด้วย.แล้วการฝึกให้เกิดความมั่นใจ ความแข็งแรง และความคล่องตัวในการเคลื่อนไหว ของร่างกายมาใช้เป็นเป้าหมายของการฝึกไท้เก๊กและกังฟู ด้วยหรือ? คำตอบคือ ใช่อย่างแน่นอนทั้งหมดนี้เป็นธรรมชาตของการฝึกไท้เก๊กและกังฟูด้วย. เพราะสิ่งสำคัญ ที่จะได้รับจากการฝึกคือความผ่อนคลายและความคล่องตัว เมื่อไรก็ตามที่ร่างกายของเราสามารถเคลื่อนไหวได้ อย่างอิสระ ไม่ติดขัดเคลื่อนไหวได้อย่างนุ่มนวลและผ่อนคลาย จะทำให้ภายในส่วนที่เรียกว่า “ชี่” สามารถ ไหลเวียนได้อย่างติดขัด ไม่ถูกกีดขวาง และเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ฝึกจะได้รับผลที่ดีที่สุด จากการใช้เวลาในระหว่างฝึกหม่าปู้เราจะต้องศึกษาท่าหม่าปู้ ให้ดี รวมทั้งความซับซ้อนทางกายภาพของแต่ละท่าที่ร่างกายเราจะต้องทำหม่าปู้ที่ถูกต้องจะต้องปิดเข่าทั้ง ๒ ข้าง เพื่อให้น่องทั้ง ๒ ข้างอยู่ในระดับแนวเดียวกัน ร่างกายส่วนบนต้องตั้งตรง (ภาพ ๑) การวางเท้าให้ถูกต้องเป็นสิ่ง สำคัญอย่างยิ่งยวด ในการออกท่าต่าง ๆของหม่าปู้ (ดูภาพ ๓) เป้าหมายของท่าหม่าปู้ท่านี้คือ เพื่อเปิดระบบภายในของร่างกายส่วนหลัง ตอนล่างคือส่วนช่องว่างระหว่างกระดูกที่เรียกว่า ซัคครัม, คอคซิค และกระดูกสะโพก (ตามภาพ ๕)คนเราเมื่ออายุมากขึ้น และไม่ค่อยออกกำลังกาย กระดูกสะโพก, ซัคครัม, และคอคซิค มีแนวโน้มจะเคลื่อนเข้าหากัน อาการดังกล่าวสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งกับคนที่มีร่างกายอ่อนแอ และคนที่เป็นโรคไขข้ออักเสบ และแม้แต่คนที่มีร่างกายปกติ แต่ด้วยกาลเวลาและอายุที่เปลี่ยนไป กระดูกทั้ง 3ชิ้นดังกล่าวก็มีแนวโน้มว่าจะพยายามเคลื่อนเข้าหากันอยู่แล้ว ผลกระทบของความเสื่อมโทรมของ กระดูกทั้ง 3ชิ้นนี้ ทำให้ร่างกายสูญเสียการเคลื่อนไหวที่ดี ขาดความยืดหยุ่น และมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้เป็นโรคไขข้อเสื่อมได้ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงผลร้ายนี้ จึงมีความจำเป็นที่เราควรจะต้องวางเท้าทั้งสองให้ถูกต้องตามตัวอย่าง (ภาพ 3) เพราะการวางเท้าในลักษณะนี้จะทำให้กระดูกทั้ง 3 ชิ้นคือกระดูกสะโพก, ซัคครัม, และคอคซิค มีความยืดหยุ่นและอ่อนตัว ไม่แข็งกระด้างและเกร็งแม้การแพทย์แผนปัจจุบันก็สนับสนุนการเคลื่อนไหว และการออกกำลังกายว่าเป็นวิธีที่ป้องกันการเป็นโรคไขข้ออักเสบที่ดีที่สุด และยังเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการลดความรุนแรงของอาการของคนที่เป็นโรคไขข้ออักเสบ ในขณะที่คนเราอยู่ในท่านั่งที่มีการวางเท้าทั้งสองอย่างถูกต้อง ร่างกายส่วนล่างของเราจะมีความยืดหยุ่นและผ่อนคลาย ลองสำรวจร่างกายตรงส่วนก้น (ภาพ 4) เราจะสังเกได้อย่างชัดเจนถึงความสัมพันธ์ของรายละเอียดของโครงสร้างภายในของร่างกายส่วนนี้ทางด้านหลัง คนที่เป็น SIFU ที่เป็นที่รู้จักอยู่หลายคน จะวางเท้าทั้งสองตามภาพตัวอย่างที่ 2ซึ่งจะเห็นว่าข้อเท้าทั้งสองหักมุมเฉียงไม่ขนานกัน ซึ่งการทำอย่างนี้จะอยู่ในลักษณะเดียวกับกระดูกสะโพกอยู่ในขณะที่เรากำลังวางเท้าเช่นนั้น คือ กระดูกสะโพกทั้งสองข้าง จะบีบเข้าด้านในไปอัดกระดูกซัคครัมและคอคซิค ซึ่งสภาพอย่างนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะทำให้ร่างกายด้านหลังส่วนล่างเกิดบาดเจ็บขึ้น ซึ่งบริเวณของร่างกายส่วนนี้จะง่ายต่อการเกิดบาดเจ็บ ในขณะเดียวกันก็รักษาได้ ไม่ยากตรงจุดนี้ผมขอแนะนำให้ผู้อ่นลองยืนขึ้น แล้วจัดวางเท้าทั้งสอง ตามภาพที่ 2 แล้วคุณจะรู้สึกว่ากระดูกสะโพกทั้งสอง กำลังบีบอัดกระดูกซัคครัมอยู่ ต่อจากนั้นลองจัดวางเท้าใหม่ตามภาพ หมายเลข 3คุณจะสามารถรู้สึกว่ากระดูกสะโพกทั้งสองจะถูกดึงออกห่างจากกระดูกซัคครัม ซึ่งการเคลื่อนไหวในท่าเช่นนี้มีความสำคัญมากสำหรับผู้ฝึกหม่าปู้ เพราะเมื่อเราจัดวางเท้าได้ถูกต้อง กระดูกเชิงกรานจะผ่อนคลายจากกระดูกซัคครัม และกระดูกคอคซิค มีผลทำให้เกิดความยืดหยุ่นอย่างมาก ตามข้อต่อภายในและทำให้สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างอิสระ เราลองสังเกตเวลาเด็กเล่นกันจะเห็นได้ว่าบริเวณส่วนสะโพกและหลังของเด็ก มีความยืดหยุ่นสูง ซึ่งลักษณะดังกล่าวเป็นเครื่องบ่งชี้ว่ามีสุขภาพดี มีอายุยืนยาว และเป็นเครื่องบ่งบอกว่าจะกังฟูได้ก้าวหน้าเร็ว แต่ประโยชน์ของการฝึกหม่าปู้ ไม่ใช่จำกัดอยู่เพียงแค่เพื่อต้องการให้มีความผ่อนคลายร่างกายส่วนล่างด้านหลังเท่านั้น เมื่อไรก็ตามที่ผู้ฝึกรู้สึกว่า ขาทั้งสองตึง แสดงว่าธาตุไฟในร่างกายกำลังสูงขึ้น โดยภาพรวมภายในร่างกายกำลังมีความร้อนเกิดขึ้น ความร้อนนี้จะไปกระตุ้นการทำงานของอวัยวะต่าง ๆ ตลอดจนระบบการไหลเวียนของโลหิตก็ดีขึ้น การไหลเวียนของโลหิตที่ดีจำเป็นที่ร่างกายของเราจะต้องรักษาอุณหภูมิไว้ให้ได้ และต้องทำให้ร่างกายโดยรวมเย็นลงได้ถ้าเกิดกรณีความร้อนขึ้นสูงมากเกิน ซึ่งสภาพเช่นนี้จะช่วยให้ร่างกายโดยรวมสามารถสร้างเซลส์ ใหม่ๆขึ้นมาได้ และเป็นการเสริมสร้างสุขภาพให้ดีขึ้นด้วย (ประโยชน์ของการสร้างเซลส์ใหม่และการเสริมสร้างสุขภาพให้ดีขึ้น จะกล่าวในเอกสารแยกต่างหากในภายหลัง) และไม่เพียงแต่กล้ามเนื้อขาทั้งสอง ที่จะมีพลังมากขึ้นเท่านั้น แต่สุขภาพโดยรวมก็จะ ดีขึ้นด้วยแต่แน่นอนว่าสำหรับผู้เริ่มฝึกหม่าปู้ จะยังไม่สามารถนั่งท่าหม่าปู้จนเป็น “นั่งฉาก” ดังรูป 1 ได้เพราะท่านี้จะต้องใช้เวลาและความพยายามในการฝึกฝนพอสมควร. ขั้นตอนแรกของผู้เริ่มฝึกคือควรจะรักษาการวางร่างกายส่วนบนให้ถูกต้องคือ การวางร่างกายส่วนบนให้ถูกต้องคือ ตั้งตรง ให้ได้และพยายามบิดหัวเข่าทั้งสองเข้าหาเพื่อให้เท้าทั้งสองวางขนานกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้สำหรับบางคนอาจจะบิดหัวเข่าเพียงเล็กน้อย เท้าทั้งสองข้างก็วางได้ถูกต้องแล้ว แต่สำหรับบางคนอาจจะต้องบิดหัวเข่ามากสักหน่อยจึงทำให้เท้าทั้งสองข้างวางได้ขนานตรงไปข้างหน้าได้ ทั้งสองอย่าง นี้ผู้ฝึกหม่าปู้ทุกคนจะต้องฝึกให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไร หรือต้องใช้ความพยายามในการฝึกแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตามถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้ตอบคำถามเริ่มแรกที่ถามเอาไว้ตอนต้นว่าการฝึกหม่าปู้แต่ละครั้งจะต้องใช้เวลาเท่าไร? และต้องทนอยู่ในท่าหนึ่งๆ นานเท่าไร? ก่อนอื่นผมขอตั้งคำถามสัก 2 ข้อในที่นี้ คือ 1. มีความแตกต่างกันอย่างไรระหว่างการวิ่งออกกำลังกายทุกวัน ๆ ละ 3 ไมล์10 ไมล์ หรือ 20 ไมล์ 2. ประโยชน์ที่ได้รับและผลต่อเนื่องที่จะตามมามีอะไรบ้างจากการออกกำลังกายดังกล่าว? เชื่อว่าไม่มีใครจะตอบคำถามทั้งสองข้อนี้ได้ นอกจากตัวคุณเอง คุณจะต้องพิจารณาศักยภาพของตัวคุณเองและพิจารณาว่าว่าอะไรที่ดีที่สุดสำหรับร่างกายของคุณ คำตอบที่สำคัญในที่นี้คือคำว่า “ศักยภาพ (Limit) คุณลองคิดดูว่าบ่อยครั้งแค่ไหนที่คุณไปที่เฮลซ์คลับแล้วได้ยินครูฝึกที่เฮลส์คลับพยายามพูดชักชวนให้ผู้มาออกกำลังกาย ทำเกินศักยภาพของตัวเองบ้างสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้จากการออกกำลังกายเกินศักยภาพของตัวเองคือ กล้างเนื้อจะมีความตึงเครียดมากเกินไป มีอาการบวมและอ่อนล้า แต่ก็มีเฮลท์คลับหลายแห่งที่เชื่อว่าการออกกำลังกายจนกล้ามเนื้อเกิดอาการบวมขึ้นมา คือเป้าหมายของการออกกำลังกาย แต่สำหรับการออกกำลังกายในศิลป มวยจีนทุกประเภทถือว่าอาการบวมและอาการอ่อนล้าของกล้ามเนื้อไม่ใช่สิ่งที่พึงประสงค์แต่ถึงว่าเป็นความเสื่อมโทรมที่เกิดขึ้น เพราะเป็นการลดความคล่องตัวและความยืดหยุ่น ลดความไวในการตอบสนอง การป้องกันตัวเองและการจู่โจม ยิ่งไปกว่านั้น การเกิดความตึงเครียดขึ้นตามร่างกายจนเป็นเหตุให้อวัยวะต่าง ๆ ของร่างกายต้องทำงานหนักขึ้น เพื่อไปลดความบอบช้ำที่เกิดขึ้นในร่างกายในขณะนั้น ในการฝึกไท้เก็ก และกังฟู ผู้รับการฝึกจะถูกสอนให้ฝึกจนถึงขีดสูงสุดของศักยภาพของตัวเอง เพราะเมื่อคน ๆ หนึ่ง สามารถฝึกอย่างอดทนและฝึกฝนสม่ำเสมอ ศักยภาพที่มีอยู่จะเพิ่มขึ้นเอง ซึ่งจะส่งผลให้การออกท่าเคลื่อนไหว ต่าง ๆ ทำได้มากขึ้นและมีความทนที่จะตั้งท่าในแต่ละท่าได้นานขึ้นด้วย เราสามารถพูดโดยรวม ๆ ในที่นี้ว่า ทุกคนจะต้องพิจารณา ศักยภาพ ของตัวเอง ในการ ออก กำลังกาย แต่ในที่สุดเราก็ยังไม่ได้ ตอบคำถามที่ถามเอาไว้ว่าเราควรจะต้องออกในแต่ละท่า นานเท่าไร? เราได้เห็นแล้วว่าประโยชน์พื้นฐานที่ได้รับจากท่าหม่าปู้คือ ความผ่อนคลายของ ร่างกาย ส่วนล่างด้านหลังและช่วยพัฒนา กำลังขาทั้งสองได้อย่างมาก รวมถึงทำให้อวัยวะภายใน แข็งแรงขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออย่าให้เส้นเอ็นต่าง ๆ ของร่างกายด้านหลัง ส่วนล่างตึงเกินไป หรือ ทำให้เกิดกระทบหรือขัดสีกันของกระดูกที่กล่าว มา ข้างต้นทั้ง 3 ชิ้น ท่าออกกำลังแบบหม่าปู้ แต่ละท่า ถ้าออกนานเกินไปสามารถทำให้ร่างกายตึงเกินไปได้ ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนล้า และอวัยวะภายใน ทำงานหนักเกินไปสามารถทำให้เกิดอาการบวมแดงของเส้นเอ็นต่าง ๆ ในร่างกายและของข้อต่อได้ ข้อสรุปในเบื้องต้น ในกรณีนี้คือ เราจะต้องยกเลิกความคิดที่ว่า “ถ้าไม่เสียอะไรไป จะไม่ได้อะไรมา” เพราะถ้าพูดในนัยของการออกกำลังฝึกหม่าปู้แล้ว ถ้าเกิดอาการปวดขึ้นแล้ว ถือว่าเป็นปัญหารุนแรง ที่เกิดขึ้นในส่วนหลัง หรืออาจจะเกิดบาดเจ็บที่หัวเข่า หรือเป็นทั้งสองอย่างได้ ผู้ฝึกใหม่ควรจะฝึกแบบค่อยเป็นค่อยไปอย่างมีความอดทน โดยในเบื้องต้น แต่ละท่า ควรจะใช้เวลา 1 นาทีทำท่าละ 5 ครั้ง นานครั้งละ 1 นาที และพักก่อนทำครั้งต่อไปนานประมาณ 1-3 นาที ในระหว่างการทำแต่ละครั้งความโดดเด่นของการฝึกหม่าปู้คือ การสร้างพลังให้กับร่ายทั้งร่างไม่ใช่แค่ส่วนขาหรือพัฒนาส่วนกล้ามเนื้อเท่านั้น การเคลื่อนไหวแต่ละท่าอย่างถูกต้องจะส่งเสริม ให้เกิดประโยชน์แก่ผู้ฝึกมากที่สุด ในหลายกรณี ระยะเวลาที่ให้ประโยชน์สูงสุดแก่ผู้ฝึกหม่าปู้ที่ชำนาญแล้วควรอยู่ที่ประมาณ 5 นาที และ 5 ครั้ง ซึ่งจะได้ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจมากที่สุด.

โดยคุณซือตี๋ 5 ส.ค. 2545 บอร์ดไทจี๋ครับ

ท่านั่งม้า (ตอน 1)

การยืนม้า (โดยอาจารย์เหลียงสำนักเสี้ยวเฉิน)

การยืนม้าท่ายืนที่สำคัญที่สุดในวิชามวยจีนเกือบทุกวิชาคือท่า”หม่าปู้” คำว่า”หม่า”ในภาษาจีนแปลว่าม้า ส่วนคำว่า”ปู้”แปลว่าก้าวหรือท่าก้าวดังนั้น”หม่าปู้”จึงรู้จักในชื่อว่า”ยืนม้า”หรือ”นั่งม้า” คือการยืนที่มีลักษณะเหมือนนั่งบนหลังม้า

ผู้คนมักเข้าใจผิดว่าการ”ยืนม้า”หรือ”หม่าปู้”เป็นท่ายืนพื้นฐานแต่แท้จริงแล้ว”หม่าปู้”เป็นทั้งพื้นฐานและขั้นสูง ถือเป็นท่าที่เป็นหัวใจของมวยจีนเพราะไม่ว่าผู้ฝึกจะฝึกถึงระดับไหนก็ตามก็ล้วนแต่ยังคงเกี่ยวข้องกับ”หม่าปู้”ทั้งสิ้นและเช่นกัน”หม่าปู้”มักถูกคิดว่ามีไว้ฝึกกำลังขาเท่านั้นแต่แท้จริงแล้ว”หม่าปู้”ยังเกี่ยวข้องกับการใช้จริงในการต่อสู้ ,การเสริมสร้างพลังโจมตี,การสร้างความเป็นหน่วยเดียวของร่างกาย,การยืนชี่กง,และการฝึกร่ารำท่ามวย,การฝึกหยั่งรากที่แข็งแรง ฯลฯ
จะเห็นว่า”หม่าปู้”มีผลมากมายต่อการฝึกและเกี่ยวพันกับทุกระดับในการฝึกแต่อย่างไรก็ตามระดับและผลที่ได้จากการฝึก”หม่าปู้”นั้นขึ้นอยู่กับระดับของการฝึก”หม่าปู้”ว่าผู้ฝึกเข้าใจมันได้มากน้อยเพียงใดนอกจากนี้”หม่าปู้”ยังเกี่ยวพันกับการฝึก”ชี่กง”ในท่ายืนหรือการฝึกสมาธิยืนที่เรียกว่า”จ้านจ้วง”หรือ”ฉานฉวง”

ดังนั้นจะเห็นว่าจากการยืน”หม่าปู้”เพื่อฝึกกำลังขาสามารถพัฒนาระดับการฝึกสู่การฝึก”ชี่”ซึ่งเป็นการฝึกภายในได้ดังนั้นจะเห็นว่า”หม่าปู้”มีความลึกล้ำและมีความสำคัญเกี่ยวพันกับการฝึกฝนอันช่วยให้การพัฒนาฝีมือเป็นไปอย่างรวดเร็วและยังมีประโยชน์มากมายมหาศาล ซึ่งผู้ที่ไม่ได้ลองฝึกจะไม่มีทางเข้าใจได้เลย

วิธีการฝึกหม่าปู้
1.”หม่าปู้”มีการยืนหลายระดับ การยืนแบบสูงจะยืนฐานแคบ เท้าขนานไหล่ปลายเท้าชี้ไปข้างหน้าขนานกัน

(ดังรูป1แสดงท่าวางเท้าที่ผิดคือแบบแบะออก และที่ถูกคือเท้าขนานกัน)

ย่อเข่าลงเล็กน้อยหย่อนก้นคล้ายทรุดนั่งลง แต่ไม่ให้ก้นต่ำเกินเข่า ขณะนั่งลงอย่าโย้เข่าไปด้านหน้ายืนให้เข่าและขาอยู่นิ่ง จากนั้นกระดกหัวเหน่าไปด้านหน้าเล็กน้อย(อาจต้องแขม่วท้องเล็กน้อย)จัดให้หลังตรง ค่อยๆคลายท้อง โดยไม่เปลี่ยนท่าการยืนหรือยื่นก้นออกไป ศีรษะและหลังตตั้งตรง



(ดังรูปที่2)แขวนกะหม่อมราวกับมีเชือกดึงจากด้านบน ตามองไปข้างหน้า มือกำไว้ข้างเอว หรือยื่นตรงออกไปข้างหน้าหรืออาจจะทำท่าโอบบอลแบบไท่เก๊กก็ได้ คลายไหล่ จัดน้ำหนักให้ตกกระจายบนฝ่าเท้า ยืนให้มั่นคงไม่โยกหน้าหลัง






2.วางจิตที่เท้า(หยั่งราก) ซึ่งจะทำให้ร่างกายมีความมั่นคงจากนั้นเชื่อมโยงร่างกายส่วนต่างๆให้เป็นหน่วยเดียวกันโดยการจัดร่างกายและการใช้จินตนาการจะช่วยให้ง่ายขึ้น
3.พยายามตรวจเช็คส่วนต่างๆของร่างกาย เมื่อร่างกายถูกต้องแล้วให้พยายามทำร่างกายให้ผ่อนคลายมากที่สุด
4.เมื่อเวลาผ่านไป สามารถลดระดับความสูงของการยืนลง โดยแยกขาให้ห่างมากขึ้นแต่ไม่ควรมากเกินไป ปกติแล้วควรมากสุดประมาณ 2 เท่าของไหล่ หรือมุมเข่าเป็นมุมฉาก (รูปที่ 3,4แสดงการยืนม้าต่ำ ฐานกว้าง)

5.ในระยะแรกผู้ฝึกอาจต้องการเพียงฝึกกำลังขาแต่อย่างไรก็ตามการตั้งสมาธิและสำรวมลมหายใจจะทำให้ผ่อนคลายได้มากขึ้นและทำให้ความปวดเมื่อยลดน้อยลงได้
6.เวลาที่ยืนไม่ควรมากหรือน้อยเกินไป แรกๆผู้ฝึกอาจยืนแค่ 2-3 นาทีแต่เมื่อนานไปผู้ฝึกสามารถเพิ่มระยะเวลาในการฝึกให้มากขึ้นได้ถึง 1 ชั่วโมงผู้ฝึกควรหาเวลาที่พอดีของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่มักอยู่ที่ประมาณ 15-20 นาที หากผู้ฝึกรู้สึกเหนื่อยเกินไปอาจแบ่งการฝึกออกเป็นหลายรอบ รอบละประมาณ 5 นาที ซึ่งผู้ฝึกอาจฝึกได้ถึงวันละ 4-5 รอบ
7.เป็นวิธีที่ดีในการที่จะทำใจให้เป็นสมาธิและสำรวมลมหายใจในขณะยืนการใช้จินตนาการจะช่วยให้ผู้ฝึกมีสมาธิขึ้น ผู้ฝึกอาจจะจินตนาการถึงภาพที่สวยงามต่างๆเช่นจินตนาการว่ายืนอยู่บนยอดเขา หรือในป่าที่ร่มรื่น รวมถึงการวางจิตที่ตันเถียน แต่อย่างไรก็ตามผู้ฝึกไม่ควรจะจดจ่อกับการสร้างภาพความคิดมากเกินไปเพราะจะทำให้ไม่สามารถผ่อนคลายจิตได้และผู้ฝึกไม่ควรที่จะพยายามหายใจด้วยท้องหรือหายใจแบบปฏิภาคผู้ฝึกควรค่อยๆควบคุมกระบวนการเหล่านี้ให้ค่อยเป็นค่อยไป เมื่อนานไปการหายใจจะลึกและยาวขึ้นเอง
8.จินตนาการถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันของร่างกายกับพื้นดินและกับสภาพแวดล้อมรอบกายหรือกับสภาพแวดล้อมในจินตนาการ วิธีนี้จะช่วยในการสร้างความสัมพันธ์ภายในร่างกายและระหว่างร่างกายกับสภาพแวดล้อมภายนอก

เทพกระบี่

ถาม:

มีใครเก่งถึงขั้นนี้มั่งครับ ในประวัติศาสตร์จีนง่ะเพราะคนที่เก่งเข้าขั้น จริง จะใช้อ่ะไรแทนกระบี่ ก้อได้หรือไม่มีกระบี่อยู่ในมือก้อยังสู้ได้ ผมอาจอ่านการ์ตูนมากไปแต่ว่าแค่อยากรู้เฉย ๆ ว่ามันมีจริงป่าว ครับ

ตอบ: (โดยอาจารย์เหลียง สำนักเสี้ยวเฉิน)
ก็มีท่านหลี่จิ้งหลินครับ ได้ฉายาว่าเซียนกระบี่(เจี้ยนเซียน) แต่อย่างไรก็ตามเรื่องฉายานี่อย่าคิดมากครับเพราะตั้งแต่นางโลมยันขุนนาง ส่วนใหญ่ก็มีฉายากันทั้งนั้นมันเป็นวัฒนธรรมครับ
แต่อย่างไรก็ตาม(อีกที)ท่านหลี่จิ้งหลินก็เป็นที่ยอมรับในฝีมือกระบี่ของท่านมากครับ(กระบี่คุนอู่)อีกทั้งท่านมีส่วนในการเผยแพร่วิชากระบี่ไปทั่วแผ่นดินครับ
ส่วนเรื่องกระบี่อยู่ที่ใจทั้งหลายนั้น คงเป็นโกวเล้งมั่วมาครับ อย่าคิดมาก มือกระบี่ไม่ถือกระบี่ไม่ใช้กระบี่ จะเรียกมือกระบี่ได้ยังไง ผมยังคิดไม่ออกเลย แต่เท่าที่ดู ส่วนมากจะมีคนมีชื่อเรื่องดาบ และมีการกล่าวถึงหรือบันทึกถึงเรื่องใช้ดาบในการต่อสู้มากกว่ากระบี่ครับ

ตอบ: (ไร้ค่าย)

คำว่าไร้กระบี่ หรือ กระบี่ใจ หากเรามองเผินคงคล้ายกับที่ อ.เลียงบอก แต่ คำว่าไร้กระบี่ หรือกระบี่ใจหมายถึง การไม่ยึดติดกับตัวกระบี่ ไทเก็กมีคำกล่าว แข็งคือตาย อ่อนคือเป็น การยึดกระบี่คือตาย ปล่อยกระบี่คือเป็นคิดง่ายๆ ใครจะถือกระบี่ได้ตลอดเวลา เมื่อจำเป็นไม่ว่าอะไรในมือก็ต้องใช้ และใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดนั่นคือมือกระบี่ หากบอกว่ามีกระบี่ในมือจึงถือเป็นมือกระบี่ ใครถือก็เป็นได้ซิครับผมว่าลองศึกษา คัมภีร์แห่งห่วงทั้ง 5 ของมิยาโมโต้ มุซาชิดูและครับ จะเข้าใจมากขึ้น

ตอบ: (ไร้เงา)

ได้ลองอ่านความเห็นของ คุณไร้ค่ายมา ถูกต้องครับ เมื่อกระบี่อยู่ที่ใจแล้ว ทุกอย่างก็คือกระบี่ ง่ายๆ อย่างเช่น ตะเกียบ ถ้ามองตะเกียบว่าเป็นตะเกียบ เราก็จะมองไม่เห็นว่าตะเกียบเป็นอาวุธ

ตอบ: (เธียรศิริ)

ถ้าดาบก็รู้จักแต่มูซาชิน่ะครับ พี่แกเวลาไม่มีดาบแกเล่นเอาฝีพายตบเลยระดับจิตท่านถึงขั้นไม่ยึดติดดาบเช่นกันครับ ถ้าไงลองอ่านมูซาชิท่าพระจันทร์ของอาจารย์สุวินัยดูนะครับมันส์มั่กๆ

ตอบ:(เหลียง)

สวัสดีครับ อ่านแล้วอยากมาต่อครับ ไม่ได้จะมาปฏิเสธทุกท่าน แต่อ่านแล้ว อยากเอาความเห็นต่างๆที่ได้อ่านรวมมาตอบสู่ท่านเจ้าของกระทู้อีกทีครับ

ปัญหาแรกที่ผมเห็นคือ เราเอาเกณฑ์อะไรจัดว่าคนๆนั้นคือมือกระบี่ ไม่ใช่เป็นมือมีด มือฉกฉวย มือวางเพลิงมือระเบิด มือมรณะ มือสยอง มือใครยาวสาวได้สาวเอา เอามือข้าคืนมาฯลฯ แล้วถ้าเราเจอคนเอาไม้ฟาดกันเราจะบอกว่าเค้าเป็นมือกระบี่หรือไม่

คุณฝึกกระบี่หรือไม่ หรือรู้จักคนฝึกกระบี่กี่คน

อย่างน้อยผมรู้จักหนึ่งคน คือ อ.ที่สอนไท่จี๋หยางใหม่ให้ผมเอง ท่านฝึกกระบี่ แต่ยังไม่อาจเป็นมือกระบี่ ฝีมือกระบี่ท่านมีเท่าไหร่ไม่ทราบได้ เนื่องจากพอผมฝึกรำได้แค่ท่าทาง ไม่นานผมก็ไปฝึกไท่จี๋หยางเก่าแล้ว(ท่านแนะนำไปเอง) ซึ่งต่อมาผมได้ฝึกแค่ดาบไท่จี๋แบบเก่า อ.ท่านบอกว่าไม่มีฝึกกระบี่ ผมจึงไม่ได้ฝึกต่ออีก ผมจึงขอเอาความรู้อีกด้านของดาบมาว่าร่วมด้วยนะครับ

นี่คือสิ่งที่ผมเคยสัมผัสจาก อ. ของผม ท่านรู้จักกระบี่แทบทุกชนิดในแผ่นดินจีน แต่ละชนิดมีลักษณะต่างกันอย่างไรท่านรู้จักการเลือกกระบี่ที่เหมาะสมกับตัวเอง และกับชนิดมวยถามว่ามีกี่ท่านที่เคยเลือกกระบี่ที่ซื้อมาเอง เห็นที่ซื้อมามีแต่แบบสำเร็จรูปเคยทราบกันมั้ยครับว่าจะเลือกกระบี่เหมาะสมกับความสูงของร่างกายอย่างไรท่านรู้จักเคล็ดกระบี่ในแผ่นดินจีนว่ามีกี่เคล็ด และใช้ต่างกันอย่างไร อย่างที่บอกผมไม่ทราบของกระบี่แต่ของดาบมีสี่สิบเจ็ดเคล็ด ไท่จี๋นำมาบางส่วน แค่สิบสามเคล็ด สิ่งอี้ มีหลักๆ ห้าเคล็ด

ท่านรู้ว่าไท่จี๋ใช้กระบี่อะไร ความยืดหยุ่นแค่ไหน ศูนย์ถ่วงกระบี่อยู่ตรงไหนและรู้ว่าควบคุมข้อมืออย่างไร จึงจะคุมศูนย์กลางกระบี่ได้ท่านรู้จักกระบี่ในมือ รวมทั้งปลอกกระบี่ของท่านราวกับรู้จักฝ่ามือตนเองตอนที่ท่านสอนกระบี่ให้ผม(เล็กน้อย) ท่านให้ผมถือกระบี่ตลอดเวลา เพื่อให้ชินกับกระบี่ แต่หลายสิบปีท่านถือกระบี่เล่มเดิม ฝึกฝนทุกวัน ถามว่าในที่นี้มีกี่ท่านที่จำได้ว่ากระบี่ของตัวเองเป็นอย่างไรท่านรู้จักคมกระบี่ของท่านดี ท่านรู้ว่าฟันลงไปหนักเท่าไหร่ จึงจะเกิดแผล หรือไม่เกิดท่านรู้การร่ายรำ การใช้กระบี่ในการต่อสู้ รู้การรุกรับ การจรดท่า การใช้ท่าร่างฯลฯ

ผมถามกลับว่าแล้วใครคู่ควรเป็นมือกระบี่ คนถือตะเกียบ หรือคนอย่างเช่นข้างบนหนังสือมุซาชิ เกรงว่าผมจะอ่านมานานกว่าทุกท่านครับ เพราะผมมีทั้งฉบับไทย อังกฤษ และญี่ปุ่นผมชอบจนฝากเพื่อนที่ญี่ปุ่นส่งมาให้ ของไทยผมอ่านตั้งแต่ที่มีแปล ที่ออกมาราวสิบกว่าปีก่อนช่วยอ่านคัมภีร์ห่วงทั้งห้าอีกทีด้วยครับว่า ในนั้นสอนการใช้ตะเกียบ หรือสอนการใช้ดาบ มุซาชิกล่าวถึงชนิดดาบ ดาบยาว ดาบสั้น การจรดดาบ สูง กลาง ต่ำ การต่อสู้ด้วยดาบ ชนิดของการโจมตี ฟาด ฟันการศึกษาทางดาบสำนักอื่นฯลฯ แต่ไม่เจอการใช้ตะเกียบหรือไม้พายครับ

มือกระบี่หากไม่มีกระบี่ การต่อสู้คงเป็นธรรมชาติที่เค้าจะหยิบจับอะไรมาใช้ ทั้ง อ.ผม และมุซาชิมีกล่าวถึงจุดนี้อยู่บ้าง แต่เค้ายังใช้เคล็ดกระบี่ และเค้าฝึกกระบี่ เค้ารู้จักกระบี่เค้าถึงเป็นมือกระบี่ ไม่ใช่จับอะไรก็ใช้ได้จะเป็นมือกระบี่ ปัญหาคือฝึกอย่างไร และใช้อย่างไร

นักมวยวิ่งวันละสามสิบกิโล ถามว่าถ้าเค้าจะวิ่งไล่จับโจร คงไม่ยาก เพราะความอึดมีมากจริงๆแต่เค้ายังเป็นนักมวย ไม่ใช่นักวิ่ง เพราะเค้าฝึกมวย แต่ถ้าเค้าฝึกวิ่ง เค้าคงไม่ใช่นักมวยแล้ว มือกระบี่ฝึกกระบี่ถึงเป็นมือกระบี่ ส่วนจะใช้อะไรได้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ

ผมอยากสื่อว่า ยึดถือแนวทางที่ถูกเถอะครับ สำนักผมจะซื้อดาบซื้อทวน ต้องเลือกแล้วเลือกอีกจะเอาไม้พายมาแทนก็คงไม่ใช่ฝึกดาบแล้ว เพราะมันไม่สามารถสื่อถึงเคล็ดดาบได้ แต่เวลาใช้จะเอาเก้าอี้ฟาดก็คงต้องทำ เป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่คนฝึกดาบ แล้วจะใช้เก้าอี้ฟาดแทนก็คงทำได้ดีกว่าคนทั่วไป เพราะเคยฝึกฟาดดาบมา มันเป็นเรื่องส่วนบุคคลครับผมเขียนอีกที เพราะไม่อยากให้เอานิยายโกวเล้งมายึดถือมากเกินไป จะอ่านก็อ่านกิมย้ง(ผมก็ชอบ)จะดีกว่าผมกลัวคนฝึกจะมั่ว เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างใจหมาย หากจะเป็นขั้นสูงก็เอาเป็นรื่องที่ท่านนั้นๆจะบรรลุเอาละกันครับ

สมัยก่อนผมก็เห็นงี้ คนที่บอกว่าฝึกมวยต้องไร้ท่าอย่ายึดติด ไร้รูปไร้ตัวตน คนก็ทำอะไรไม่ได้(เค้าว่างั้น) พอให้รำมวย ต้องบอกว่าไม่เอาอ่าวครับสู้ก็ไม่เป็น นี่ถ้ามีคนฝึกกระบี่ แล้วใช้กระบี่ไม่เป็น ก็คงเข้าใจนะครับ.....ว่าทำไมเรื่องสรรพสิ่งคือความว่างหาใช่ของจริง ไว้อ่านในหนังสือทางธรรมน่าจะดีกว่าครับ ใครจะเข้าถึงตรงไหนให้เป็นเรื่องส่วนบุคคล อย่าเอามาปนกับ”หลัก”ของการฝึกกันเลย เพราะทุกวันนี้พวกฝึกเทคนิคเป็นท่าๆ ประเภทท่าล็อค ท่าทุ่ม ท่าเตะเค้าไประดับโลกกันหมดแล้วมวยจีนยังอยู่กับที่ แถมยังต่ำลงกว่าเติมอีก ยิ่งถ้าฝึกไร้ท่ากันอีก คงวายกันหมดพอดีผมจะเขียนแค่นี้ละครับ เป็นอีกหนึ่งความเห็นครับ อาจขัดแย้งหลายท่านก็ขออภัยและต้องการสื่อถึงเจ้าของกระทู้เท่านั้นครับว่าผมคิดยังงี้

นอกเรื่องนิดครับ ถามคุณไร้ค่ายครับที่ว่า “ไทเก็กมีคำกล่าว แข็งคือตาย อ่อนคือเป็น การยึดกระบี่คือตายปล่อยกระบี่คือเป็น” ด้วยความเคารพนะครับ อยากทราบว่ามีกล่าวในข้อความบทไหนของใครครับ คำว่า”แข็งคือตายอ่อนคือเป็น” เห็นมีในเต้าเต๋อจิงบทที่เจ็ดสิบหก วรรคแรก แต่ไม่เคยเจอในตำราไท่จี๋เล่มใดในไท่จี๋เจอแต่ทำนองว่าแข็งอ่อนประสานเสริมไท่จี๋คือความถึงพร้อมสมบูรณ์ คือถ้ามีในตำราท่านจางซานฟงหวังจงเยว่ อู่อี๋เซี่ยง หรือในเคล็ดตระกูลหยางก็ช่วยบอกด้วยครับ(ผมมีหนังสือภาษาจีนทั้งหมดครับถ้าบอกมาจะได้เช็คดู เป็นความรู้ใหม่ครับ) ส่วนเคล็ดกระบี่ ถึงผมไม่ฝึก แต่ยังเสียดายถึงทุกวันนี้จึงหาซื้อตำราทั้งอังกฤษและจีนมาอ่านไม่น้อย ไม่เคยเจอเคล็ดนี้ หากท่านทราบ ช่วยแนะนำเพิ่มเติมด้วยครับขอบคุณครับ

ปล.ผมเข้าใจประเด็นเรื่องไม่ยึดติดของคุณไร้ค่ายนะครับ ว่าฝีมือถึงแล้วหยิบจับอะไรก็ได้แค่อยากแย้งตรงที่ว่า ”เมื่อจำเป็นไม่ว่าอะไรในมือก็ต้องใช้ และใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดนั่นคือมือกระบี่” ว่าคำว่ามือกระบี่คงไม่จบแค่นั้นครับ และอีกอย่างเกรงมีคนอ่านไม่เคลียร์แล้วจะไปฝึกตามใจฉันไร้ท่าก็ฝึกได้ แถมเข้าใจว่าเป็นขั้นสูง ผมเกรงว่าจะเป็นแบบคนฝึกมวยไร้ท่าแบบที่ผมว่าน่ะครับ ขอบคุณครับ

ตอบ: (ไร้ค่าย)
ขอบคุณ อ.เลียงมากที่กรุณาโดยส่วนตัว ผมเห็นด้วยกับ อ.เหลียง ที่ควรฝึกอย่างมีระบบตามลำดับ เพื่อให้ได้วิชาที่ถูกต้องตามสายวิชา
แต่หากดูกระทู้ถามว่ามีเทพกระบี่หรือไม่ ทั้งหมดที่โพส เป็นความเห็นว่าระดับสูงมี เปรียบกับการศึกษาถามว่ามีด็อกเตอร์ไหม ตอบว่ามี แต่อยู่ๆจะให้เป็นด็อกเตอร์เลยไม่ได้ ต้องเรียนประถมก่อน มัธยมตามและสูงขึ้นไปตามลำดับ มันแนวตอบเดียวกับเทพกระบี่ ว่ามีโดยส่วนตัวผมตีความแล้วไม่เห็นผู้วางกระทู้จะถามว่าฝึกอย่างไร จึงจะตอบว่าฝึกอย่างไร
ผมแค่ตอบว่าระดับนั้นมีอะไรบ้าง คิดว่าผู้อ่านคงเข้าใจ เรื่องเคล็ดวิชาที่บอกไป ต้องเข้าใจว่าเมื่อก่อนผู้คนยึดติดกับปรัชญา ทุกอย่างอิงหลักปรัชญาทั้งหมดโดยเฉพาะคนจีน ในการศึกษาวิชาใดๆก็ตามต้องเข้าใจถึงคนคิดค้นวิชาด้วยว่าทำไมจึงคิดเลือกใช้เคล็ดวิชาเหล่านั้น ทั้งๆที่อย่างที่อ.เหลียงโพสว่าเคล็ดทั้งหมดมีมากมาย ทำไมคนที่เราเรานับถือจึงเอาเพียงไม่กี่อย่างมาสอน เพราะฉะนั้นหากบอกว่าสิ่งที่ อ.ไม่กล่าวจะไม่มี อาจด้วย อ.เหล่านั้นเห็นว่าปรัชญาเต๋าเป็นธรรมชาติของคนจีน จึงไม่พูด แต่หากเราไม่ศึกษาเราจะรู้อย่างไรว่าถูกต้องส่วน ข้อความจากคัมภีร์แห่งห่วงทั้งห้า ผมไม่ได้อ่านจากหลายประเทศหรอกครับผมอ่านฉบับเดียวจำไม่ได้ว่ากี่เที่ยว จำได้อย่างหนึ่งว่ามากกว่าร้อยเที่ยว จำไม่ได้หมดครับจำได้ไม่กี่คำ (เป็นฉบับแปลของ คุณสุริยฉัตร ) มีคำกล่าวที่ว่า "รู้หนึ่งคือรู้หมื่น"นั้นเป็นการบอกอย่างชัดๆว่าอย่ายึดติด "ต้องไม่มีอคติต่อการใช้อาวุธใดๆ""จิตใจที่สามารถเอาชัยได้ไม่ว่าอาวุธใดก็ตาม คือคำสอนของสำนักแห่ง เฮอิโฮของข้า"เหล่านี้ย่อมเด่นชัด ยิ่งการอ่านชีวประวัตินักดาบท่านนี้จะพบว่าท่านทำจริง หวังว่าผู้สนใจควรอ่านยิ่ง อย่าลืมอีกคำนะครับ "เรียนรู้กลยุทธของช่างใม้อย่างถ่องแท้เมื่อเข้าใจแผนการทั้งหมดได้ดี และถึงเวลาอันควร ก็จะได้เป็นหัวหน้า" ครับ

ตอบ: (เหลียง)
ขอบคุณครับ จริงๆที่เปิดประเด็นเพิ่ม ก็เพราะว่าไม่อยากให้คนอาจไม่เคลียร์และตัดสีนคำว่ามือกระบี่อย่างง่ายๆจากปรัชญาเฉยๆ จนละเลยแนวทางที่แท้จริงอยากที่บอกครับ คัมภีร์ห่วงทั้งห้านั้นนับว่าผมอ่านมานับสิบปีแล้ว ผมจึงบอกว่าเข้าใจเจตนาที่จะสื่อแต่อยากเพิ่มหลายสิ่งเข้าไปในเชิงข้อมูลที่เป็นข้อเท็จจริงบ้างครับอีกอย่างผมอยากจะบอกว่า ไม่ใช่ว่าใช้อะไรก็ได้ตามใจ ก็เป็นมือกระบี่ได้หากแต่เข้าใจกระบี่แล้วใช้อะไรก็แสดงถึงเคล็ดกระบี่ได้ต่างหาก ที่ควรเรียกว่ามือกระบี่ครับขอบคุณครับ

เรียนมวยผ่านเน็ตได้ไหม

ถาม:

คือผมอยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อ่ะคับ คือผมอยู่อ่างทองอ่าคับ
หลังจากที่ได้พยามยามศึกษาทางเวปมาเป็นเดือนๆก้อไม่ได้อะไรขึ้นเลย
เหมือนกับเอามือคว้านหาอะไรไม่เจอจับต้องอะไรไม่ได้เลยอ่ะคับ

คับเข้าใจว่ามันคงเป็นเรื่องยากถึงยากมากๆหรืออาจจะเป้นไปไม่ได้เลยที่จะศึกษาเรื่องนี้ทางเน็ตให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งได้ อีกอย่างอยู่ดีดีมาขอให้สอนโดยที่ไม่รู้จักมักจี่กันเลย
แล้วก้อไม่มีความรู้อะไรที่จะเอาไปแลกเปลี่ยนด้วย ตอนนี้ก้อเริ่มท้อแล้วหละคับ ก้อ อีกอย่างก้อคิดว่าผมเองเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรงซั๊กเท่าไหร่ ถึงจะอายุแค่17ก้อเถอะ ร่างกายก้อไม่มีความยืดหยุ่นเอาซ๊ะเลยแต่ว่าใจมันอากจะเรียนรู้อ่าคับ ยังไงช่วยบอกวิธีฝึกเบื้องต้น หรือวิธีฝึกลมปราณ แล้วผมจะทำดูได้ผลยังไไงหรือไม่ได้ผลยังไงก้อจะคอยถาม ก้อเลยอยากทราบว่าจะกรุณาสอนให้ผมได้ไหมคับ

ขอบคุณคับ

ตอบ: (โดยอาจารย์เหลียง สำนักเสี้ยวเฉิน)

ได้ครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะสำเร็จ แต่ถ้าไม่มีทางเลือก จะเรียนเองก่อน ผมก็จะเอาด้วยคน

คุณจะฝึกมวยอะไร เลือกก่อน แล้วโพสมา สงสัยอะไรก็ถาม อยากเอาอะไรอ่านจะส่งให้ ไปหาซื้อหนังสือมาช่วยด้วย
แล้วถ้าอยากได้ e-book เพิ่ม ก็แอดเมลล์ผมซะ เจอออนอยู่เมื่อไหร่ก็ขอเลย จะส่งให้ทันทีเดี๋ยวนั้น
พื้นฐานเอาการฝึกจวงกงไปอ่านก่อน ถ้างงจะเอารูปไปดูก็โพสมา จะวาดลงเน็ตให้ แล้วมีอะไรสงสัยก็ถาม
ฝึกได้ไม่ได้ผมไม่รู้แต่ลองดูดีกว่าไม่ลอง

จวงกงที่ลงนี้เป็นอันที่ผมเขียนให้สิ่งอี้ แต่มวยอื่นก็ไม่ต่างกันมาก หากจะฝึกสิ่งอี้เลยแล้วจะเอาท่าซานถิเพิ่ม ก็โพสมาอีก จะลงต่อให้ครับ

การฝึกพื้นฐาน

การฝึกจวงกง
จวงกง คือการฝึกพลังท่านิ่งในมวยสิ่งอี้ ซึ่งคำว่าจวงกงแปลความหมายได้ว่า พลังเสา บางครั้งยังเรียกขานเป็นชื่ออื่นๆอีก เช่น จั้นจวง ซึ่งแปลว่า การยืนท่าเสา และ จั้นกง ซึ่งแปลว่าพลังท่ายืน เป็นต้น ซึ่งการเรียกขานนั้นมาจากลักษณะการฝึกในท่ายืนนิ่งประดุจเสาที่ตรึงยึดไว้กับพื้นดินนั่นเอง การฝึกจวงกงคือการฝึกพื้นฐานที่สำคัญอย่างยิ่งในวิทยายุทธ์จีน ดังคำกล่าวว่า “คิดเรียนมวยก่อนนั้นคือจั้นจวง”

ในมวยสิ่งอี้ ก็มีคำกล่าวเช่นเดียวกันว่า”คิดเรียนมวยสิ่งอี้ จั้นจวงก่อนสามปี”ดังนั้นในการฝึกมวยสิ่งอี้ จึงไม่อาจขาดการฝึกจั้นจวงหรือจวงกงนี้ไปได้นอกจากนี้ยังมีคำกล่าวว่า”ฝึกมวยไม่ฝึกกง ถึงยามชราทุกสิ่งอย่างล้วนว่างเปล่า” คำว่าฝึกกงในข้อความนี้ก็คือการฝึกพลัง หมายถึงการฝึกพลังพื้นฐาน ทั้งการฝึกพลังภายนอก และการฝึกพลังภายในซึ่งรวมความถึงการฝึกพลังท่ายืน หรือจวงกงนี้ด้วยการฝึกจวงกง คือการอู๋จี๋จวงคำว่า อู๋จี๋ มาจาก อี้จิงหรือคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง แปลความหมายได้ว่าภาวะที่สุดแห่งความไร้อันตรงความกับไท่จี๋ ซึ่งหมายถึงภาวะที่สุดแห่งความมีซึ่งในวิทยายุทธ์จีนได้ยืมคำนี้มาใช้กับท่าเตรียมก่อนเริ่มต้นสภาวะการกระทำซึ่งถือว่าเป็นสภาวะแห่งความว่างเปล่า

ดังนั้นท่าอู๋จี๋จวงจึงเป็นท่าเริ่มต้นก่อนการฝึกท่าใดๆท่าอู๋จี๋จวงเป็นท่าที่ฝึกเพื่อนำจิตสำนึกเข้าสู่สภาวะแห่งความว่างและจัดท่าร่างให้เข้าสู่สภาวะผ่อนคลาย เนื่องจากท่าอู๋จี๋จวงเป็นท่าที่เรียบง่ายและเป็นธรรมชาติดังนั้นจึงเป็นการง่ายที่จะควบคุมจิตสำนึกและกายให้เป็นหนึ่งเดียวด้วยความสงบ และผ่อนคลายในระดับลึกได้เมื่อควบคุมกายและจิตสำนึกได้ ลมหายใจไม่แปรปรวนไอพลังย่อมไม่สับสน ดังนี้พลังจึงเต็มเปี่ยม ดังคำว่า“อู๋จี๋ก่อเกิดไท่จี๋” คือว่างเปล่าก็เกิดสรรพสิ่ง นั่นเองหลักท่วงท่า

1. ยืนตัวตรงเท้าชิด ปลายเท้าชี้ไปข้างหน้า แยกออกเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างวางที่ข้างลำตัว
2. คลายแรงตึงที่เข่า แต่ยังคงยืนตรงไม่ย่อลง ทิ้งน้ำหนักลงที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างเท่าๆกันคลายเอวและสะโพก
3. ค่อยๆคลายไหล่และอก ยกยอดศีรษะให้ตั้งตรง ตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อยนำปลายลิ้นขึ้นไปแตะเพดานปากด้านบนอย่างเบาๆ
4. เมื่อจะยุติการฝึก ให้นำเท้าซ้ายเข้ามาชิดเท้าขวา ยืดขายืนตรง หายใจลึกยาวสามรอบแล้วทำการสะบัดนิ้วมือนิ้วเท้า หรือเดินไปมาก่อนสักหลายรอบค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. ยอดศีรษะต้องถูกยกขึ้นราวกับว่ามีเส้นด้ายดึงรั้งขึ้นหรือมีถ้วยเทินไว้เหนือศีรษะทำให้ร่างกายถูกยกขึ้นและรู้สึกถึงน้ำหนักทั่วร่างราวถูกแขวนไว้
2. ร่างกายต้องตั้งตรงไม่เอนเอียง และหลังควรตั้งตรงไม่งองุ้มหรือแอ่นหลัง
3. การคลายไหล่และอก คือไม่ใช้แรงดันผายออก แต่ให้เก็บเข้าอย่างเป็นธรรมชาติเช่นนั้นเอง
4. เท้าทั้งสองควรรู้สึกถึงการยึดโยงกับพื้นโลก ราวกับมีรากหยั่งลึกลงในพื้นดิน
5. ค่อยๆนำสภาวะจากการควบคุมท่าร่าง และสภาวะของความรู้สึกนั้น เข้าสู่สภาวะแห่งความว่างอย่างนั้นเอง คือท่าร่างและความรู้สึกยังคงดำรงอยู่ และยังยึดกุมหลักการท่าร่าง แต่เมื่อฝึกฝนนานวันแล้วท่าร่างและความรู้สึกทั้งหมดก็จะเป็นอย่างนั้นตามธรรมชาติ จิตสำนึกก็ว่างเปล่าไร้ความคิดและความปรารถนาทั้งปวง สายตาไม่ถูกเร้าด้วยภาพใดๆ มองเห็นเหมือนมองไม่เห็นไม่มีการเคลื่อนไหวในร่างกายและจิตสำนึก ไม่มีการแบ่งแยกหยินหยาง จิตนำนึกและร่างกายสงบนิ่งเข้าสู่สภาวะผ่อนคลายอย่างที่สุด
6. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหว ท่าฝึกนี้อาจฝึกได้นานเท่าที่ต้องการแต่หากต้องการเวลาฝึกท่าอื่นๆต่อ ควรทำการฝึกท่านี้ก่อนอย่างน้อยห้านาที หรือตามเวลาที่เหมาะสม

ข้อควรระวัง
1. ในการยกยอดศีรษะ ตั้งหลังให้ตรง และจมไหล่นั้น พึงใช้จิตควบคุม อย่าได้ใช้แรงเป็นอันขาด
2. อย่าได้ฝืนหายใจโดยแรง หรือหายใจทางปาก เพราะจะเกิดผลเสียต่อร่างกายได้ควรหายใจลึกยาวอย่างสงบตามธรรมชาติ

หุนหยวนจวง

คำว่า หุนหยวน เรียกอีกอย่างว่า ฮุ่นหยวนซึ่งเป็นชื่อเรียกของภาวะก่อนช่วงเวลาที่ฟ้าดินจะแยกออกจากกันตามความเชื่อของจีนและเป็นต้นกำเนิดของหยวนชี่ ยังไม่มีการแบ่งแยกหยินหยาง, ฟ้าดิน, มืดสว่างในทางวิทยายุทธ์ได้รับเอาคำว่าฮุ่นหยวนมาใช้ โดยอิงหลักแนวคิดที่ว่า ”ฟ้าดินรวมหนึ่งแปรเปลี่ยนไร้ขอบเขต” ดังนั้นท่าหุนหยวนจวงจึงมีความต่อเนื่องจากท่าอู๋จี๋จวงถ้าอู๋จี๋คือภาวะความว่างเปล่าไร้สรรพสิ่ง หุนหยวนก็คือภาวะสรรพสิ่งก่อเกิดรวมหนึ่ง การฝึกหุนหยวนจวงในมวยสิ่งอี้ เริ่มต้นฝึกผ่อนคลาย ขจัดความคิดสับสน สำรวมจิตสำนึกและจิตวิญญาณปรับการหายใจ ขั้นกลางฝึกใช้จิตสำนึกนำไอพลังทะลวงผ่านจิงลั่วทั่วทั้งร่างขั้นสูงรวมจิตชุมวิญญาณเข้าสู่ทางธรรม รวมฟ้าผสานดิน เอาความคิดเข้าภายในสัมผัสด้วยตัวเองไอพลังภายในแลกเปลี่ยนภายนอกทะลวงถึงทั่วทั้งหมด ดังนี้ พลังภายในภายนอกเต็มเปี่ยมเลือดลมหมุนเวียนเปลี่ยนคล่อง ร่างกายแข็งแรงจิตใจเข้มแข็ง พลังจึงถึงพร้อมสมบูรณ์

หลักท่วงท่า
1. ยืนตรงเท้าชิด ปลายเท้าแยกออกเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างวางที่ข้างลำตัว ตามองตรงไปข้างหน้าหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบเพื่อปรับลมหายใจ แต่หากฝึกท่านี้ต่อจากท่าอู๋จี๋จวงให้เริ่มที่ข้อสองได้เลย
2. ค่อยๆแยกเท้าซ้ายออกทางซ้ายหนึ่งก้าว ให้เท้าทั้งสองมีระยะเท่าช่วงไหล่ ปลายเท้าทั้งสองชี้ไปข้างหน้าหรือแยกออกเล็กน้อย ทิ้งน้ำหนักเต็มฝ่าเท้าทั้งสองเท่าๆกัน เวลาแยกเท้าออกหายใจเข้าวางเท้าย้ายน้ำหนักหายใจออก
3. ค่อยๆยกสองมือขึ้นมาข้างหน้า ฝ่ามือหันเข้าหากัน นิ้วทั้งห้าแยกออกจากกันเล็กน้อยสองแขนโค้งงอเล็กน้อยตามธรรมชาติ เมื่อยกขึ้นถึงระดับไหล่ ค่อยๆโอบสองแขนเข้ามานิ้วทั้งห้าของทั้งสองมือชี้เข้าหากัน ฝ่ามือหันเข้าโอบด้านใน หัวแม่มือชี้ขึ้นด้านบน ศอกงอเล็กน้อยคล้ายเหมือนโอบลูกบอลอยู่กลางอก ยกยอดศีรษะ คลายไหล่ ถ่วงศอก เก็บอกเข้าเล็กน้อย ขณะเดียวกันค่อยๆงอเข่าทั้งสองข้างลงเล็กน้อย คลายเอวและสะโพก หย่อนก้นกบนั่งลง ร่างกายตั้งตรงไม่เอนเอียงน้ำหนักทิ้งเต็มฝ่าเท้าทั้งสอง
4. หายใจทางจมูก ปากปิด ลิ้นแตะปลายเพดานปากอย่างเบาๆ สายตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อย
5. เมื่อจะยุติการฝึก ค่อยๆยกมือทั้งสองขึ้นเล็กน้อย นำมือทั้งสองเข้ามาด้านในหน้าอกค่อยๆคว่ำฝ่ามือหันลงล่าง ขณะเดียวกันนำเท้าซ้ายเข้ามาชิดเท้าขวา จากนั้นค่อยๆยืดขาขึ้นทิ้งน้ำหนักสองข้างเท่ากัน ขณะเดียวกัน ค่อยๆลดฝ่ามือกดลงล่าง นิ้วทั้งห้าชี้เข้าหากันจนมือลดลงถึงระดับท้องน้อย ค่อยแยกมือทั้งสองข้างออก วางอยู่ที่ข้างลำตัว กลับสู่ท่าอู๋จี๋อีกครั้งจากนั้นหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบ แล้วทำการสะบัดมือเท้า หรือเดินไปมาสักหลายรอบ ค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. การยกยอดศีรษะ ตั้งร่างกายตรง คลายไหล่และอก หยั่งรากที่เท้ามีหลักการเช่นเดียวกับในท่าอู๋จี๋จวงข้างต้น
2. ศอกต้องถ่วงลงอย่างเป็นธรรมชาติ อย่าได้เชิดขึ้น แต่ไม่ควรทิ้งลงจนรักแร้ปิดติดกันศอกต้องอยู่ต่ำกว่าไหล่เสมอ แขนทั้งสองและทรวงอกควรเป็นวงโค้ง
3. ต้องบรรลุถึงหลักการทั้งสามคือ ควบคุมกาย ควบคุมจิตใจ ควบคุมลมหายใจ ตามหลักการฝึกภายในดังนั้นร่างกายต้องผ่อนคลาย จิตสำนึกไม่สับสน ลมหายใจลึกยาวไม่แปรปรวนให้ไอพลังอิงจิตสำนึกชักนำโคจรทั่วร่าง ฝ่าเท้ายึดโยงพื้นโลก ร่างกายสัมผัสบรรยากาศ รวมฟ้าผสานดินไอพลังนอกในทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกัน เพียงแต่ต้องอาศัยเวลานานวัน ไม่อาจใจเร็วด่วนลัดทั้งหมดต้องอาศัยความรู้สึกประสบพบด้วยตัวเอง
4. โดยทั่วไปมักจะวางความคิด สร้างจิตนาการว่าในวงแขนมีลูกบอลโอบอยู่ ลูกบอลนั้นเบาบางแต่ยืดหยุ่นมีแรงกระทำต่อทรวงอกและแขนทั้งสอง ขั้นต่อมาจึงสร้างจินตนาการว่าภายในลูกบอลเติมเต็มด้วยน้ำมีน้ำหนักกระทำต่อแขนทั้งสอง หรือลูกบอลนั้นมีพลังดีดสะท้อน อาศัยความคิดกำหนดให้บอลนั้นส่งแรงกระทำทางซ้ายขวาหน้าหลัง แรงกระทำต่อส่วนไหน ส่วนนั้นก็รู้สึกถึงแรงต้านที่เกิดขึ้นดังนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้เป็นเพียงอุบายในการฝึก อย่าได้ยึดถือจนตายตัวเมื่อนานวันพึงแสวงหาผลของการบรรลุถึงหลักการทั้งสาม ดังได้กล่าวมาแล้วข้างต้น
5. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหวได้นานเท่าที่ต้องการ และควรฝึกท่านี้ไม่น้อยกว่าสิบนาที
6. ท่านี้มักฝึกต่อหลังจากท่าอู๋จี๋จวง และท่านี้มักจะเป็นท่าหลักในการฝึกจวงกงดังนั้นท่านี้มักจะใช้เวลาฝึกนานกว่าท่าอื่นๆประมาณสองเท่า

ข้อควรระวัง
1. เวลาฝึกไม่ควรปิดดวงตาทั้งสองข้าง เพียงแต่ดวงตาที่มองออกไปนั้นไม่ควรจดจ้องสิ่งใดสิ่งหนึ่งควรให้การรับรู้ทั้งหมดนั้นสร้างความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง
2. เมื่อเริ่มฝึกฝนควรใช้เวลาแต่น้อย แล้วค่อยๆเพิ่มเวลามากขึ้น
3. หากรู้สึกอึดอัดในทรวงอก พึงหยุดพักก่อน ทำการหายใจลึกยาวสักหลายรอบ เมื่อเริ่มฝึกอีกควรสำรวจจัดแจงท่วงท่าให้ถูกต้อง และควรใช้เวลาแต่น้อยก่อน เมื่อไม่รู้สึกอึดอัดคับข้องอีกจึงค่อยเพิ่มเวลาฝึกให้มากขึ้น
4. อย่าได้ฝืนพยายามปรับการหายใจ หากรู้สึกลมหายใจตื้นเขิน ควรค่อยฝึกฝนนานวันปรับเปลี่ยนอย่าใจเร็วด่วนลัดพยายามหายใจให้ลึกยาวขึ้น ขอเพียงฝึกฝนสม่ำเสมอนานวันลมหายใจย่อมลึกยาวเองและหากรู้สึกหายใจยากลำบาก หรือติดขัดสับสน ควรหยุดพักก่อนเมื่อเริ่มฝึกอีกครั้งควรจัดท่าร่างให้ถูกต้อง และผ่อนคลายร่างกายให้มากขึ้น
5. การที่สองแขนยกโอบกลางอกนั้น พึงระวังอย่าได้ยกไหล่ทั้งสองขึ้น อีกทั้งอย่าได้ใช้แรงยกควรให้แขนทั้งสองจมถ่วงลงอย่างเป็นธรรมชาติ


เฉียนคุนจวง

คำว่าเฉียนคุนมาจาก อี้จิงหรือคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง เฉียนคือลักษณ์ของฟ้า คุนคือลักษณ์ของดินเฉียนคุนจึงเปรียบดังสภาวะที่ฟ้าดินแยกออกจากกัน ฟ้าลอยขึ้นบน ดินจมลงล่าง แบ่งแยกหยินหยางจึงก่อเกิดกลางวันกลางคืน สว่าง มืด พระอาทิตย์พระจันทร์ ดังนี้ ในทางวิทยายุทธ์นั้นถือเอาหลักนี้ก่อหยินและหยาง แบ่งแยกบนล่าง รับไอพลังจากฟ้าและดินท่าเฉียนคุนจวงนั้นมักทำการฝึกต่อเนื่องจากท่าหุนหยวนจวง หุนหยวนคือฟ้าดินรวมหนึ่งยังไม่แยกจากเฉียนคุนคือฟ้าก่อดินเกิด แบ่งแยกจากกันการฝึกเฉียนคุนจวงในมวยสิ่งอี้นั้น ขั้นต้นฝึกผ่อนคลาย ขจัดความคิดสับสน สำรวมจิตสำนึกและจิตวิญญาณปรับการหายใจ ขั้นกลางจมไอพลังลงสู่ตันเถียน นำพลังกลับสู่ศูนย์กลางเมื่อเปี่ยมล้นย่อมสามารถโคจรทั่วร่าง สุดท้ายอาศัยจิตสำนึกก่อพลังดึงบนรั้งล่างเปิดทางให้ไอพลังทะลวงทั่วทั้งไป่ฮุ่ยและหย่งฉวน รับไอพลังจากฟ้าและดินรวมกลับเข้าสู่ศูนย์กลางคือตันเถียน อาศัยฟ้าดินหนุนเนื่อง นำจิตวิญญาณหวนคืนสู่ทางธรรมดั้งเดิม

หลักท่วงท่า
1. ยืนตรงเท้าชิด ยึดหลักท่าร่างตามท่าอู๋จี๋จวง
2. ค่อยๆยกมือทั้งสองขึ้นโอบบอลกลางอก ยึดหลักตามท่าหุนหยวนจวง ยืนหายใจลึกยาวสามรอบในท่านี้
3. ค่อยๆลดมือทั้งสองลง นำฝ่ามือทั้งสองกุมตันเถียน ให้จุดเหลากงทั้งสองมืออยู่ตรงกับจุดตันเถียนฝ่ามือซ้ายอยู่นอกฝ่ามือขวาอยู่ใน คลายไหล่ถ่วงศอก เข่าทั้งสองยังคงงอเล็กน้อยไม่อาจยืดขึ้นก้นกบหย่อนลง ผ่อนคลายสะโพกและท้องน้อย ร่างกายตั้งตรง
4. หายใจทางจมูก ปากปิดลิ้นแตะปลายเพดานอย่างเบาๆ ตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อย
5. เมื่อจะยุติการฝึก ค่อยๆแยกมือทั้งสองออกจากกันเป็นวงโค้งไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วแยกออกซ้ายขวาวางที่ข้างลำตัว ขณะเดียวกัน นำเท้าซ้ายมาชิดเท้าขวาแล้วค่อยๆยืดขึ้นยืนตรงจากนั้นหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบ แล้วทำการสะบัดมือเท้า หรือเดินไปมาสักหลายรอบ ค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. การตั้งร่างกายตรง คลายไหล่และอก มีหลักการเช่นเดียวกับในท่าอู๋จี๋จวงข้างต้น
2. ส่วนบนยกยอดศีรษะดึงรั้งสู่ฟากฟ้า ส่วนล่างหยั่งรากลึกยึดพื้นดิน ให้ก่อเกิดความรู้สึกดึงบนรั้งล่างภายในยืดขยายจากด้านบนคือไป่ฮุ่ยถึงด้านล่างคือหย่งฉวนทุกส่วนล้วนผ่อนคลายเปิดทางให้ไอพลังสามารถทะลวงเคลื่อนทั่วร่าง
3. วางจิตที่จุดตันเถียน ซึ่งเป็นส่วนกลางระหว่างบนและล่าง หรือศูนย์กลางของร่างกาย
4. ดึงพลังจากฟากฟ้าด้านบน ดึงพลังจากพื้นดินด้านล่าง รวมศูนย์เข้าหาศูนย์กลาง(ตันเถียน)ให้ไอพลังฟ้าดินรวมหนึ่ง
5. ลมหายใจลึกยาวถึงตันเถียน เพียงแต่ต้องเป็นไปอย่างธรรมชาติ
6. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหวได้นานเท่าที่ต้องการ และควรฝึกท่านี้ไม่น้อยกว่าห้านาที
7. ท่านี้มักยึดถือเป็นท่ายุติการฝึกหลังจากฝึกอู๋จี๋จวง และหุนหยวนจวงแล้ว

ข้อควรระวัง
1. ฝ่ามือที่ยึดกุมตันเถียนอย่าได้ออกแรงกดตันเถียน ควรวางอย่างเบาๆ
2. ผ่อนคลายร่างกายอย่าได้ใช้แรง และอย่าได้พยายามออกแรงหายใจหรือควบคุมลมหายใจให้ลึกยาวแต่ควรให้เป็นอย่างธรรมชาติ

ซานถิซื่อจวง
คำว่า ซานถิ แปลว่าตรีกายหรือร่างทั้งสาม เรียกอีกอย่างว่า ซานไฉ หรือสามภพ อันได้แก่ ฟ้า ดิน คนเมื่อมีเฉียนคุนคือฟ้าดินจึงกำเนิดเกิดมนุษย์ขึ้น แบ่งเป็นสามภพ ดังนั้นซานไฉจึงต่อเนื่องจากเฉียนคุนในทางวิทยายุทธ์นั้น ซานไฉถือตามหลักสามภพรวมหนึ่ง นำร่างกายสามส่วนคือ บน, กลาง, ล่างร่วมประสานสอดคล้องเป็นหนึ่งเดียวกัน ในมวยสิ่งอี้ร่างกายทั้งสามส่วนคือ ศีรษะ, มือและแขน, ขาและเท้า ท่าซานถิในมวยสิ่งอี้ถือเป็นมวยแม่แห่งวิชา มีความสำคัญอย่างยิ่งทุกท่วงท่าล้วนเริ่มท่าร่างการเคลื่อนไหวจากท่าซานถิ และจบทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวด้วยท่าซานถิ

เคล็ดต่อสู้มวยไท่เก๊ก

เป๊าะ หมายถึงบาง ในการต่อสู้ให้ใช้พลังระดับบางที่สุด เช่นระดับผิวหนัง
สุง หมายถึง คล้อยตามคู่ต่อสู้
ต้อ หมายถึงการใช้พลังต้องสั้น
ชุ่ย หมายถึง ต้องรวบรัดชัดเจน ไม่ลีลา ไม่เยิ่นเย้อ
เอี้ยง เวลาตีต้องมีสภาพจิตที่คิดไปไกล ส่งไปไกล

ทั้งห้าหลักนี้ยังอธิบายได้ด้วยเคล็ด 10 อักษร

จุ้ง แม่นยำ ลงมือต้องถูกเป้า พลังต้องแม่นยำ ตีตรงที่คิดจะตี รู้ว่าจะตีตรงไหน ทั้งท่าทาง ลมปราณต้องเข้าเป้า
สี ถูกต้อง, ใช่ ท่าและพลังที่ตีต้องถูกต้อง ตีแล้วเข้าไหม ตีแล้วถูกไหม ต้องรู้

ในสีต้องมีจุ้ง

อึ้ง มั่นคง พลังต้องกร้าวแกร่ง ชัดเจน ชี่ต้องจม
ชุ่ย รวบรัด ชัดเจน ไว สั้น

ในอึ้งต้องมีชุ่ย

จิง จริง รู้ให้ได้ว่าคู่ต่อสู้ออกท่าจริง ลวง
ขับ พอดี เหมาะสม คือจังหวะและโอกาสในการตีต้องพอดี ไม่เร็วไป ไม่ช้าไป

ค่า คล่องตัว ฝีมือเป็นฝีมือที่แท้จริง (มีกังฟู) ฝึกจนมีฝีมือแท้จริง ใช้เทคนิคได้คล่องแคล่ว
เปี่ยง เปลี่ยนแปลง มีการเปลี่ยนแปลงมาก อย่าใช้หลักเดิมๆ ในการตี การโต้ตอบต้องเป็นธรรมชาติ

โก้ย แก้ไข เสียหายแล้วต้องรีบแก้ไข รีบกู้คืน
เจี้ย สมบูรณ์แบบ ตีด้วยท่า ตีด้วยพลัง ตีด้วยชี่ ล้วนต้องให้สมบูรณ์เป็นหนึ่ง

การตียังประกอบด้วย
สี่พะ พะสี่ คือตีด้วยท่า หรือตีไปที่ท่า
แก่พะ พะแก่ ตีด้วยพลัง หรือตีไปที่พลัง
ขี่พะ พะขี่ ตีด้วยชี่ หรือตีไปยังชี่ฝ่ายตรงข้าม

ยาแก้ช้ำใน บำรุงเอ็น แก้เคล็ดขัดยอก สูตรอ.หลี่

ยาเหล่านี้เป็นตำรับของอ.หลี่ สำนักเฮอลีฉวน

ยาแก้ช้ำใน

ตัวยาแก้ช้ำในที่คุณถามนี่ ผมเองไม่แน่ใจครับว่า ช้ำในส่วนไหนของร่างกาย หากช้ำภายในทั่วไป ตัวยาที่ง่ายที่สุด และหาง่ายที่สุด คือ

ชิกเหียะลั้ง เป็นสำเนียงภาษาแต้จิ๋ว หรือ ภาษาไทยคือ ต้นหนุมานประสานกาย หรือต้นสังกรณี

วิธีใช้ ให้เอาใบหนุมานประสานกายประมาณ 1 กำมือ นำมาตำกับเหล้าโรง 40 ดีกรีให้แหลก แล้วนำมาคั้นเอาน้ำยาประมาณ 1/2 - 1 แก้วดื่ม ก่อนนำมาดื่ม ให้เอาน้ำยาไปตั้งไว้ในหม้อที่มีน้ำ ให้น้ำในหม้อสูงระดับครึ่งหนึ่งของแก้ว แล้วนำไปตั้งไฟให้น้ำในหม้อเดือด (ตุ๋น) นานเท่ากับจุดธูป 1 ดอก โดยให้จุดธูปทิ้งไว้จนธูปนั้นมอดไหม้จนหมด เพื่อให้ความร้อนฆ่าฤทธิ์ของเหล้าให้อ่อนลง จึงนำน้ำยามาดื่มได้

ให้ดื่มวันละครั้ง สรรพคุณ หากมีอาการเจ็บภายในเช่น ช่องอก หรือช่องท้อง ดื่มครั้ง หรือสองครั้งก็จะหาย *หากดื่มเหล้าไม่ได้ ให้นำใบหนุมานประสานกายมาตำแล้วคั้นเอาน้ำยาดื่มได้เลย โดยไม่ต้องใส่เหล้า แต่สรรพคุณอาจสู้ใส่เหล้าไม่ได้

หรือหลังเกิดเหตุแล้วรู้ตัวเองว่าไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัสแต่กลัวช้ำในก็หายารับประทานครับ ชาวจีนสมัยก่อน นิยมใช้วิธีแบบ

1. ยากลางบ้าน เช่น
เอามันเทศหนึ่งหัว มาผ่าให้เป็น 2 ซีก แล้วใช้ช้อนขุดเอาเนื้อส่วนที่เป็นตรงกลางรับประทานพร้อมกับเหล้า
ขาว 40 ดีกรีประมาณ 1/4ถ้วยแก้วใส่น้ำตาลทรายพอประมาณ

2. ถ้าเป็นยาแชเช่า (ยาสมุนไพรสด) ก็ให้เอา
กิมทึงซี้ เตี้ยมคังหง ทิแปตา ตำใส่เหล้าขาว 40 ดีกรี คั้นเอาน้ำยาดื่ม หรือจะใช้เคี้ยวใบยาเลยก็ได้ ใช้พอประมาณแล้วแต่หนักเบาครับ
ยาสมุนไพรสดนี้ซื้อที่ร้านขาย แชเช่า ที่ถนนแปรงนาม เยาวราชน่าจะมีครับ

3. ถ้าเป็นสมุนไพรจีนแห้งที่ซื้อตามร้านขายยา (ยาเทียบ) เอา
ตังกุย หนัก 3 สลึง
เชียะเจียก 2 สลึงครึ่ง
สกต๋วง 2 สลึงครึ่ง
กิ๊กแก้ 2 สลึงครึ่ง
ห่วงฮง 2 สลึง
เฮาขัก 2 สลึง
หง่อตุ๊ก 2 สลึง
ฮ๊วยเกียก 1 สลึงครึ่ง
อั่งฮวย 1 สลึงครึ่ง
หยูเฮีย 1 สลึงครึ่ง
หมกเอียะ 1 สลึงครึ่ง
เกี้ยแซ 2 สลึง
ฉั่งฉิก 3 สลึง
(ทุบให้แตกละเอียด แบ่งเป็น 2 ส่วน ใส่ลงไปในน้ำยาตอนที่เราจะดื่ม 1 ส่วน ให้ดื่มให้หมดทั้งกากยาตัวนี้ ส่วนที่ 2 ไว้ใส่ตอนต้มยา
เสร็จครั้งที่ 2 ดื่มเหมือนตอนแรก) กำเช่า 2 สลึง ยาทั้งหมดนี้เอาใส่หมอดิน ใส่น้ำ 2 ชาม (ชามตราไก่ หากไม่มีใช้ถ้วยแก้ว
แทนก็ได้) ต้มด้วยไฟอ่อนๆจนเหลือน้ำยา ค่อนชาม หรือค่อนแก้ว คือเท่ากับ 8/10 ของชามหรือแก้ว ดื่มครั้งเดียวหมด ห่อหนึ่ง
ต้มสองครั้ง เช้า และเย็น รับประทานประมาณ 3 ห่อติดต่อกัน 3 วัน หากอาการหนักก็ให้ต้มรับประทาน 5 วันติดต่อกัน

แก้ช้ำใน
สูตรยาแก้ช้ำใน ชุ่ยโป้ว 3 สลึง จิ๋วตี่ 2.5 เชี๊ยะเจียก 2.5 สลึง หลักหั่ง 2.5 สลึง ชวงอั่งฮวย 1.5 สลึง ถ่อยิ้ง 2 สลึง ชวงเกียง 2 สลึง เก็กแก้ 2.5 สลึง ห่วงฮง 2 สลึง ตี่เล้ง 2 สลึง หง่อตุ๊ก 2 สลึง กุ่ยกี 2 สลึง หงู่ฉิก 2 สลึง ฉิ่งพ้วย 1.5 สลึง เฮาขัก 2 สลึง ฉั่งฉิก 3 สลึง กำเช่า 1 สลึง ยาทั้งหมดใส่น้ำ 2.5 ถ้วย ต้มเหลือ 8/10 ถ้วย (ค่อนถ้วย) ดื่มให้หมดในครั้งเดียวขณะยายังอุ่นๆ หนึ่งห่อต้มได้ 2 ครั้ง


ยารักษาอาการบาดเจ็บที่เส้นเอ็นเนื่องจากการบิด ซ้น หัก

1 ยาแผนปัจจุบัน

Voltaren 20 Tabs
Norgesic 20 Tabs

ทั้งสองชนิดนี้ ให้รับประทานอย่างละ 1 เม็ด 3 เวลา หลังอาหารทันที และดื่มน้ำมากๆ

2 ยาจีน

• ชุ้ยกุ๊กโป้ว หนัก 3 สลึง
• แชตี่ หนัก 3 สลึง
• เสกตี่ หนัก 3 สลึง
• เชียะเจียก หนัก 2 สลึงครึ่ง
• โซวบั๊ก หนัก 2 สลึงครึ่ง
• สกต๋วง หนัก 2 สลึงครึ่ง
• หงู่ฉิก หนัก 2 สลึงครึ่ง
• กุ้ยกี หนัก 2 สลึงครึ่ง
• ห่วงฮง หนัก 2 สลึง
• โส้ยซิง หนัก 2 สลึง
• ควงเก็ง หนัก 2 สลึง
• ชุงเก็ง หนัก 2 สลึง
• หนี่เกี๋ยง หนัก 2 สลึง
• อึ่งงิ้ม หนัก 1 สลึงครึ่ง
• กำเช่า หนัก 1สลึงครึ่ง

ยาทั้งหมดให้ใส่น้ำประมาณ 2 1/2 ชาม (ชามตราไก่ หรือ แก้วก็ได้) ต้มด้วยไฟอ่อนปานกลาง ให้เหลือ ค่อนชาม หรือ 8/10 ชาม

ให้ดื่มครั้งเดียวหมด วันละ 2 ครั้ง เช้า - เย็น ห่อหนึ่งต้ม 2 ครั้ง ให้ซื้อประมาณ 3-5 ห่อ ต้มดื่มกินติดต่อกันทุกวัน

ยาที่ให้ไปมีผลทั้งร่างกาย แต่จะมีผลเฉพราะที่แขน และขามากกว่า หากต้องการให้ใช้ได้ทั้งร่างกายก็ไม่ยากครั ให้เพิ่ม

• โต่วต๋ง หนัง 3 สลึง
• เกาจิก หนัก 2 สลึง

เข้าไปต้มด้วย และ เพิ่ม

• ฉั่งฉิก หนัก 3 สลึง (บดให้แตกละเอียด แยกแบ่งเป็น 2 ห่อ ไว้ชงกับน้ำยาที่ต้มได้ดื่ม)

ทั้งสองวิธีนี้สุดแล้วแต่คุณเลือกเอานะครับ แต่ถ้าหากไม่ลำบากที่จะไปพบแพทย์ ควรปรึกษาแพทย์จะดีกว่านะครับ แต่ถ้าไม่สามารถไปหาแพทย์ได้ สองวิธีนี้ก็เป็นทางเลือกของคุณครับ


ส่วนอาหารเสริมสำหรับบำรุงเส้นเอ็น

ที่ผมนิยมรับประทานมาตั้งแต่เด็ก ก็มีดังนี้ครับ
ให้เอา ลูกเดือย ประมาณ 50 กรัม ต้มกับ เอ็นกวาง หนัก 1 ตำลึง (ล้างเอ็นกวางที่ร้านขายยาจีนหั่นให้แล้ว ให้สะอาด แช่น้ำทิ้งไว้สักประมาณ 1-2 ชั่วโมง แล้วต้มให้สุกจนเปื่อยก่อนแล้วเทน้ำทิ้งไป ค่อยน้ำเอาเอ็นกวางที่ต้มได้ใส่ลงต้มพร้อมกับลูกเดือย และตัวยา มี

• ห่วยหงู่ฉิก 2 สลึง
• ซัวเอี๊ยะ 2 สลึง
• เก๋ากี้ 2 สลึง

ต้มจนสุกดีแล้ว รับประทานแทนอาหาร จะปรุงรสได้ตามใจชอบครับ เท่านี้คุณก็จะมีสูตรอาหารบำรุงเส้นเอ็นให้แข้งแรงแล้วครับ


สูตรยานวดแก้เคล็ด ขัด ยอก แผนโบราณ

สวัสดีครับ คุณ เทียม ยินดีครับ เตรียมจดนะครับ ตำรับยาให้เอา

• แชชวงโอว
• แชเฉาโอว
• แชหน่ำแช
• แชปั้วแห่
• กุยบ้วย
• เกียอึ้ง
• ชวงอั่งฮวย
• กีจี้
• หมั่งไก้จี้
• กิมปุกห่วง
• ปิกหวก
• กังเกีย
• เท่ากุ๊กเช่า
• ง้อเกียปุกเจียะเช่า

ตัวยาทั้งหมด 14 สิ่งนี้ ให้เอาอย่างละ หนัก 3 สลึงเท่าๆกัน

• ตั่วอึ้ง หนัก 5 ตำลึง รวมกันเป็น 15 สิ่ง

จากนั้นให้เตรียม

• ให้เอา เจียล่อ (การะบูร) หนัก 2 ตำลึง
• บ่วยเผี่ยง (พิมเสน) หนัก 2 ตำลึง
• ป่อห่อเปีย (เมนท้อล) หนัก 4 ตำลึง

วิธีทำ เอายาทั้ง 15 สิ่งแรก ให้ร้านขายยาจีนบดให้เป็นผงละเอียดแล้ว นำมาใส่ขวดโหลที่มีขนาดพอที่จะใส่เหล้าได้ 4-5 ขวดพร้อมยา มีฝาปิดแน่นหนา ใส่เหล้าขาว 28 หรือ 40 ดีกรี ประมาณ 4-5 ขวด แช่เอาไว้ ส่วน พิมเสน การะบูร และเมนท้อล เอาผสมรวมใส่ขวดขนาดเล็กปิดฝาให้แน่นเก็บไว้ต่างหากประมาณ 2-3 ชั่วโมง แล้วจึงนำไปเทรวมกับยาทั้งหมดในโหลใหญ่ แช่ไว้ประมาณ 1 เดือนจึงจะเริ่มใช้ได้ (แช่ยิ่งนานยิ่งดี)

สรรพคุณ แก้พกช้ำดำเขียว แก้เคล็ดขัดยอก ปวดเมื่อย แก้บวม แมลงสัตว์กัดต่อย วิธีใช้ ทาถูนวดบริเวณที่ปวด หากมีอาการปวด และบวมมาก ให้เอาสำลีจุ่มน้ำยาแล้วพอกบริเวณที่ปวดบวม เอาผ้าพันแผลพันไว้ให้แน่น แต่อย่าแน่นจนเกินไป

**หมายเหตุ ยาตำรับนี้ห้ามรับประทานเป็นอันขาด เวลายาตกตะกอน ไม่จำเป็นต้องคน ใช้แต่น้ำยาก็พอ เมื่อน้ำยาลดน้อยลงสามารถเติมเหล้าเพิ่มอีก 1-2 ขวดได้ แต่ต้องเพิ่ม การะบูร พิมเสน เมนท้อล และทำเหมือนครั้งแรก

พุทธังประสิทธิ ธัมมังประสิทธิ สังฆังประสิทธิ ประสิทธิกิจจัง ประสิทธิกัมมัง สรรพประสิทธิ ภวันตุเม

ยาแก้รูมาตอยด์/ข้ออักเสบ

ตำรับสมุนไพร ดังนี้ครับ หงิ่งเคี้ยว 3 สลึง โซวฮวย 2.5 สลึกง โซวห่อ 2.5 สลึง จี๋โซว 2.5 อึ่งงิ้ม 2 สลึง โซ่ยเซ็ง 2 สลึง เก็งไก่ 1.5 สลึง ซำฉิก 2.5 สลึง หนี่เกี๋ยง 2 สลึง ซ่งจัก 2.5 สลึง หงู่ฉิก 2.5 สลึง กุ้ยกี 2.5 สลึง ห่วงฮง 2 สลึง เกียแช 2 สลึง กำเช่า 1 สลึง ยาทั้งหมดนี้ ใส่น้ำให้ท้วมยาแล้วต้มให้เหลือค่อนชามดื่ม ห่อหนึ่งต้มรับดื่มได้ 2 ครั้ง ให้ดื่ม เช้า - เย็น

หากใช้สมุนไพรนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นให้ใช้ติดต่อกันจนกว่าจะหาย
หากจะทำเป็นลูกกลอนให้สั่งสัก 3-5 ชุด ไม่เช่นนั้นร้านอาจจะไม่ทำให้เพราะไม่คุ้ม