Saturday, October 29, 2005

ท่านั่งม้า (ตอน3)

นำมาลงไว้โดยอ.เหลียงสำนักเสี้ยวเฉิน

การยืนที่ผิดมักนำมาซึ่งอาการบาดเจ็บ เช่นปวดหัวเข่า ซึ่งสังเกตุว่ามีการถามเข้ามาในกระทู้บ่อยเหมือนกัน การยืนของแต่ละตระกูลมีจุดเด่นแตกต่างกันซึ่งผมได้นำบทความเรื่องการยืนของไท้เก๊กตระกูลหยังมาฝากกันในที่มี้หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ฝึกไท้เก๊กแบบหยังทุกท่าน ดังนี้ครับ

Yang Style Bow Stances

Mei Ying Sheng
Translated by Ted W. Knecht

The Influence of the Bow Stance on the Frame

The bow stance is one of the most basic components in the practice of Yang style Taijiquan. The traditional Yang style contains 17 postures that employ what is called a front bow stance. Examples of some of the postures that use a front bow stance include Right Wardoff, Brush Knee with Twist Step, and Jade Lady Weaves Shuttle. There are eight postures which use the bow stance that is called the side bow stance. Postures such as Left Wardoff, Single Whip, Fan Through Arm, Diagonal Flying, and Wild Horse Parts Mane are examples of postures using the side bow stance. These two types of bow stances consist of 63 percent of the stances found in the traditional long routine as standardized by Yang Cheng Fu.

From this, it can be said that the bow stance is one of most essential and basic components of Yang style Taijiquan. The proper function of the large frame postures is directly linked to the quality of the two types of bow stances. Consequently, the correct execution of the bow stances holds great importance to the Yang style. Comparison of the Two Bow Stances.

The "Brush Knee Left with Twist Step" posture and the "Single Whip" posture were extracted from the book The Complete Volume of Taijiquan written by Yang Cheng Fu in 1927. There are relatively few Yang style practitioners today who conform to the strict requirements of the bow stance as set up by Yang Cheng Fu. The following is a detailed description of the two bow stances as transmitted by Yang Cheng Fu.





1. Characteristics of the Front Bow Stance

The Yang style posture of "Brush Knee Left with Twist Step" as shown in the photo will be used to illustrate the proper formation of the front bow stance. If we were to look at this posture from a bird’s eye view, we see that the distance of Yang Cheng Fu’s right heel (center of heel) from the centraleast to west ground line is equivalent to the width of his pubic bone to his right hip joint. For most people, this would be approximately 15 to 20 centimeters.
The angle of the right foot (from the center of the heel to the tip of the middle toe) from the east to west ground line is 45 degrees. The distance of the left foot is approximately 15 to 20 centimeters from the east to west line, and the angle of the foot is from the east to west ground line is 20 degrees. In summary of this, the distance of the two feet from the central east to west ground line is approximately 30 to 40 centimeters in width. This is equivalent to the width of the practitioner’s left and right hip joints, in addition, this width is approximately the width of the practitioner’s left and right shoulder joints. The total angle between the two feet is 65 degrees. The distance/length between the right heel to the left heel is termed the "stepping range." This stepping range is based upon the strength of the practitioner. The stepping range is proportional to the amount of exercise you will receive during practice.

Front Bow Stance

The following is a description of characteristics found in Yang Cheng Fu’s classical "front bow stance".

A. The central line, both front and back, of Yang Cheng Fu’s torso is directly in line with the east to west ground line. In addition, the line from his left hip to his right hip is precisely perpendicular to the east to west ground line of the stance.

B. Because the central point of his right heel is approximately 15 to 20 centimeters from the east to west ground line, the right knee joint, right hip joint, right shoulder joint, right elbow joint, and right palm form a straight line paralleling the east to west ground line if we were to look from a bird’s eye view at the stance. By aligning the body in this manner, Yang Cheng Fu has satisfied the so-called "three external harmonies" by aligning the hip with the shoulder, the knee with the elbow, and the foot with the hand.

C. Due to the upright nature of Yang Cheng Fu’s torso, the right leg is naturally straight and the left lower leg (tibia) is perpendicular to the ground. These requirements are exactly what Yang Cheng Fu states in his book entitled Taijiquan. He states that "the torso must be held upright without any inclination. The spine and the weilu (tail bone) are straight. The two legs must differentiate emptiness and fullness. The standard is to bend the leg perpendicular to the ground. To go beyond the perpendicular will lessen the internal strength (jin)." The lower portion of the body is the root/foundation produced by the bow stance, the upper body is the upright and centered frame. Hence, a straight line is formed from the Bai Hui or crown point on the head down to the Hui Yin or perineum on the bottom of the torso down vertically onto the ground. This straight line formed through the body falls directly on the east to west ground line as discussed above. The differential distance of the right heel to the vertical point is 81 percent, and the distance of vertical point to the left heel is 19 percent. Accordingly, the foot with the greatest distance away from the vertical point is the right rear foot. Consequently, we can establish the lines for the Yang style’s High Frame, Middle Frame, and Low Frame postures based on the above example. The practitioner can determine the amount of exercise to be performed based on the distance from the rear foot to vertical point.

D. When the right foot is in the rear and the right hand is held to the front, we form what is called the Ao Bu or "Twist Step" bow stance. Sometimes this is explained when the right hand is held out in front while the left foot is standing forward. Under the correct conditions for a proper Ao Bu front bow stance, we form the second longest energy vector path in the body. This occurs when a straight line is formed from the rear right foot to the front right hand. In terms of the martial application we can explain it by using the Taiji principle of "the waist being the axial hub and the arms being the wheel." During the process of dissolving the enemy’s attack with the left palm (brushing), we borrow the attacker’s force and turn it back on him by using the body’s second longest energy pathway. The energy is connected from the root of the right foot, issued up the right leg, controlled in the waist, and manifested in the right palm. In summation for the above material on the front bow stance, we can say that Yang Cheng Fu’s "Left Brush Knee in Breaking Stance" not only conforms to Taiji principles and theory, it also conforms to the demands of motor dynamics. The posture is imposing and open on the outside and flowing with energy and blood on the inside. It is indeed a posture to strive for.

2. Characteristics of the Side Bow Stance

The Single Whip posture will be used to describe the characteristics of the Yang style side bow stance. From a bird’s eye view of the Single Whip posture, we can see that the center of the right heel is positioned along the east to west ground line on the ground. The right rear foot is turned out 80 degrees from this east to west ground line. The left front foot is positioned directly along the east to west ground line. Hence, the angle between the two feet is also 80 degrees. Yang Cheng Fu’s posture of Single Whip is a classical form of the Yang style side bow stance. The characteristics of this type of bow stance are described below.

Side Bow Stance


A. By looking at the posture from directly above, we can see that the center of the right heel is precisely along the east to west ground line. The right knee joint, the right hip joint, the left hip joint, the left knee joint, and the left foot fall directly along the east to west ground line. The full front part of the torso faces sideways to the south and the full back section of the torso (including the spine) faces to the north. The front and back parts of the torso intersect along the east to west ground line. The left and right shoulder joints match up directly with the left and right hip joints, respectively, the left and right elbow joints join up directly with the left and right knee joints, respectively, and the left and right fingers of each hand match up directly with the left and right toes of each foot, respectively. Therefore, the above satisfies one of the principles of the "three external harmonies."

B. The line from the Bai Hui or crown point passing through the Hui Yin or perineum point down to the vertical ground point must fall directly onto the east to west ground line between the two feet. The differential distance from the rear right heel to the vertical ground point is 70 percent more than the distance of the front left heel to vertical ground point (30 percent). Consequently, the further the right heel is from vertical ground point, the greater the amount of exercise attained.

C. When the right foot is positioned to the rear in relation to the placement of the left hand in the front, the stance framework is called a Shun Bu side bow stance. Shun means "in the same direction as." In other words, when the left/right foot and left/right hand are positioned in the front this is called a Shun Bu side bow stance. The distance between the rear right foot to the front left palm in this stance is the longest energy vector pathway in the body. While the right hook hand dissolves the incoming force of the attacker, we can borrow the attacker’s energy and turn it back upon him with an attack from our left palm. The energy pathway for this technique moves from the root of the right foot, issues up the right leg, controlled in the waist, and manifested in the left arm and palm. In this way, we are using the body’s longest energy pathway. No matter what the "stepping range" is for either the front bow stance or the side bow stance, the Bai Hui and the vertical ground points must line up directly on the east and west ground line between the two feet. This vertical ground point is the "central equilibrium point" as stated in the Taiji classics: front advancement, rear retreat, look left, gaze right, and central equilibrium.

Fighting Characteristics Formulated from the Bow Stances

Based on the proper structure of Yang Cheng Fu’s front and side bow stances, the bones, tendons, and muscles below the waist will attain the greatest relaxation and sinking. The body’s most optimal condition for advancing attacks and retreating defense is placed on the rooting of the feet and the driving down reeling silk internal strength of the legs. Under the conditions of "differentiating fullness and emptiness" and "relaxing the hips and rounding the groin" within the postures, the root or foundation of the upper and lower body’s frame will be the most solid. The Taiji Classics state this idea as "no matter how I move, the root is secured in the feet." All of the postures which originate from a bow stance within the Large Frame Yang style have their own unique practical fighting applications. They are founded upon the basic principles of motor mechanic in promoting the varying array of fighting techniques within Taijiquan. If this was not the case, how could the first three generations of the Yang style (Yang Lu Chan, Yang Jianhou, Yang Cheng Fu) have become so famous in the capital city of Beijing?

The Relation Between Stance and the Diagram

In the classic, Discussions on Taijiquan, it is stated that wardoff, rollback, press, and push relate to the four cardinal directions of Qian, Kun, Kan, and Li, respectively. Pull down, split, elbow, and bump relate to the four corners of Zhuan, Zhen, Dui, and Gen, respectively. As published in Yang Cheng Fu’s book entitled The Complete Volume on Taijiquan’s Applications, there are a total of 94 photos of Yang Cheng Fu in stationary postures from the classical Yang routine. Each and every posture strictly follows the eight trigram positioning of the four cardinal and four diagonal directions. In the Ninth Palace Eight Trigram Diagram, the four cardinal directions are east, south, west, and north, and the four diagonals are southwest (corner 1), southeast (corner 2), northeast (corner 3), and northwest (corner 4). The total of these eight directions yield the eight trigrams. By placing an intersecting point within the center of these eight directions, the ninth palace has arisen.

The following are some basic rules that must be observed in the Traditional Yang style.

1. The central intersection point within the Ninth Palace Eight Trigram Diagram when lines are drawn from each corner is often called the central palace. In terms of this, every change to different postures within any given stepping sequences from the routine must commence from the central palace point of the diagram. Examples of this are as follows: After completing the commencing posture in the routine, the right toes turn out 80 degrees to the right to begin the Left Wardoff posture of Grasp Sparrow’s Tail. The right heel is considered to be the central palace. Upon turning out the right foot, the left foot steps out toward the south along the north to south ground line to form a left side bow stance. Following onto the Right Wardoff posture, the left toes turn in 45 degrees. In this case, 15 centimeters from the heel of the left foot becomes the central palace. The right foot steps to the west approximately 15 centimeters to the right of the east to west ground line to form a right front bow stance. Continuing onto Single Whip, the toes of the right foot turn ten degrees past the south. The right heel is now the central palace. The left foot steps to the east directly along the east to west ground line to form a left side bow stance.

2. On the basis of the four line directions of the Ninth Palace Eight Trigram Diagram, we can standardize the structure of the two above described bow stances. In this way, we can prevent the often seen problem of a front bow stance not having a front and a side bow stance not having a side. Let us use the left front bow stance from Apparent Closing as an example to illustrate this. The most commonly observed problem with forming a proper front bow stance in this posture is the inability of the practitioner to sink his right hip enough. This will cause the central line running from the Bai Hui point down to the ground to deviate from the east to west ground line. This deviation will cause the body to lean slightly to the right (south). Another possibility could occur if the hip and shoulder joints are not lined up properly. When this occurs the left palm is slightly in front of the right palm during the pushing motion within the technique. This destroys the symmetrical balance of the posture and lessen the degree of power generated for the application. An example of a side bow stance not conforming to its guidelines can often be seen in the left side bow stance of Single Whip. The most commonly observed problem with forming a proper left side bow stance is again the practitioner’s inability to sink the right hip down enough. When this occurs, the central line of the front and rear sides of the body does not line up properly with that of the north to south directional line. This will cause the body to tilt to the left as well as shorten the length of the longest energy pathway in the body.

The Central Equilibrium Line

As noted above, the vertical line running from the Bai Hui down through the Hui Yin point to vertical ground point between the two feet on the ground forms the essential central equilibrium line for Taijiquan training. To illustrate the importance of this line let us use Grasp Sparrow’s Tail as the example. During the transition from Left Wardoff to the stationary posture of Right Wardoff, the central equilibrium line moves along the east to west ground line to form a right front bow stance. Continuing on to when the weight shifts back to conduct Rollback, the central equilibrium line moves directly along the east to west ground line without deviation. The central equilibrium line moves forward along the east to west ground line during the action of Press as well as during the action of Push. During the practice of stationary push hands, no matter what technique is being conducted such as wardoff, rollback, press, or push or what direction the waist is being turned, the central equilibrium line must be constantly maintained between the two feet along the east to west ground line.

No matter if you are shifting forwards or backwards, the central equilibrium line must maintain its vertical position. No matter what the transition may be for the 25 various bow stances in the traditional Yang style routine, the central equilibrium line must be always maintained between the feet along the ground line. Besides the two different types of bow stances, there are eight empty stances, four natural stances, two single legged stances, and two drop stances that also have their own central equilibrium line. Among the thirteen postures of wardoff, rollback, press, push, pull down, split, elbow, bump, advance, retreat, look left, gaze right, and central equilibrium, central equilibrium is the core, it is the soul, and it is the life line of Taijiquan. In order to hold fast to this life line you must put the foundation of the front bow stance and side bow stance at the forefront of stance forms training.

ท่านั่งม้า (ตอน 2)

โดย ปีเตอร์ คาซิน ตามคำบรรยายของ อ.มาลอน หม่า

เป็นเรื่องที่น่าแปลกอย่างหนึ่งคือ มีการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรไว้อย่างมากมาย เกี่ยวกับการฝึกไท้เก๊กแต่กลับมีการบันทึกกล่าวถึงการฝึก “หม่าปู้” น้อยมาก.
ในหมู่คนที่ฝึกไท้เก๊กหรือฝึกศิลปการป้องกันตัวแบบมวยจีน จะรู้จักกันดีว่า “หม่าปู้” คืออะไร. ยกตัวอย่าง เขาจะรู้ว่า หม่าปู้เป็นท่าออกกำลังกายที่พัฒนากำลังขา ถ้าตั้งท่าได้ถูกต้องตามแบบแผน จะเป็นการเสริมสร้างธาตุไฟภายในร่างกาย และทำให้ระบบการไหลเวียนของโลหิตดี ผมแน่ใจว่า สาเหตุที่ท่าหม่าปู้ มีการบันทึกไว้น้อยมากเพราะว่า ผู้ฝึกท่าหม่าปู้ ส่วนมากไม่รู้หรือไม่ก็ไม่เข้าใจถึงความซับซ้อนและประโยชน์ของการฝึกหม่าปู้อย่างแท้จริง, โดยแนะนำว่าควรจะทำท่านั้นนานจนกระทั่งตัวสั่น และรู้สึกปวดจนทนไม่ไหว, บางคนก็แนะนำว่า ควรจะทำท่าหนึ่งนาน 20-30นาที สำหรับผู้ฝึกท่าหม่าปู้โดยทั่วไป และประมาณ 1 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้นสำหรับผู้ฝึกที่มีความชำนาญแล้ว, อีกทางหนึ่งที่สามารถทำได้ คือ ให้ทำท่าพื้นฐาน ก่อน (ตามรูปที่ 1) แล้วค่อยๆ พลิกแพลงไปเรื่อยๆ ในท่าใหม่ๆ เช่น กระแทกเท้า เตะ หรือปิดขาทั้ง 2 ข้างตามลำดับ ซึ่งถือว่าเป็นท่าหม่าปู้ทั้งสิ้น.

ปัญหาที่มักเกิดขึ้นในใจของผู้ฝึกตามมา ก็คือท่าหม่าปู้ที่ถูกต้อง คืออะไร ? และควรจะออกแต่ละท่านานแค่ไหน เพื่อเป็นการเอื้อประโยชน์ในการตอบคำเหล่านี้ เราจะต้องพิจารณาสาเหตุและผลกระทบที่มีต่อร่างกายในขณะที่กำลังกายและก่อน ก็เหมือนกับท่าเคลื่อนไหวไท้เก๊ก ที่เป็นการผสมผสานศิลปท่าการต่อสู้แบบ โบราณ กับท่าออกกำลังเพื่อสุขภาพ หม่าปู้ ก็เช่นเดียวกัน ยกตัวอย่าง อ.หม่า จะให้ผู้ฝึกที่สนฝึกไท่เก๊กกับกังฟู มาเริ่มต้นฝึกท่าหม่าปู้ อ.หม่าเชื่อว่าสุขภาพที่ดี ต้องมาจากกำลังขาดี ซึ่งในกระบวนการของการพัฒนาขาทั้ง 2 ข้างให้มีกำลังดีอย่างถูกต้องเหมาะสม จะทำให้ อวัยวะต่างๆ ทั้งร่างกายได้รับประโยชน์ไปด้วย รวมทั้งการไหลเวียน ของโลหิตเพราะการฝึกมวยจีนทุกรูปแบบ จะประกอบด้วยท่าที่ฝึกขาทั้ง 2 ข้างไปในระดับใด ระดับหนึ่งทั้งสิ้นดังนั้นการมีกำลังขาที่แข็งแรง จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น และหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่คือเหตุผลว่า ทำไมผู้ฝึกมวยจีนแบบต่างๆ ส่วนใหญ่จะมาฝึกหม่าปู้ด้วย เพราะท่าเคลื่อนไหวที่ต่อเนื่องและท่าของหม่าปู้ มีความสอดคล้องกัน เป็นประโยชน์กับการฝึกท่ามวย ในแบบอื่นๆมีเหตุผลพื้นฐาน ๒ ประการที่สนับสนุนคำกล่าวนี้ ประการแรก ท่าหม่าปู้ มีส่วนสนับสนุนให้พัฒนากำลังขาทั้งสอง และยังช่วยสมดุล ทางกายภาพ อีกด้วยประการที่สอง คือ การมีกำลังขาที่ดีมากเท่าไร จะทำให้ผู้ฝึกยืนได้มั่นคง และมีการทรงตัวที่ดี จะทำให้รำมวย ได้อย่างนุ่มนวลและต่อเนื่องได้ดียิ่งขึ้น คำกล่าวนี้สามารถพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างชัดเจนกับผู้ที่มาฝึกหม่าปู้ ที่มีอายุมาก แล้ว คนอายุมาก จะไม่ค่อย มั่นใจในตัวเองในเรื่องการทรงตัว และการยืนอยู่ในท่าใดท่าหนึ่งนาน ๆ แต่ถ้าผู้ฝึก กำลังรู้สึกมั่นคง ในการยืนและรู้สึกสามารถควบคุมการทรงตัวได้เมื่อไร ความรู้สึกงุ่มง่ามในการรักษาสมดุลย์ทาง กายภาพตัวเองจะหมดไปผลรับโดยรวมที่ผู้ฝึกจะได้รับ ไม่เพียงแต่จะรู้สึกมั่นใจในการเคลื่อนไหว ของตัวเองเท่านั้นแต่จะรู้สึกมั่นใจในในการสั่งการตัวเอง ในการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน อีกด้วย.แล้วการฝึกให้เกิดความมั่นใจ ความแข็งแรง และความคล่องตัวในการเคลื่อนไหว ของร่างกายมาใช้เป็นเป้าหมายของการฝึกไท้เก๊กและกังฟู ด้วยหรือ? คำตอบคือ ใช่อย่างแน่นอนทั้งหมดนี้เป็นธรรมชาตของการฝึกไท้เก๊กและกังฟูด้วย. เพราะสิ่งสำคัญ ที่จะได้รับจากการฝึกคือความผ่อนคลายและความคล่องตัว เมื่อไรก็ตามที่ร่างกายของเราสามารถเคลื่อนไหวได้ อย่างอิสระ ไม่ติดขัดเคลื่อนไหวได้อย่างนุ่มนวลและผ่อนคลาย จะทำให้ภายในส่วนที่เรียกว่า “ชี่” สามารถ ไหลเวียนได้อย่างติดขัด ไม่ถูกกีดขวาง และเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ฝึกจะได้รับผลที่ดีที่สุด จากการใช้เวลาในระหว่างฝึกหม่าปู้เราจะต้องศึกษาท่าหม่าปู้ ให้ดี รวมทั้งความซับซ้อนทางกายภาพของแต่ละท่าที่ร่างกายเราจะต้องทำหม่าปู้ที่ถูกต้องจะต้องปิดเข่าทั้ง ๒ ข้าง เพื่อให้น่องทั้ง ๒ ข้างอยู่ในระดับแนวเดียวกัน ร่างกายส่วนบนต้องตั้งตรง (ภาพ ๑) การวางเท้าให้ถูกต้องเป็นสิ่ง สำคัญอย่างยิ่งยวด ในการออกท่าต่าง ๆของหม่าปู้ (ดูภาพ ๓) เป้าหมายของท่าหม่าปู้ท่านี้คือ เพื่อเปิดระบบภายในของร่างกายส่วนหลัง ตอนล่างคือส่วนช่องว่างระหว่างกระดูกที่เรียกว่า ซัคครัม, คอคซิค และกระดูกสะโพก (ตามภาพ ๕)คนเราเมื่ออายุมากขึ้น และไม่ค่อยออกกำลังกาย กระดูกสะโพก, ซัคครัม, และคอคซิค มีแนวโน้มจะเคลื่อนเข้าหากัน อาการดังกล่าวสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งกับคนที่มีร่างกายอ่อนแอ และคนที่เป็นโรคไขข้ออักเสบ และแม้แต่คนที่มีร่างกายปกติ แต่ด้วยกาลเวลาและอายุที่เปลี่ยนไป กระดูกทั้ง 3ชิ้นดังกล่าวก็มีแนวโน้มว่าจะพยายามเคลื่อนเข้าหากันอยู่แล้ว ผลกระทบของความเสื่อมโทรมของ กระดูกทั้ง 3ชิ้นนี้ ทำให้ร่างกายสูญเสียการเคลื่อนไหวที่ดี ขาดความยืดหยุ่น และมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้เป็นโรคไขข้อเสื่อมได้ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงผลร้ายนี้ จึงมีความจำเป็นที่เราควรจะต้องวางเท้าทั้งสองให้ถูกต้องตามตัวอย่าง (ภาพ 3) เพราะการวางเท้าในลักษณะนี้จะทำให้กระดูกทั้ง 3 ชิ้นคือกระดูกสะโพก, ซัคครัม, และคอคซิค มีความยืดหยุ่นและอ่อนตัว ไม่แข็งกระด้างและเกร็งแม้การแพทย์แผนปัจจุบันก็สนับสนุนการเคลื่อนไหว และการออกกำลังกายว่าเป็นวิธีที่ป้องกันการเป็นโรคไขข้ออักเสบที่ดีที่สุด และยังเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการลดความรุนแรงของอาการของคนที่เป็นโรคไขข้ออักเสบ ในขณะที่คนเราอยู่ในท่านั่งที่มีการวางเท้าทั้งสองอย่างถูกต้อง ร่างกายส่วนล่างของเราจะมีความยืดหยุ่นและผ่อนคลาย ลองสำรวจร่างกายตรงส่วนก้น (ภาพ 4) เราจะสังเกได้อย่างชัดเจนถึงความสัมพันธ์ของรายละเอียดของโครงสร้างภายในของร่างกายส่วนนี้ทางด้านหลัง คนที่เป็น SIFU ที่เป็นที่รู้จักอยู่หลายคน จะวางเท้าทั้งสองตามภาพตัวอย่างที่ 2ซึ่งจะเห็นว่าข้อเท้าทั้งสองหักมุมเฉียงไม่ขนานกัน ซึ่งการทำอย่างนี้จะอยู่ในลักษณะเดียวกับกระดูกสะโพกอยู่ในขณะที่เรากำลังวางเท้าเช่นนั้น คือ กระดูกสะโพกทั้งสองข้าง จะบีบเข้าด้านในไปอัดกระดูกซัคครัมและคอคซิค ซึ่งสภาพอย่างนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะทำให้ร่างกายด้านหลังส่วนล่างเกิดบาดเจ็บขึ้น ซึ่งบริเวณของร่างกายส่วนนี้จะง่ายต่อการเกิดบาดเจ็บ ในขณะเดียวกันก็รักษาได้ ไม่ยากตรงจุดนี้ผมขอแนะนำให้ผู้อ่นลองยืนขึ้น แล้วจัดวางเท้าทั้งสอง ตามภาพที่ 2 แล้วคุณจะรู้สึกว่ากระดูกสะโพกทั้งสอง กำลังบีบอัดกระดูกซัคครัมอยู่ ต่อจากนั้นลองจัดวางเท้าใหม่ตามภาพ หมายเลข 3คุณจะสามารถรู้สึกว่ากระดูกสะโพกทั้งสองจะถูกดึงออกห่างจากกระดูกซัคครัม ซึ่งการเคลื่อนไหวในท่าเช่นนี้มีความสำคัญมากสำหรับผู้ฝึกหม่าปู้ เพราะเมื่อเราจัดวางเท้าได้ถูกต้อง กระดูกเชิงกรานจะผ่อนคลายจากกระดูกซัคครัม และกระดูกคอคซิค มีผลทำให้เกิดความยืดหยุ่นอย่างมาก ตามข้อต่อภายในและทำให้สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างอิสระ เราลองสังเกตเวลาเด็กเล่นกันจะเห็นได้ว่าบริเวณส่วนสะโพกและหลังของเด็ก มีความยืดหยุ่นสูง ซึ่งลักษณะดังกล่าวเป็นเครื่องบ่งชี้ว่ามีสุขภาพดี มีอายุยืนยาว และเป็นเครื่องบ่งบอกว่าจะกังฟูได้ก้าวหน้าเร็ว แต่ประโยชน์ของการฝึกหม่าปู้ ไม่ใช่จำกัดอยู่เพียงแค่เพื่อต้องการให้มีความผ่อนคลายร่างกายส่วนล่างด้านหลังเท่านั้น เมื่อไรก็ตามที่ผู้ฝึกรู้สึกว่า ขาทั้งสองตึง แสดงว่าธาตุไฟในร่างกายกำลังสูงขึ้น โดยภาพรวมภายในร่างกายกำลังมีความร้อนเกิดขึ้น ความร้อนนี้จะไปกระตุ้นการทำงานของอวัยวะต่าง ๆ ตลอดจนระบบการไหลเวียนของโลหิตก็ดีขึ้น การไหลเวียนของโลหิตที่ดีจำเป็นที่ร่างกายของเราจะต้องรักษาอุณหภูมิไว้ให้ได้ และต้องทำให้ร่างกายโดยรวมเย็นลงได้ถ้าเกิดกรณีความร้อนขึ้นสูงมากเกิน ซึ่งสภาพเช่นนี้จะช่วยให้ร่างกายโดยรวมสามารถสร้างเซลส์ ใหม่ๆขึ้นมาได้ และเป็นการเสริมสร้างสุขภาพให้ดีขึ้นด้วย (ประโยชน์ของการสร้างเซลส์ใหม่และการเสริมสร้างสุขภาพให้ดีขึ้น จะกล่าวในเอกสารแยกต่างหากในภายหลัง) และไม่เพียงแต่กล้ามเนื้อขาทั้งสอง ที่จะมีพลังมากขึ้นเท่านั้น แต่สุขภาพโดยรวมก็จะ ดีขึ้นด้วยแต่แน่นอนว่าสำหรับผู้เริ่มฝึกหม่าปู้ จะยังไม่สามารถนั่งท่าหม่าปู้จนเป็น “นั่งฉาก” ดังรูป 1 ได้เพราะท่านี้จะต้องใช้เวลาและความพยายามในการฝึกฝนพอสมควร. ขั้นตอนแรกของผู้เริ่มฝึกคือควรจะรักษาการวางร่างกายส่วนบนให้ถูกต้องคือ การวางร่างกายส่วนบนให้ถูกต้องคือ ตั้งตรง ให้ได้และพยายามบิดหัวเข่าทั้งสองเข้าหาเพื่อให้เท้าทั้งสองวางขนานกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้สำหรับบางคนอาจจะบิดหัวเข่าเพียงเล็กน้อย เท้าทั้งสองข้างก็วางได้ถูกต้องแล้ว แต่สำหรับบางคนอาจจะต้องบิดหัวเข่ามากสักหน่อยจึงทำให้เท้าทั้งสองข้างวางได้ขนานตรงไปข้างหน้าได้ ทั้งสองอย่าง นี้ผู้ฝึกหม่าปู้ทุกคนจะต้องฝึกให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไร หรือต้องใช้ความพยายามในการฝึกแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตามถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้ตอบคำถามเริ่มแรกที่ถามเอาไว้ตอนต้นว่าการฝึกหม่าปู้แต่ละครั้งจะต้องใช้เวลาเท่าไร? และต้องทนอยู่ในท่าหนึ่งๆ นานเท่าไร? ก่อนอื่นผมขอตั้งคำถามสัก 2 ข้อในที่นี้ คือ 1. มีความแตกต่างกันอย่างไรระหว่างการวิ่งออกกำลังกายทุกวัน ๆ ละ 3 ไมล์10 ไมล์ หรือ 20 ไมล์ 2. ประโยชน์ที่ได้รับและผลต่อเนื่องที่จะตามมามีอะไรบ้างจากการออกกำลังกายดังกล่าว? เชื่อว่าไม่มีใครจะตอบคำถามทั้งสองข้อนี้ได้ นอกจากตัวคุณเอง คุณจะต้องพิจารณาศักยภาพของตัวคุณเองและพิจารณาว่าว่าอะไรที่ดีที่สุดสำหรับร่างกายของคุณ คำตอบที่สำคัญในที่นี้คือคำว่า “ศักยภาพ (Limit) คุณลองคิดดูว่าบ่อยครั้งแค่ไหนที่คุณไปที่เฮลซ์คลับแล้วได้ยินครูฝึกที่เฮลส์คลับพยายามพูดชักชวนให้ผู้มาออกกำลังกาย ทำเกินศักยภาพของตัวเองบ้างสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้จากการออกกำลังกายเกินศักยภาพของตัวเองคือ กล้างเนื้อจะมีความตึงเครียดมากเกินไป มีอาการบวมและอ่อนล้า แต่ก็มีเฮลท์คลับหลายแห่งที่เชื่อว่าการออกกำลังกายจนกล้ามเนื้อเกิดอาการบวมขึ้นมา คือเป้าหมายของการออกกำลังกาย แต่สำหรับการออกกำลังกายในศิลป มวยจีนทุกประเภทถือว่าอาการบวมและอาการอ่อนล้าของกล้ามเนื้อไม่ใช่สิ่งที่พึงประสงค์แต่ถึงว่าเป็นความเสื่อมโทรมที่เกิดขึ้น เพราะเป็นการลดความคล่องตัวและความยืดหยุ่น ลดความไวในการตอบสนอง การป้องกันตัวเองและการจู่โจม ยิ่งไปกว่านั้น การเกิดความตึงเครียดขึ้นตามร่างกายจนเป็นเหตุให้อวัยวะต่าง ๆ ของร่างกายต้องทำงานหนักขึ้น เพื่อไปลดความบอบช้ำที่เกิดขึ้นในร่างกายในขณะนั้น ในการฝึกไท้เก็ก และกังฟู ผู้รับการฝึกจะถูกสอนให้ฝึกจนถึงขีดสูงสุดของศักยภาพของตัวเอง เพราะเมื่อคน ๆ หนึ่ง สามารถฝึกอย่างอดทนและฝึกฝนสม่ำเสมอ ศักยภาพที่มีอยู่จะเพิ่มขึ้นเอง ซึ่งจะส่งผลให้การออกท่าเคลื่อนไหว ต่าง ๆ ทำได้มากขึ้นและมีความทนที่จะตั้งท่าในแต่ละท่าได้นานขึ้นด้วย เราสามารถพูดโดยรวม ๆ ในที่นี้ว่า ทุกคนจะต้องพิจารณา ศักยภาพ ของตัวเอง ในการ ออก กำลังกาย แต่ในที่สุดเราก็ยังไม่ได้ ตอบคำถามที่ถามเอาไว้ว่าเราควรจะต้องออกในแต่ละท่า นานเท่าไร? เราได้เห็นแล้วว่าประโยชน์พื้นฐานที่ได้รับจากท่าหม่าปู้คือ ความผ่อนคลายของ ร่างกาย ส่วนล่างด้านหลังและช่วยพัฒนา กำลังขาทั้งสองได้อย่างมาก รวมถึงทำให้อวัยวะภายใน แข็งแรงขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออย่าให้เส้นเอ็นต่าง ๆ ของร่างกายด้านหลัง ส่วนล่างตึงเกินไป หรือ ทำให้เกิดกระทบหรือขัดสีกันของกระดูกที่กล่าว มา ข้างต้นทั้ง 3 ชิ้น ท่าออกกำลังแบบหม่าปู้ แต่ละท่า ถ้าออกนานเกินไปสามารถทำให้ร่างกายตึงเกินไปได้ ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนล้า และอวัยวะภายใน ทำงานหนักเกินไปสามารถทำให้เกิดอาการบวมแดงของเส้นเอ็นต่าง ๆ ในร่างกายและของข้อต่อได้ ข้อสรุปในเบื้องต้น ในกรณีนี้คือ เราจะต้องยกเลิกความคิดที่ว่า “ถ้าไม่เสียอะไรไป จะไม่ได้อะไรมา” เพราะถ้าพูดในนัยของการออกกำลังฝึกหม่าปู้แล้ว ถ้าเกิดอาการปวดขึ้นแล้ว ถือว่าเป็นปัญหารุนแรง ที่เกิดขึ้นในส่วนหลัง หรืออาจจะเกิดบาดเจ็บที่หัวเข่า หรือเป็นทั้งสองอย่างได้ ผู้ฝึกใหม่ควรจะฝึกแบบค่อยเป็นค่อยไปอย่างมีความอดทน โดยในเบื้องต้น แต่ละท่า ควรจะใช้เวลา 1 นาทีทำท่าละ 5 ครั้ง นานครั้งละ 1 นาที และพักก่อนทำครั้งต่อไปนานประมาณ 1-3 นาที ในระหว่างการทำแต่ละครั้งความโดดเด่นของการฝึกหม่าปู้คือ การสร้างพลังให้กับร่ายทั้งร่างไม่ใช่แค่ส่วนขาหรือพัฒนาส่วนกล้ามเนื้อเท่านั้น การเคลื่อนไหวแต่ละท่าอย่างถูกต้องจะส่งเสริม ให้เกิดประโยชน์แก่ผู้ฝึกมากที่สุด ในหลายกรณี ระยะเวลาที่ให้ประโยชน์สูงสุดแก่ผู้ฝึกหม่าปู้ที่ชำนาญแล้วควรอยู่ที่ประมาณ 5 นาที และ 5 ครั้ง ซึ่งจะได้ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจมากที่สุด.

โดยคุณซือตี๋ 5 ส.ค. 2545 บอร์ดไทจี๋ครับ

ท่านั่งม้า (ตอน 1)

การยืนม้า (โดยอาจารย์เหลียงสำนักเสี้ยวเฉิน)

การยืนม้าท่ายืนที่สำคัญที่สุดในวิชามวยจีนเกือบทุกวิชาคือท่า”หม่าปู้” คำว่า”หม่า”ในภาษาจีนแปลว่าม้า ส่วนคำว่า”ปู้”แปลว่าก้าวหรือท่าก้าวดังนั้น”หม่าปู้”จึงรู้จักในชื่อว่า”ยืนม้า”หรือ”นั่งม้า” คือการยืนที่มีลักษณะเหมือนนั่งบนหลังม้า

ผู้คนมักเข้าใจผิดว่าการ”ยืนม้า”หรือ”หม่าปู้”เป็นท่ายืนพื้นฐานแต่แท้จริงแล้ว”หม่าปู้”เป็นทั้งพื้นฐานและขั้นสูง ถือเป็นท่าที่เป็นหัวใจของมวยจีนเพราะไม่ว่าผู้ฝึกจะฝึกถึงระดับไหนก็ตามก็ล้วนแต่ยังคงเกี่ยวข้องกับ”หม่าปู้”ทั้งสิ้นและเช่นกัน”หม่าปู้”มักถูกคิดว่ามีไว้ฝึกกำลังขาเท่านั้นแต่แท้จริงแล้ว”หม่าปู้”ยังเกี่ยวข้องกับการใช้จริงในการต่อสู้ ,การเสริมสร้างพลังโจมตี,การสร้างความเป็นหน่วยเดียวของร่างกาย,การยืนชี่กง,และการฝึกร่ารำท่ามวย,การฝึกหยั่งรากที่แข็งแรง ฯลฯ
จะเห็นว่า”หม่าปู้”มีผลมากมายต่อการฝึกและเกี่ยวพันกับทุกระดับในการฝึกแต่อย่างไรก็ตามระดับและผลที่ได้จากการฝึก”หม่าปู้”นั้นขึ้นอยู่กับระดับของการฝึก”หม่าปู้”ว่าผู้ฝึกเข้าใจมันได้มากน้อยเพียงใดนอกจากนี้”หม่าปู้”ยังเกี่ยวพันกับการฝึก”ชี่กง”ในท่ายืนหรือการฝึกสมาธิยืนที่เรียกว่า”จ้านจ้วง”หรือ”ฉานฉวง”

ดังนั้นจะเห็นว่าจากการยืน”หม่าปู้”เพื่อฝึกกำลังขาสามารถพัฒนาระดับการฝึกสู่การฝึก”ชี่”ซึ่งเป็นการฝึกภายในได้ดังนั้นจะเห็นว่า”หม่าปู้”มีความลึกล้ำและมีความสำคัญเกี่ยวพันกับการฝึกฝนอันช่วยให้การพัฒนาฝีมือเป็นไปอย่างรวดเร็วและยังมีประโยชน์มากมายมหาศาล ซึ่งผู้ที่ไม่ได้ลองฝึกจะไม่มีทางเข้าใจได้เลย

วิธีการฝึกหม่าปู้
1.”หม่าปู้”มีการยืนหลายระดับ การยืนแบบสูงจะยืนฐานแคบ เท้าขนานไหล่ปลายเท้าชี้ไปข้างหน้าขนานกัน

(ดังรูป1แสดงท่าวางเท้าที่ผิดคือแบบแบะออก และที่ถูกคือเท้าขนานกัน)

ย่อเข่าลงเล็กน้อยหย่อนก้นคล้ายทรุดนั่งลง แต่ไม่ให้ก้นต่ำเกินเข่า ขณะนั่งลงอย่าโย้เข่าไปด้านหน้ายืนให้เข่าและขาอยู่นิ่ง จากนั้นกระดกหัวเหน่าไปด้านหน้าเล็กน้อย(อาจต้องแขม่วท้องเล็กน้อย)จัดให้หลังตรง ค่อยๆคลายท้อง โดยไม่เปลี่ยนท่าการยืนหรือยื่นก้นออกไป ศีรษะและหลังตตั้งตรง



(ดังรูปที่2)แขวนกะหม่อมราวกับมีเชือกดึงจากด้านบน ตามองไปข้างหน้า มือกำไว้ข้างเอว หรือยื่นตรงออกไปข้างหน้าหรืออาจจะทำท่าโอบบอลแบบไท่เก๊กก็ได้ คลายไหล่ จัดน้ำหนักให้ตกกระจายบนฝ่าเท้า ยืนให้มั่นคงไม่โยกหน้าหลัง






2.วางจิตที่เท้า(หยั่งราก) ซึ่งจะทำให้ร่างกายมีความมั่นคงจากนั้นเชื่อมโยงร่างกายส่วนต่างๆให้เป็นหน่วยเดียวกันโดยการจัดร่างกายและการใช้จินตนาการจะช่วยให้ง่ายขึ้น
3.พยายามตรวจเช็คส่วนต่างๆของร่างกาย เมื่อร่างกายถูกต้องแล้วให้พยายามทำร่างกายให้ผ่อนคลายมากที่สุด
4.เมื่อเวลาผ่านไป สามารถลดระดับความสูงของการยืนลง โดยแยกขาให้ห่างมากขึ้นแต่ไม่ควรมากเกินไป ปกติแล้วควรมากสุดประมาณ 2 เท่าของไหล่ หรือมุมเข่าเป็นมุมฉาก (รูปที่ 3,4แสดงการยืนม้าต่ำ ฐานกว้าง)










5.ในระยะแรกผู้ฝึกอาจต้องการเพียงฝึกกำลังขาแต่อย่างไรก็ตามการตั้งสมาธิและสำรวมลมหายใจจะทำให้ผ่อนคลายได้มากขึ้นและทำให้ความปวดเมื่อยลดน้อยลงได้
6.เวลาที่ยืนไม่ควรมากหรือน้อยเกินไป แรกๆผู้ฝึกอาจยืนแค่ 2-3 นาทีแต่เมื่อนานไปผู้ฝึกสามารถเพิ่มระยะเวลาในการฝึกให้มากขึ้นได้ถึง 1 ชั่วโมงผู้ฝึกควรหาเวลาที่พอดีของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่มักอยู่ที่ประมาณ 15-20 นาที หากผู้ฝึกรู้สึกเหนื่อยเกินไปอาจแบ่งการฝึกออกเป็นหลายรอบ รอบละประมาณ 5 นาที ซึ่งผู้ฝึกอาจฝึกได้ถึงวันละ 4-5 รอบ
7.เป็นวิธีที่ดีในการที่จะทำใจให้เป็นสมาธิและสำรวมลมหายใจในขณะยืนการใช้จินตนาการจะช่วยให้ผู้ฝึกมีสมาธิขึ้น ผู้ฝึกอาจจะจินตนาการถึงภาพที่สวยงามต่างๆเช่นจินตนาการว่ายืนอยู่บนยอดเขา หรือในป่าที่ร่มรื่น รวมถึงการวางจิตที่ตันเถียน แต่อย่างไรก็ตามผู้ฝึกไม่ควรจะจดจ่อกับการสร้างภาพความคิดมากเกินไปเพราะจะทำให้ไม่สามารถผ่อนคลายจิตได้และผู้ฝึกไม่ควรที่จะพยายามหายใจด้วยท้องหรือหายใจแบบปฏิภาคผู้ฝึกควรค่อยๆควบคุมกระบวนการเหล่านี้ให้ค่อยเป็นค่อยไป เมื่อนานไปการหายใจจะลึกและยาวขึ้นเอง
8.จินตนาการถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันของร่างกายกับพื้นดินและกับสภาพแวดล้อมรอบกายหรือกับสภาพแวดล้อมในจินตนาการ วิธีนี้จะช่วยในการสร้างความสัมพันธ์ภายในร่างกายและระหว่างร่างกายกับสภาพแวดล้อมภายนอก

เทพกระบี่

ถาม:

มีใครเก่งถึงขั้นนี้มั่งครับ ในประวัติศาสตร์จีนง่ะเพราะคนที่เก่งเข้าขั้น จริง จะใช้อ่ะไรแทนกระบี่ ก้อได้หรือไม่มีกระบี่อยู่ในมือก้อยังสู้ได้ ผมอาจอ่านการ์ตูนมากไปแต่ว่าแค่อยากรู้เฉย ๆ ว่ามันมีจริงป่าว ครับ

ตอบ: (โดยอาจารย์เหลียง สำนักเสี้ยวเฉิน)
ก็มีท่านหลี่จิ้งหลินครับ ได้ฉายาว่าเซียนกระบี่(เจี้ยนเซียน) แต่อย่างไรก็ตามเรื่องฉายานี่อย่าคิดมากครับเพราะตั้งแต่นางโลมยันขุนนาง ส่วนใหญ่ก็มีฉายากันทั้งนั้นมันเป็นวัฒนธรรมครับ
แต่อย่างไรก็ตาม(อีกที)ท่านหลี่จิ้งหลินก็เป็นที่ยอมรับในฝีมือกระบี่ของท่านมากครับ(กระบี่คุนอู่)อีกทั้งท่านมีส่วนในการเผยแพร่วิชากระบี่ไปทั่วแผ่นดินครับ
ส่วนเรื่องกระบี่อยู่ที่ใจทั้งหลายนั้น คงเป็นโกวเล้งมั่วมาครับ อย่าคิดมาก มือกระบี่ไม่ถือกระบี่ไม่ใช้กระบี่ จะเรียกมือกระบี่ได้ยังไง ผมยังคิดไม่ออกเลย แต่เท่าที่ดู ส่วนมากจะมีคนมีชื่อเรื่องดาบ และมีการกล่าวถึงหรือบันทึกถึงเรื่องใช้ดาบในการต่อสู้มากกว่ากระบี่ครับ

ตอบ: (ไร้ค่าย)

คำว่าไร้กระบี่ หรือ กระบี่ใจ หากเรามองเผินคงคล้ายกับที่ อ.เลียงบอก แต่ คำว่าไร้กระบี่ หรือกระบี่ใจหมายถึง การไม่ยึดติดกับตัวกระบี่ ไทเก็กมีคำกล่าว แข็งคือตาย อ่อนคือเป็น การยึดกระบี่คือตาย ปล่อยกระบี่คือเป็นคิดง่ายๆ ใครจะถือกระบี่ได้ตลอดเวลา เมื่อจำเป็นไม่ว่าอะไรในมือก็ต้องใช้ และใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดนั่นคือมือกระบี่ หากบอกว่ามีกระบี่ในมือจึงถือเป็นมือกระบี่ ใครถือก็เป็นได้ซิครับผมว่าลองศึกษา คัมภีร์แห่งห่วงทั้ง 5 ของมิยาโมโต้ มุซาชิดูและครับ จะเข้าใจมากขึ้น

ตอบ: (ไร้เงา)

ได้ลองอ่านความเห็นของ คุณไร้ค่ายมา ถูกต้องครับ เมื่อกระบี่อยู่ที่ใจแล้ว ทุกอย่างก็คือกระบี่ ง่ายๆ อย่างเช่น ตะเกียบ ถ้ามองตะเกียบว่าเป็นตะเกียบ เราก็จะมองไม่เห็นว่าตะเกียบเป็นอาวุธ

ตอบ: (เธียรศิริ)

ถ้าดาบก็รู้จักแต่มูซาชิน่ะครับ พี่แกเวลาไม่มีดาบแกเล่นเอาฝีพายตบเลยระดับจิตท่านถึงขั้นไม่ยึดติดดาบเช่นกันครับ ถ้าไงลองอ่านมูซาชิท่าพระจันทร์ของอาจารย์สุวินัยดูนะครับมันส์มั่กๆ

ตอบ:(เหลียง)

สวัสดีครับ อ่านแล้วอยากมาต่อครับ ไม่ได้จะมาปฏิเสธทุกท่าน แต่อ่านแล้ว อยากเอาความเห็นต่างๆที่ได้อ่านรวมมาตอบสู่ท่านเจ้าของกระทู้อีกทีครับ

ปัญหาแรกที่ผมเห็นคือ เราเอาเกณฑ์อะไรจัดว่าคนๆนั้นคือมือกระบี่ ไม่ใช่เป็นมือมีด มือฉกฉวย มือวางเพลิงมือระเบิด มือมรณะ มือสยอง มือใครยาวสาวได้สาวเอา เอามือข้าคืนมาฯลฯ แล้วถ้าเราเจอคนเอาไม้ฟาดกันเราจะบอกว่าเค้าเป็นมือกระบี่หรือไม่

คุณฝึกกระบี่หรือไม่ หรือรู้จักคนฝึกกระบี่กี่คน

อย่างน้อยผมรู้จักหนึ่งคน คือ อ.ที่สอนไท่จี๋หยางใหม่ให้ผมเอง ท่านฝึกกระบี่ แต่ยังไม่อาจเป็นมือกระบี่ ฝีมือกระบี่ท่านมีเท่าไหร่ไม่ทราบได้ เนื่องจากพอผมฝึกรำได้แค่ท่าทาง ไม่นานผมก็ไปฝึกไท่จี๋หยางเก่าแล้ว(ท่านแนะนำไปเอง) ซึ่งต่อมาผมได้ฝึกแค่ดาบไท่จี๋แบบเก่า อ.ท่านบอกว่าไม่มีฝึกกระบี่ ผมจึงไม่ได้ฝึกต่ออีก ผมจึงขอเอาความรู้อีกด้านของดาบมาว่าร่วมด้วยนะครับ

นี่คือสิ่งที่ผมเคยสัมผัสจาก อ. ของผม ท่านรู้จักกระบี่แทบทุกชนิดในแผ่นดินจีน แต่ละชนิดมีลักษณะต่างกันอย่างไรท่านรู้จักการเลือกกระบี่ที่เหมาะสมกับตัวเอง และกับชนิดมวยถามว่ามีกี่ท่านที่เคยเลือกกระบี่ที่ซื้อมาเอง เห็นที่ซื้อมามีแต่แบบสำเร็จรูปเคยทราบกันมั้ยครับว่าจะเลือกกระบี่เหมาะสมกับความสูงของร่างกายอย่างไรท่านรู้จักเคล็ดกระบี่ในแผ่นดินจีนว่ามีกี่เคล็ด และใช้ต่างกันอย่างไร อย่างที่บอกผมไม่ทราบของกระบี่แต่ของดาบมีสี่สิบเจ็ดเคล็ด ไท่จี๋นำมาบางส่วน แค่สิบสามเคล็ด สิ่งอี้ มีหลักๆ ห้าเคล็ด

ท่านรู้ว่าไท่จี๋ใช้กระบี่อะไร ความยืดหยุ่นแค่ไหน ศูนย์ถ่วงกระบี่อยู่ตรงไหนและรู้ว่าควบคุมข้อมืออย่างไร จึงจะคุมศูนย์กลางกระบี่ได้ท่านรู้จักกระบี่ในมือ รวมทั้งปลอกกระบี่ของท่านราวกับรู้จักฝ่ามือตนเองตอนที่ท่านสอนกระบี่ให้ผม(เล็กน้อย) ท่านให้ผมถือกระบี่ตลอดเวลา เพื่อให้ชินกับกระบี่ แต่หลายสิบปีท่านถือกระบี่เล่มเดิม ฝึกฝนทุกวัน ถามว่าในที่นี้มีกี่ท่านที่จำได้ว่ากระบี่ของตัวเองเป็นอย่างไรท่านรู้จักคมกระบี่ของท่านดี ท่านรู้ว่าฟันลงไปหนักเท่าไหร่ จึงจะเกิดแผล หรือไม่เกิดท่านรู้การร่ายรำ การใช้กระบี่ในการต่อสู้ รู้การรุกรับ การจรดท่า การใช้ท่าร่างฯลฯ

ผมถามกลับว่าแล้วใครคู่ควรเป็นมือกระบี่ คนถือตะเกียบ หรือคนอย่างเช่นข้างบนหนังสือมุซาชิ เกรงว่าผมจะอ่านมานานกว่าทุกท่านครับ เพราะผมมีทั้งฉบับไทย อังกฤษ และญี่ปุ่นผมชอบจนฝากเพื่อนที่ญี่ปุ่นส่งมาให้ ของไทยผมอ่านตั้งแต่ที่มีแปล ที่ออกมาราวสิบกว่าปีก่อนช่วยอ่านคัมภีร์ห่วงทั้งห้าอีกทีด้วยครับว่า ในนั้นสอนการใช้ตะเกียบ หรือสอนการใช้ดาบ มุซาชิกล่าวถึงชนิดดาบ ดาบยาว ดาบสั้น การจรดดาบ สูง กลาง ต่ำ การต่อสู้ด้วยดาบ ชนิดของการโจมตี ฟาด ฟันการศึกษาทางดาบสำนักอื่นฯลฯ แต่ไม่เจอการใช้ตะเกียบหรือไม้พายครับ

มือกระบี่หากไม่มีกระบี่ การต่อสู้คงเป็นธรรมชาติที่เค้าจะหยิบจับอะไรมาใช้ ทั้ง อ.ผม และมุซาชิมีกล่าวถึงจุดนี้อยู่บ้าง แต่เค้ายังใช้เคล็ดกระบี่ และเค้าฝึกกระบี่ เค้ารู้จักกระบี่เค้าถึงเป็นมือกระบี่ ไม่ใช่จับอะไรก็ใช้ได้จะเป็นมือกระบี่ ปัญหาคือฝึกอย่างไร และใช้อย่างไร

นักมวยวิ่งวันละสามสิบกิโล ถามว่าถ้าเค้าจะวิ่งไล่จับโจร คงไม่ยาก เพราะความอึดมีมากจริงๆแต่เค้ายังเป็นนักมวย ไม่ใช่นักวิ่ง เพราะเค้าฝึกมวย แต่ถ้าเค้าฝึกวิ่ง เค้าคงไม่ใช่นักมวยแล้ว มือกระบี่ฝึกกระบี่ถึงเป็นมือกระบี่ ส่วนจะใช้อะไรได้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ

ผมอยากสื่อว่า ยึดถือแนวทางที่ถูกเถอะครับ สำนักผมจะซื้อดาบซื้อทวน ต้องเลือกแล้วเลือกอีกจะเอาไม้พายมาแทนก็คงไม่ใช่ฝึกดาบแล้ว เพราะมันไม่สามารถสื่อถึงเคล็ดดาบได้ แต่เวลาใช้จะเอาเก้าอี้ฟาดก็คงต้องทำ เป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่คนฝึกดาบ แล้วจะใช้เก้าอี้ฟาดแทนก็คงทำได้ดีกว่าคนทั่วไป เพราะเคยฝึกฟาดดาบมา มันเป็นเรื่องส่วนบุคคลครับผมเขียนอีกที เพราะไม่อยากให้เอานิยายโกวเล้งมายึดถือมากเกินไป จะอ่านก็อ่านกิมย้ง(ผมก็ชอบ)จะดีกว่าผมกลัวคนฝึกจะมั่ว เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างใจหมาย หากจะเป็นขั้นสูงก็เอาเป็นรื่องที่ท่านนั้นๆจะบรรลุเอาละกันครับ

สมัยก่อนผมก็เห็นงี้ คนที่บอกว่าฝึกมวยต้องไร้ท่าอย่ายึดติด ไร้รูปไร้ตัวตน คนก็ทำอะไรไม่ได้(เค้าว่างั้น) พอให้รำมวย ต้องบอกว่าไม่เอาอ่าวครับสู้ก็ไม่เป็น นี่ถ้ามีคนฝึกกระบี่ แล้วใช้กระบี่ไม่เป็น ก็คงเข้าใจนะครับ.....ว่าทำไมเรื่องสรรพสิ่งคือความว่างหาใช่ของจริง ไว้อ่านในหนังสือทางธรรมน่าจะดีกว่าครับ ใครจะเข้าถึงตรงไหนให้เป็นเรื่องส่วนบุคคล อย่าเอามาปนกับ”หลัก”ของการฝึกกันเลย เพราะทุกวันนี้พวกฝึกเทคนิคเป็นท่าๆ ประเภทท่าล็อค ท่าทุ่ม ท่าเตะเค้าไประดับโลกกันหมดแล้วมวยจีนยังอยู่กับที่ แถมยังต่ำลงกว่าเติมอีก ยิ่งถ้าฝึกไร้ท่ากันอีก คงวายกันหมดพอดีผมจะเขียนแค่นี้ละครับ เป็นอีกหนึ่งความเห็นครับ อาจขัดแย้งหลายท่านก็ขออภัยและต้องการสื่อถึงเจ้าของกระทู้เท่านั้นครับว่าผมคิดยังงี้

นอกเรื่องนิดครับ ถามคุณไร้ค่ายครับที่ว่า “ไทเก็กมีคำกล่าว แข็งคือตาย อ่อนคือเป็น การยึดกระบี่คือตายปล่อยกระบี่คือเป็น” ด้วยความเคารพนะครับ อยากทราบว่ามีกล่าวในข้อความบทไหนของใครครับ คำว่า”แข็งคือตายอ่อนคือเป็น” เห็นมีในเต้าเต๋อจิงบทที่เจ็ดสิบหก วรรคแรก แต่ไม่เคยเจอในตำราไท่จี๋เล่มใดในไท่จี๋เจอแต่ทำนองว่าแข็งอ่อนประสานเสริมไท่จี๋คือความถึงพร้อมสมบูรณ์ คือถ้ามีในตำราท่านจางซานฟงหวังจงเยว่ อู่อี๋เซี่ยง หรือในเคล็ดตระกูลหยางก็ช่วยบอกด้วยครับ(ผมมีหนังสือภาษาจีนทั้งหมดครับถ้าบอกมาจะได้เช็คดู เป็นความรู้ใหม่ครับ) ส่วนเคล็ดกระบี่ ถึงผมไม่ฝึก แต่ยังเสียดายถึงทุกวันนี้จึงหาซื้อตำราทั้งอังกฤษและจีนมาอ่านไม่น้อย ไม่เคยเจอเคล็ดนี้ หากท่านทราบ ช่วยแนะนำเพิ่มเติมด้วยครับขอบคุณครับ

ปล.ผมเข้าใจประเด็นเรื่องไม่ยึดติดของคุณไร้ค่ายนะครับ ว่าฝีมือถึงแล้วหยิบจับอะไรก็ได้แค่อยากแย้งตรงที่ว่า ”เมื่อจำเป็นไม่ว่าอะไรในมือก็ต้องใช้ และใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดนั่นคือมือกระบี่” ว่าคำว่ามือกระบี่คงไม่จบแค่นั้นครับ และอีกอย่างเกรงมีคนอ่านไม่เคลียร์แล้วจะไปฝึกตามใจฉันไร้ท่าก็ฝึกได้ แถมเข้าใจว่าเป็นขั้นสูง ผมเกรงว่าจะเป็นแบบคนฝึกมวยไร้ท่าแบบที่ผมว่าน่ะครับ ขอบคุณครับ

ตอบ: (ไร้ค่าย)
ขอบคุณ อ.เลียงมากที่กรุณาโดยส่วนตัว ผมเห็นด้วยกับ อ.เหลียง ที่ควรฝึกอย่างมีระบบตามลำดับ เพื่อให้ได้วิชาที่ถูกต้องตามสายวิชา
แต่หากดูกระทู้ถามว่ามีเทพกระบี่หรือไม่ ทั้งหมดที่โพส เป็นความเห็นว่าระดับสูงมี เปรียบกับการศึกษาถามว่ามีด็อกเตอร์ไหม ตอบว่ามี แต่อยู่ๆจะให้เป็นด็อกเตอร์เลยไม่ได้ ต้องเรียนประถมก่อน มัธยมตามและสูงขึ้นไปตามลำดับ มันแนวตอบเดียวกับเทพกระบี่ ว่ามีโดยส่วนตัวผมตีความแล้วไม่เห็นผู้วางกระทู้จะถามว่าฝึกอย่างไร จึงจะตอบว่าฝึกอย่างไร
ผมแค่ตอบว่าระดับนั้นมีอะไรบ้าง คิดว่าผู้อ่านคงเข้าใจ เรื่องเคล็ดวิชาที่บอกไป ต้องเข้าใจว่าเมื่อก่อนผู้คนยึดติดกับปรัชญา ทุกอย่างอิงหลักปรัชญาทั้งหมดโดยเฉพาะคนจีน ในการศึกษาวิชาใดๆก็ตามต้องเข้าใจถึงคนคิดค้นวิชาด้วยว่าทำไมจึงคิดเลือกใช้เคล็ดวิชาเหล่านั้น ทั้งๆที่อย่างที่อ.เหลียงโพสว่าเคล็ดทั้งหมดมีมากมาย ทำไมคนที่เราเรานับถือจึงเอาเพียงไม่กี่อย่างมาสอน เพราะฉะนั้นหากบอกว่าสิ่งที่ อ.ไม่กล่าวจะไม่มี อาจด้วย อ.เหล่านั้นเห็นว่าปรัชญาเต๋าเป็นธรรมชาติของคนจีน จึงไม่พูด แต่หากเราไม่ศึกษาเราจะรู้อย่างไรว่าถูกต้องส่วน ข้อความจากคัมภีร์แห่งห่วงทั้งห้า ผมไม่ได้อ่านจากหลายประเทศหรอกครับผมอ่านฉบับเดียวจำไม่ได้ว่ากี่เที่ยว จำได้อย่างหนึ่งว่ามากกว่าร้อยเที่ยว จำไม่ได้หมดครับจำได้ไม่กี่คำ (เป็นฉบับแปลของ คุณสุริยฉัตร ) มีคำกล่าวที่ว่า "รู้หนึ่งคือรู้หมื่น"นั้นเป็นการบอกอย่างชัดๆว่าอย่ายึดติด "ต้องไม่มีอคติต่อการใช้อาวุธใดๆ""จิตใจที่สามารถเอาชัยได้ไม่ว่าอาวุธใดก็ตาม คือคำสอนของสำนักแห่ง เฮอิโฮของข้า"เหล่านี้ย่อมเด่นชัด ยิ่งการอ่านชีวประวัตินักดาบท่านนี้จะพบว่าท่านทำจริง หวังว่าผู้สนใจควรอ่านยิ่ง อย่าลืมอีกคำนะครับ "เรียนรู้กลยุทธของช่างใม้อย่างถ่องแท้เมื่อเข้าใจแผนการทั้งหมดได้ดี และถึงเวลาอันควร ก็จะได้เป็นหัวหน้า" ครับ

ตอบ: (เหลียง)
ขอบคุณครับ จริงๆที่เปิดประเด็นเพิ่ม ก็เพราะว่าไม่อยากให้คนอาจไม่เคลียร์และตัดสีนคำว่ามือกระบี่อย่างง่ายๆจากปรัชญาเฉยๆ จนละเลยแนวทางที่แท้จริงอยากที่บอกครับ คัมภีร์ห่วงทั้งห้านั้นนับว่าผมอ่านมานับสิบปีแล้ว ผมจึงบอกว่าเข้าใจเจตนาที่จะสื่อแต่อยากเพิ่มหลายสิ่งเข้าไปในเชิงข้อมูลที่เป็นข้อเท็จจริงบ้างครับอีกอย่างผมอยากจะบอกว่า ไม่ใช่ว่าใช้อะไรก็ได้ตามใจ ก็เป็นมือกระบี่ได้หากแต่เข้าใจกระบี่แล้วใช้อะไรก็แสดงถึงเคล็ดกระบี่ได้ต่างหาก ที่ควรเรียกว่ามือกระบี่ครับขอบคุณครับ

Friday, October 28, 2005

เรียนมวยผ่านเน็ตได้ไหม

ถาม:

คือผมอยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อ่ะคับ คือผมอยู่อ่างทองอ่าคับ
หลังจากที่ได้พยามยามศึกษาทางเวปมาเป็นเดือนๆก้อไม่ได้อะไรขึ้นเลย
เหมือนกับเอามือคว้านหาอะไรไม่เจอจับต้องอะไรไม่ได้เลยอ่ะคับ

คับเข้าใจว่ามันคงเป็นเรื่องยากถึงยากมากๆหรืออาจจะเป้นไปไม่ได้เลยที่จะศึกษาเรื่องนี้ทางเน็ตให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งได้ อีกอย่างอยู่ดีดีมาขอให้สอนโดยที่ไม่รู้จักมักจี่กันเลย
แล้วก้อไม่มีความรู้อะไรที่จะเอาไปแลกเปลี่ยนด้วย ตอนนี้ก้อเริ่มท้อแล้วหละคับ ก้อ อีกอย่างก้อคิดว่าผมเองเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรงซั๊กเท่าไหร่ ถึงจะอายุแค่17ก้อเถอะ ร่างกายก้อไม่มีความยืดหยุ่นเอาซ๊ะเลยแต่ว่าใจมันอากจะเรียนรู้อ่าคับ ยังไงช่วยบอกวิธีฝึกเบื้องต้น หรือวิธีฝึกลมปราณ แล้วผมจะทำดูได้ผลยังไไงหรือไม่ได้ผลยังไงก้อจะคอยถาม ก้อเลยอยากทราบว่าจะกรุณาสอนให้ผมได้ไหมคับ

ขอบคุณคับ

ตอบ: (โดยอาจารย์เหลียง สำนักเสี้ยวเฉิน)

ได้ครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะสำเร็จ แต่ถ้าไม่มีทางเลือก จะเรียนเองก่อน ผมก็จะเอาด้วยคน

คุณจะฝึกมวยอะไร เลือกก่อน แล้วโพสมา สงสัยอะไรก็ถาม อยากเอาอะไรอ่านจะส่งให้ ไปหาซื้อหนังสือมาช่วยด้วย
แล้วถ้าอยากได้ e-book เพิ่ม ก็แอดเมลล์ผมซะ เจอออนอยู่เมื่อไหร่ก็ขอเลย จะส่งให้ทันทีเดี๋ยวนั้น
พื้นฐานเอาการฝึกจวงกงไปอ่านก่อน ถ้างงจะเอารูปไปดูก็โพสมา จะวาดลงเน็ตให้ แล้วมีอะไรสงสัยก็ถาม
ฝึกได้ไม่ได้ผมไม่รู้แต่ลองดูดีกว่าไม่ลอง

จวงกงที่ลงนี้เป็นอันที่ผมเขียนให้สิ่งอี้ แต่มวยอื่นก็ไม่ต่างกันมาก หากจะฝึกสิ่งอี้เลยแล้วจะเอาท่าซานถิเพิ่ม ก็โพสมาอีก จะลงต่อให้ครับ

การฝึกพื้นฐาน

การฝึกจวงกง
จวงกง คือการฝึกพลังท่านิ่งในมวยสิ่งอี้ ซึ่งคำว่าจวงกงแปลความหมายได้ว่า พลังเสา บางครั้งยังเรียกขานเป็นชื่ออื่นๆอีก เช่น จั้นจวง ซึ่งแปลว่า การยืนท่าเสา และ จั้นกง ซึ่งแปลว่าพลังท่ายืน เป็นต้น ซึ่งการเรียกขานนั้นมาจากลักษณะการฝึกในท่ายืนนิ่งประดุจเสาที่ตรึงยึดไว้กับพื้นดินนั่นเอง การฝึกจวงกงคือการฝึกพื้นฐานที่สำคัญอย่างยิ่งในวิทยายุทธ์จีน ดังคำกล่าวว่า “คิดเรียนมวยก่อนนั้นคือจั้นจวง”

ในมวยสิ่งอี้ ก็มีคำกล่าวเช่นเดียวกันว่า”คิดเรียนมวยสิ่งอี้ จั้นจวงก่อนสามปี”ดังนั้นในการฝึกมวยสิ่งอี้ จึงไม่อาจขาดการฝึกจั้นจวงหรือจวงกงนี้ไปได้นอกจากนี้ยังมีคำกล่าวว่า”ฝึกมวยไม่ฝึกกง ถึงยามชราทุกสิ่งอย่างล้วนว่างเปล่า” คำว่าฝึกกงในข้อความนี้ก็คือการฝึกพลัง หมายถึงการฝึกพลังพื้นฐาน ทั้งการฝึกพลังภายนอก และการฝึกพลังภายในซึ่งรวมความถึงการฝึกพลังท่ายืน หรือจวงกงนี้ด้วยการฝึกจวงกง คือการอู๋จี๋จวงคำว่า อู๋จี๋ มาจาก อี้จิงหรือคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง แปลความหมายได้ว่าภาวะที่สุดแห่งความไร้อันตรงความกับไท่จี๋ ซึ่งหมายถึงภาวะที่สุดแห่งความมีซึ่งในวิทยายุทธ์จีนได้ยืมคำนี้มาใช้กับท่าเตรียมก่อนเริ่มต้นสภาวะการกระทำซึ่งถือว่าเป็นสภาวะแห่งความว่างเปล่า

ดังนั้นท่าอู๋จี๋จวงจึงเป็นท่าเริ่มต้นก่อนการฝึกท่าใดๆท่าอู๋จี๋จวงเป็นท่าที่ฝึกเพื่อนำจิตสำนึกเข้าสู่สภาวะแห่งความว่างและจัดท่าร่างให้เข้าสู่สภาวะผ่อนคลาย เนื่องจากท่าอู๋จี๋จวงเป็นท่าที่เรียบง่ายและเป็นธรรมชาติดังนั้นจึงเป็นการง่ายที่จะควบคุมจิตสำนึกและกายให้เป็นหนึ่งเดียวด้วยความสงบ และผ่อนคลายในระดับลึกได้เมื่อควบคุมกายและจิตสำนึกได้ ลมหายใจไม่แปรปรวนไอพลังย่อมไม่สับสน ดังนี้พลังจึงเต็มเปี่ยม ดังคำว่า“อู๋จี๋ก่อเกิดไท่จี๋” คือว่างเปล่าก็เกิดสรรพสิ่ง นั่นเองหลักท่วงท่า

1. ยืนตัวตรงเท้าชิด ปลายเท้าชี้ไปข้างหน้า แยกออกเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างวางที่ข้างลำตัว
2. คลายแรงตึงที่เข่า แต่ยังคงยืนตรงไม่ย่อลง ทิ้งน้ำหนักลงที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างเท่าๆกันคลายเอวและสะโพก
3. ค่อยๆคลายไหล่และอก ยกยอดศีรษะให้ตั้งตรง ตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อยนำปลายลิ้นขึ้นไปแตะเพดานปากด้านบนอย่างเบาๆ
4. เมื่อจะยุติการฝึก ให้นำเท้าซ้ายเข้ามาชิดเท้าขวา ยืดขายืนตรง หายใจลึกยาวสามรอบแล้วทำการสะบัดนิ้วมือนิ้วเท้า หรือเดินไปมาก่อนสักหลายรอบค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. ยอดศีรษะต้องถูกยกขึ้นราวกับว่ามีเส้นด้ายดึงรั้งขึ้นหรือมีถ้วยเทินไว้เหนือศีรษะทำให้ร่างกายถูกยกขึ้นและรู้สึกถึงน้ำหนักทั่วร่างราวถูกแขวนไว้
2. ร่างกายต้องตั้งตรงไม่เอนเอียง และหลังควรตั้งตรงไม่งองุ้มหรือแอ่นหลัง
3. การคลายไหล่และอก คือไม่ใช้แรงดันผายออก แต่ให้เก็บเข้าอย่างเป็นธรรมชาติเช่นนั้นเอง
4. เท้าทั้งสองควรรู้สึกถึงการยึดโยงกับพื้นโลก ราวกับมีรากหยั่งลึกลงในพื้นดิน
5. ค่อยๆนำสภาวะจากการควบคุมท่าร่าง และสภาวะของความรู้สึกนั้น เข้าสู่สภาวะแห่งความว่างอย่างนั้นเอง คือท่าร่างและความรู้สึกยังคงดำรงอยู่ และยังยึดกุมหลักการท่าร่าง แต่เมื่อฝึกฝนนานวันแล้วท่าร่างและความรู้สึกทั้งหมดก็จะเป็นอย่างนั้นตามธรรมชาติ จิตสำนึกก็ว่างเปล่าไร้ความคิดและความปรารถนาทั้งปวง สายตาไม่ถูกเร้าด้วยภาพใดๆ มองเห็นเหมือนมองไม่เห็นไม่มีการเคลื่อนไหวในร่างกายและจิตสำนึก ไม่มีการแบ่งแยกหยินหยาง จิตนำนึกและร่างกายสงบนิ่งเข้าสู่สภาวะผ่อนคลายอย่างที่สุด
6. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหว ท่าฝึกนี้อาจฝึกได้นานเท่าที่ต้องการแต่หากต้องการเวลาฝึกท่าอื่นๆต่อ ควรทำการฝึกท่านี้ก่อนอย่างน้อยห้านาที หรือตามเวลาที่เหมาะสม

ข้อควรระวัง
1. ในการยกยอดศีรษะ ตั้งหลังให้ตรง และจมไหล่นั้น พึงใช้จิตควบคุม อย่าได้ใช้แรงเป็นอันขาด
2. อย่าได้ฝืนหายใจโดยแรง หรือหายใจทางปาก เพราะจะเกิดผลเสียต่อร่างกายได้ควรหายใจลึกยาวอย่างสงบตามธรรมชาติ

หุนหยวนจวง

คำว่า หุนหยวน เรียกอีกอย่างว่า ฮุ่นหยวนซึ่งเป็นชื่อเรียกของภาวะก่อนช่วงเวลาที่ฟ้าดินจะแยกออกจากกันตามความเชื่อของจีนและเป็นต้นกำเนิดของหยวนชี่ ยังไม่มีการแบ่งแยกหยินหยาง, ฟ้าดิน, มืดสว่างในทางวิทยายุทธ์ได้รับเอาคำว่าฮุ่นหยวนมาใช้ โดยอิงหลักแนวคิดที่ว่า ”ฟ้าดินรวมหนึ่งแปรเปลี่ยนไร้ขอบเขต” ดังนั้นท่าหุนหยวนจวงจึงมีความต่อเนื่องจากท่าอู๋จี๋จวงถ้าอู๋จี๋คือภาวะความว่างเปล่าไร้สรรพสิ่ง หุนหยวนก็คือภาวะสรรพสิ่งก่อเกิดรวมหนึ่ง การฝึกหุนหยวนจวงในมวยสิ่งอี้ เริ่มต้นฝึกผ่อนคลาย ขจัดความคิดสับสน สำรวมจิตสำนึกและจิตวิญญาณปรับการหายใจ ขั้นกลางฝึกใช้จิตสำนึกนำไอพลังทะลวงผ่านจิงลั่วทั่วทั้งร่างขั้นสูงรวมจิตชุมวิญญาณเข้าสู่ทางธรรม รวมฟ้าผสานดิน เอาความคิดเข้าภายในสัมผัสด้วยตัวเองไอพลังภายในแลกเปลี่ยนภายนอกทะลวงถึงทั่วทั้งหมด ดังนี้ พลังภายในภายนอกเต็มเปี่ยมเลือดลมหมุนเวียนเปลี่ยนคล่อง ร่างกายแข็งแรงจิตใจเข้มแข็ง พลังจึงถึงพร้อมสมบูรณ์

หลักท่วงท่า
1. ยืนตรงเท้าชิด ปลายเท้าแยกออกเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างวางที่ข้างลำตัว ตามองตรงไปข้างหน้าหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบเพื่อปรับลมหายใจ แต่หากฝึกท่านี้ต่อจากท่าอู๋จี๋จวงให้เริ่มที่ข้อสองได้เลย
2. ค่อยๆแยกเท้าซ้ายออกทางซ้ายหนึ่งก้าว ให้เท้าทั้งสองมีระยะเท่าช่วงไหล่ ปลายเท้าทั้งสองชี้ไปข้างหน้าหรือแยกออกเล็กน้อย ทิ้งน้ำหนักเต็มฝ่าเท้าทั้งสองเท่าๆกัน เวลาแยกเท้าออกหายใจเข้าวางเท้าย้ายน้ำหนักหายใจออก
3. ค่อยๆยกสองมือขึ้นมาข้างหน้า ฝ่ามือหันเข้าหากัน นิ้วทั้งห้าแยกออกจากกันเล็กน้อยสองแขนโค้งงอเล็กน้อยตามธรรมชาติ เมื่อยกขึ้นถึงระดับไหล่ ค่อยๆโอบสองแขนเข้ามานิ้วทั้งห้าของทั้งสองมือชี้เข้าหากัน ฝ่ามือหันเข้าโอบด้านใน หัวแม่มือชี้ขึ้นด้านบน ศอกงอเล็กน้อยคล้ายเหมือนโอบลูกบอลอยู่กลางอก ยกยอดศีรษะ คลายไหล่ ถ่วงศอก เก็บอกเข้าเล็กน้อย ขณะเดียวกันค่อยๆงอเข่าทั้งสองข้างลงเล็กน้อย คลายเอวและสะโพก หย่อนก้นกบนั่งลง ร่างกายตั้งตรงไม่เอนเอียงน้ำหนักทิ้งเต็มฝ่าเท้าทั้งสอง
4. หายใจทางจมูก ปากปิด ลิ้นแตะปลายเพดานปากอย่างเบาๆ สายตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อย
5. เมื่อจะยุติการฝึก ค่อยๆยกมือทั้งสองขึ้นเล็กน้อย นำมือทั้งสองเข้ามาด้านในหน้าอกค่อยๆคว่ำฝ่ามือหันลงล่าง ขณะเดียวกันนำเท้าซ้ายเข้ามาชิดเท้าขวา จากนั้นค่อยๆยืดขาขึ้นทิ้งน้ำหนักสองข้างเท่ากัน ขณะเดียวกัน ค่อยๆลดฝ่ามือกดลงล่าง นิ้วทั้งห้าชี้เข้าหากันจนมือลดลงถึงระดับท้องน้อย ค่อยแยกมือทั้งสองข้างออก วางอยู่ที่ข้างลำตัว กลับสู่ท่าอู๋จี๋อีกครั้งจากนั้นหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบ แล้วทำการสะบัดมือเท้า หรือเดินไปมาสักหลายรอบ ค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. การยกยอดศีรษะ ตั้งร่างกายตรง คลายไหล่และอก หยั่งรากที่เท้ามีหลักการเช่นเดียวกับในท่าอู๋จี๋จวงข้างต้น
2. ศอกต้องถ่วงลงอย่างเป็นธรรมชาติ อย่าได้เชิดขึ้น แต่ไม่ควรทิ้งลงจนรักแร้ปิดติดกันศอกต้องอยู่ต่ำกว่าไหล่เสมอ แขนทั้งสองและทรวงอกควรเป็นวงโค้ง
3. ต้องบรรลุถึงหลักการทั้งสามคือ ควบคุมกาย ควบคุมจิตใจ ควบคุมลมหายใจ ตามหลักการฝึกภายในดังนั้นร่างกายต้องผ่อนคลาย จิตสำนึกไม่สับสน ลมหายใจลึกยาวไม่แปรปรวนให้ไอพลังอิงจิตสำนึกชักนำโคจรทั่วร่าง ฝ่าเท้ายึดโยงพื้นโลก ร่างกายสัมผัสบรรยากาศ รวมฟ้าผสานดินไอพลังนอกในทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกัน เพียงแต่ต้องอาศัยเวลานานวัน ไม่อาจใจเร็วด่วนลัดทั้งหมดต้องอาศัยความรู้สึกประสบพบด้วยตัวเอง
4. โดยทั่วไปมักจะวางความคิด สร้างจิตนาการว่าในวงแขนมีลูกบอลโอบอยู่ ลูกบอลนั้นเบาบางแต่ยืดหยุ่นมีแรงกระทำต่อทรวงอกและแขนทั้งสอง ขั้นต่อมาจึงสร้างจินตนาการว่าภายในลูกบอลเติมเต็มด้วยน้ำมีน้ำหนักกระทำต่อแขนทั้งสอง หรือลูกบอลนั้นมีพลังดีดสะท้อน อาศัยความคิดกำหนดให้บอลนั้นส่งแรงกระทำทางซ้ายขวาหน้าหลัง แรงกระทำต่อส่วนไหน ส่วนนั้นก็รู้สึกถึงแรงต้านที่เกิดขึ้นดังนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้เป็นเพียงอุบายในการฝึก อย่าได้ยึดถือจนตายตัวเมื่อนานวันพึงแสวงหาผลของการบรรลุถึงหลักการทั้งสาม ดังได้กล่าวมาแล้วข้างต้น
5. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหวได้นานเท่าที่ต้องการ และควรฝึกท่านี้ไม่น้อยกว่าสิบนาที
6. ท่านี้มักฝึกต่อหลังจากท่าอู๋จี๋จวง และท่านี้มักจะเป็นท่าหลักในการฝึกจวงกงดังนั้นท่านี้มักจะใช้เวลาฝึกนานกว่าท่าอื่นๆประมาณสองเท่า

ข้อควรระวัง
1. เวลาฝึกไม่ควรปิดดวงตาทั้งสองข้าง เพียงแต่ดวงตาที่มองออกไปนั้นไม่ควรจดจ้องสิ่งใดสิ่งหนึ่งควรให้การรับรู้ทั้งหมดนั้นสร้างความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง
2. เมื่อเริ่มฝึกฝนควรใช้เวลาแต่น้อย แล้วค่อยๆเพิ่มเวลามากขึ้น
3. หากรู้สึกอึดอัดในทรวงอก พึงหยุดพักก่อน ทำการหายใจลึกยาวสักหลายรอบ เมื่อเริ่มฝึกอีกควรสำรวจจัดแจงท่วงท่าให้ถูกต้อง และควรใช้เวลาแต่น้อยก่อน เมื่อไม่รู้สึกอึดอัดคับข้องอีกจึงค่อยเพิ่มเวลาฝึกให้มากขึ้น
4. อย่าได้ฝืนพยายามปรับการหายใจ หากรู้สึกลมหายใจตื้นเขิน ควรค่อยฝึกฝนนานวันปรับเปลี่ยนอย่าใจเร็วด่วนลัดพยายามหายใจให้ลึกยาวขึ้น ขอเพียงฝึกฝนสม่ำเสมอนานวันลมหายใจย่อมลึกยาวเองและหากรู้สึกหายใจยากลำบาก หรือติดขัดสับสน ควรหยุดพักก่อนเมื่อเริ่มฝึกอีกครั้งควรจัดท่าร่างให้ถูกต้อง และผ่อนคลายร่างกายให้มากขึ้น
5. การที่สองแขนยกโอบกลางอกนั้น พึงระวังอย่าได้ยกไหล่ทั้งสองขึ้น อีกทั้งอย่าได้ใช้แรงยกควรให้แขนทั้งสองจมถ่วงลงอย่างเป็นธรรมชาติ


เฉียนคุนจวง

คำว่าเฉียนคุนมาจาก อี้จิงหรือคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง เฉียนคือลักษณ์ของฟ้า คุนคือลักษณ์ของดินเฉียนคุนจึงเปรียบดังสภาวะที่ฟ้าดินแยกออกจากกัน ฟ้าลอยขึ้นบน ดินจมลงล่าง แบ่งแยกหยินหยางจึงก่อเกิดกลางวันกลางคืน สว่าง มืด พระอาทิตย์พระจันทร์ ดังนี้ ในทางวิทยายุทธ์นั้นถือเอาหลักนี้ก่อหยินและหยาง แบ่งแยกบนล่าง รับไอพลังจากฟ้าและดินท่าเฉียนคุนจวงนั้นมักทำการฝึกต่อเนื่องจากท่าหุนหยวนจวง หุนหยวนคือฟ้าดินรวมหนึ่งยังไม่แยกจากเฉียนคุนคือฟ้าก่อดินเกิด แบ่งแยกจากกันการฝึกเฉียนคุนจวงในมวยสิ่งอี้นั้น ขั้นต้นฝึกผ่อนคลาย ขจัดความคิดสับสน สำรวมจิตสำนึกและจิตวิญญาณปรับการหายใจ ขั้นกลางจมไอพลังลงสู่ตันเถียน นำพลังกลับสู่ศูนย์กลางเมื่อเปี่ยมล้นย่อมสามารถโคจรทั่วร่าง สุดท้ายอาศัยจิตสำนึกก่อพลังดึงบนรั้งล่างเปิดทางให้ไอพลังทะลวงทั่วทั้งไป่ฮุ่ยและหย่งฉวน รับไอพลังจากฟ้าและดินรวมกลับเข้าสู่ศูนย์กลางคือตันเถียน อาศัยฟ้าดินหนุนเนื่อง นำจิตวิญญาณหวนคืนสู่ทางธรรมดั้งเดิม

หลักท่วงท่า
1. ยืนตรงเท้าชิด ยึดหลักท่าร่างตามท่าอู๋จี๋จวง
2. ค่อยๆยกมือทั้งสองขึ้นโอบบอลกลางอก ยึดหลักตามท่าหุนหยวนจวง ยืนหายใจลึกยาวสามรอบในท่านี้
3. ค่อยๆลดมือทั้งสองลง นำฝ่ามือทั้งสองกุมตันเถียน ให้จุดเหลากงทั้งสองมืออยู่ตรงกับจุดตันเถียนฝ่ามือซ้ายอยู่นอกฝ่ามือขวาอยู่ใน คลายไหล่ถ่วงศอก เข่าทั้งสองยังคงงอเล็กน้อยไม่อาจยืดขึ้นก้นกบหย่อนลง ผ่อนคลายสะโพกและท้องน้อย ร่างกายตั้งตรง
4. หายใจทางจมูก ปากปิดลิ้นแตะปลายเพดานอย่างเบาๆ ตามองไปข้างหน้าเฉียงลงเล็กน้อย
5. เมื่อจะยุติการฝึก ค่อยๆแยกมือทั้งสองออกจากกันเป็นวงโค้งไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วแยกออกซ้ายขวาวางที่ข้างลำตัว ขณะเดียวกัน นำเท้าซ้ายมาชิดเท้าขวาแล้วค่อยๆยืดขึ้นยืนตรงจากนั้นหายใจเข้าออกลึกยาวสามรอบ แล้วทำการสะบัดมือเท้า หรือเดินไปมาสักหลายรอบ ค่อยทำการพักผ่อน

หลักการสำคัญ
1. การตั้งร่างกายตรง คลายไหล่และอก มีหลักการเช่นเดียวกับในท่าอู๋จี๋จวงข้างต้น
2. ส่วนบนยกยอดศีรษะดึงรั้งสู่ฟากฟ้า ส่วนล่างหยั่งรากลึกยึดพื้นดิน ให้ก่อเกิดความรู้สึกดึงบนรั้งล่างภายในยืดขยายจากด้านบนคือไป่ฮุ่ยถึงด้านล่างคือหย่งฉวนทุกส่วนล้วนผ่อนคลายเปิดทางให้ไอพลังสามารถทะลวงเคลื่อนทั่วร่าง
3. วางจิตที่จุดตันเถียน ซึ่งเป็นส่วนกลางระหว่างบนและล่าง หรือศูนย์กลางของร่างกาย
4. ดึงพลังจากฟากฟ้าด้านบน ดึงพลังจากพื้นดินด้านล่าง รวมศูนย์เข้าหาศูนย์กลาง(ตันเถียน)ให้ไอพลังฟ้าดินรวมหนึ่ง
5. ลมหายใจลึกยาวถึงตันเถียน เพียงแต่ต้องเป็นไปอย่างธรรมชาติ
6. ยืนสงบนิ่งในท่านี้โดยไม่มีการเคลื่อนไหวได้นานเท่าที่ต้องการ และควรฝึกท่านี้ไม่น้อยกว่าห้านาที
7. ท่านี้มักยึดถือเป็นท่ายุติการฝึกหลังจากฝึกอู๋จี๋จวง และหุนหยวนจวงแล้ว

ข้อควรระวัง
1. ฝ่ามือที่ยึดกุมตันเถียนอย่าได้ออกแรงกดตันเถียน ควรวางอย่างเบาๆ
2. ผ่อนคลายร่างกายอย่าได้ใช้แรง และอย่าได้พยายามออกแรงหายใจหรือควบคุมลมหายใจให้ลึกยาวแต่ควรให้เป็นอย่างธรรมชาติ

ซานถิซื่อจวง
คำว่า ซานถิ แปลว่าตรีกายหรือร่างทั้งสาม เรียกอีกอย่างว่า ซานไฉ หรือสามภพ อันได้แก่ ฟ้า ดิน คนเมื่อมีเฉียนคุนคือฟ้าดินจึงกำเนิดเกิดมนุษย์ขึ้น แบ่งเป็นสามภพ ดังนั้นซานไฉจึงต่อเนื่องจากเฉียนคุนในทางวิทยายุทธ์นั้น ซานไฉถือตามหลักสามภพรวมหนึ่ง นำร่างกายสามส่วนคือ บน, กลาง, ล่างร่วมประสานสอดคล้องเป็นหนึ่งเดียวกัน ในมวยสิ่งอี้ร่างกายทั้งสามส่วนคือ ศีรษะ, มือและแขน, ขาและเท้า ท่าซานถิในมวยสิ่งอี้ถือเป็นมวยแม่แห่งวิชา มีความสำคัญอย่างยิ่งทุกท่วงท่าล้วนเริ่มท่าร่างการเคลื่อนไหวจากท่าซานถิ และจบทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวด้วยท่าซานถิ

เคล็ดต่อสู้มวยไท่เก๊ก

เป๊าะ หมายถึงบาง ในการต่อสู้ให้ใช้พลังระดับบางที่สุด เช่นระดับผิวหนัง
สุง หมายถึง คล้อยตามคู่ต่อสู้
ต้อ หมายถึงการใช้พลังต้องสั้น
ชุ่ย หมายถึง ต้องรวบรัดชัดเจน ไม่ลีลา ไม่เยิ่นเย้อ
เอี้ยง เวลาตีต้องมีสภาพจิตที่คิดไปไกล ส่งไปไกล

ทั้งห้าหลักนี้ยังอธิบายได้ด้วยเคล็ด 10 อักษร

จุ้ง แม่นยำ ลงมือต้องถูกเป้า พลังต้องแม่นยำ ตีตรงที่คิดจะตี รู้ว่าจะตีตรงไหน ทั้งท่าทาง ลมปราณต้องเข้าเป้า
สี ถูกต้อง, ใช่ ท่าและพลังที่ตีต้องถูกต้อง ตีแล้วเข้าไหม ตีแล้วถูกไหม ต้องรู้

ในสีต้องมีจุ้ง

อึ้ง มั่นคง พลังต้องกร้าวแกร่ง ชัดเจน ชี่ต้องจม
ชุ่ย รวบรัด ชัดเจน ไว สั้น

ในอึ้งต้องมีชุ่ย

จิง จริง รู้ให้ได้ว่าคู่ต่อสู้ออกท่าจริง ลวง
ขับ พอดี เหมาะสม คือจังหวะและโอกาสในการตีต้องพอดี ไม่เร็วไป ไม่ช้าไป

ค่า คล่องตัว ฝีมือเป็นฝีมือที่แท้จริง (มีกังฟู) ฝึกจนมีฝีมือแท้จริง ใช้เทคนิคได้คล่องแคล่ว
เปี่ยง เปลี่ยนแปลง มีการเปลี่ยนแปลงมาก อย่าใช้หลักเดิมๆ ในการตี การโต้ตอบต้องเป็นธรรมชาติ

โก้ย แก้ไข เสียหายแล้วต้องรีบแก้ไข รีบกู้คืน
เจี้ย สมบูรณ์แบบ ตีด้วยท่า ตีด้วยพลัง ตีด้วยชี่ ล้วนต้องให้สมบูรณ์เป็นหนึ่ง

การตียังประกอบด้วย
สี่พะ พะสี่ คือตีด้วยท่า หรือตีไปที่ท่า
แก่พะ พะแก่ ตีด้วยพลัง หรือตีไปที่พลัง
ขี่พะ พะขี่ ตีด้วยชี่ หรือตีไปยังชี่ฝ่ายตรงข้าม

ยาแก้ช้ำใน บำรุงเอ็น แก้เคล็ดขัดยอก สูตรอ.หลี่

ยาเหล่านี้เป็นตำรับของอ.หลี่ สำนักเฮอลีฉวน

ยาแก้ช้ำใน

ตัวยาแก้ช้ำในที่คุณถามนี่ ผมเองไม่แน่ใจครับว่า ช้ำในส่วนไหนของร่างกาย หากช้ำภายในทั่วไป ตัวยาที่ง่ายที่สุด และหาง่ายที่สุด คือ

ชิกเหียะลั้ง เป็นสำเนียงภาษาแต้จิ๋ว หรือ ภาษาไทยคือ ต้นหนุมานประสานกาย หรือต้นสังกรณี

วิธีใช้ ให้เอาใบหนุมานประสานกายประมาณ 1 กำมือ นำมาตำกับเหล้าโรง 40 ดีกรีให้แหลก แล้วนำมาคั้นเอาน้ำยาประมาณ 1/2 - 1 แก้วดื่ม ก่อนนำมาดื่ม ให้เอาน้ำยาไปตั้งไว้ในหม้อที่มีน้ำ ให้น้ำในหม้อสูงระดับครึ่งหนึ่งของแก้ว แล้วนำไปตั้งไฟให้น้ำในหม้อเดือด (ตุ๋น) นานเท่ากับจุดธูป 1 ดอก โดยให้จุดธูปทิ้งไว้จนธูปนั้นมอดไหม้จนหมด เพื่อให้ความร้อนฆ่าฤทธิ์ของเหล้าให้อ่อนลง จึงนำน้ำยามาดื่มได้

ให้ดื่มวันละครั้ง สรรพคุณ หากมีอาการเจ็บภายในเช่น ช่องอก หรือช่องท้อง ดื่มครั้ง หรือสองครั้งก็จะหาย *หากดื่มเหล้าไม่ได้ ให้นำใบหนุมานประสานกายมาตำแล้วคั้นเอาน้ำยาดื่มได้เลย โดยไม่ต้องใส่เหล้า แต่สรรพคุณอาจสู้ใส่เหล้าไม่ได้

หรือหลังเกิดเหตุแล้วรู้ตัวเองว่าไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัสแต่กลัวช้ำในก็หายารับประทานครับ ชาวจีนสมัยก่อน นิยมใช้วิธีแบบ

1. ยากลางบ้าน เช่น
เอามันเทศหนึ่งหัว มาผ่าให้เป็น 2 ซีก แล้วใช้ช้อนขุดเอาเนื้อส่วนที่เป็นตรงกลางรับประทานพร้อมกับเหล้า
ขาว 40 ดีกรีประมาณ 1/4ถ้วยแก้วใส่น้ำตาลทรายพอประมาณ

2. ถ้าเป็นยาแชเช่า (ยาสมุนไพรสด) ก็ให้เอา
กิมทึงซี้ เตี้ยมคังหง ทิแปตา ตำใส่เหล้าขาว 40 ดีกรี คั้นเอาน้ำยาดื่ม หรือจะใช้เคี้ยวใบยาเลยก็ได้ ใช้พอประมาณแล้วแต่หนักเบาครับ
ยาสมุนไพรสดนี้ซื้อที่ร้านขาย แชเช่า ที่ถนนแปรงนาม เยาวราชน่าจะมีครับ

3. ถ้าเป็นสมุนไพรจีนแห้งที่ซื้อตามร้านขายยา (ยาเทียบ) เอา
ตังกุย หนัก 3 สลึง
เชียะเจียก 2 สลึงครึ่ง
สกต๋วง 2 สลึงครึ่ง
กิ๊กแก้ 2 สลึงครึ่ง
ห่วงฮง 2 สลึง
เฮาขัก 2 สลึง
หง่อตุ๊ก 2 สลึง
ฮ๊วยเกียก 1 สลึงครึ่ง
อั่งฮวย 1 สลึงครึ่ง
หยูเฮีย 1 สลึงครึ่ง
หมกเอียะ 1 สลึงครึ่ง
เกี้ยแซ 2 สลึง
ฉั่งฉิก 3 สลึง
(ทุบให้แตกละเอียด แบ่งเป็น 2 ส่วน ใส่ลงไปในน้ำยาตอนที่เราจะดื่ม 1 ส่วน ให้ดื่มให้หมดทั้งกากยาตัวนี้ ส่วนที่ 2 ไว้ใส่ตอนต้มยา
เสร็จครั้งที่ 2 ดื่มเหมือนตอนแรก) กำเช่า 2 สลึง ยาทั้งหมดนี้เอาใส่หมอดิน ใส่น้ำ 2 ชาม (ชามตราไก่ หากไม่มีใช้ถ้วยแก้ว
แทนก็ได้) ต้มด้วยไฟอ่อนๆจนเหลือน้ำยา ค่อนชาม หรือค่อนแก้ว คือเท่ากับ 8/10 ของชามหรือแก้ว ดื่มครั้งเดียวหมด ห่อหนึ่ง
ต้มสองครั้ง เช้า และเย็น รับประทานประมาณ 3 ห่อติดต่อกัน 3 วัน หากอาการหนักก็ให้ต้มรับประทาน 5 วันติดต่อกัน

แก้ช้ำใน
สูตรยาแก้ช้ำใน ชุ่ยโป้ว 3 สลึง จิ๋วตี่ 2.5 เชี๊ยะเจียก 2.5 สลึง หลักหั่ง 2.5 สลึง ชวงอั่งฮวย 1.5 สลึง ถ่อยิ้ง 2 สลึง ชวงเกียง 2 สลึง เก็กแก้ 2.5 สลึง ห่วงฮง 2 สลึง ตี่เล้ง 2 สลึง หง่อตุ๊ก 2 สลึง กุ่ยกี 2 สลึง หงู่ฉิก 2 สลึง ฉิ่งพ้วย 1.5 สลึง เฮาขัก 2 สลึง ฉั่งฉิก 3 สลึง กำเช่า 1 สลึง ยาทั้งหมดใส่น้ำ 2.5 ถ้วย ต้มเหลือ 8/10 ถ้วย (ค่อนถ้วย) ดื่มให้หมดในครั้งเดียวขณะยายังอุ่นๆ หนึ่งห่อต้มได้ 2 ครั้ง


ยารักษาอาการบาดเจ็บที่เส้นเอ็นเนื่องจากการบิด ซ้น หัก

1 ยาแผนปัจจุบัน

Voltaren 20 Tabs
Norgesic 20 Tabs

ทั้งสองชนิดนี้ ให้รับประทานอย่างละ 1 เม็ด 3 เวลา หลังอาหารทันที และดื่มน้ำมากๆ

2 ยาจีน



  • ชุ้ยกุ๊กโป้ว หนัก 3 สลึง
  • แชตี่ หนัก 3 สลึง
  • เสกตี่ หนัก 3 สลึง
  • เชียะเจียก หนัก 2 สลึงครึ่ง
  • โซวบั๊ก หนัก 2 สลึงครึ่ง
  • สกต๋วง หนัก 2 สลึงครึ่ง
  • หงู่ฉิก หนัก 2 สลึงครึ่ง
  • กุ้ยกี หนัก 2 สลึงครึ่ง
  • ห่วงฮง หนัก 2 สลึง
  • โส้ยซิง หนัก 2 สลึง
  • ควงเก็ง หนัก 2 สลึง
  • ชุงเก็ง หนัก 2 สลึง
  • หนี่เกี๋ยง หนัก 2 สลึง
  • อึ่งงิ้ม หนัก 1 สลึงครึ่ง
  • กำเช่า หนัก 1สลึงครึ่ง

ยาทั้งหมดให้ใส่น้ำประมาณ 2 1/2 ชาม (ชามตราไก่ หรือ แก้วก็ได้) ต้มด้วยไฟอ่อนปานกลาง ให้เหลือ ค่อนชาม หรือ 8/10 ชาม

ให้ดื่มครั้งเดียวหมด วันละ 2 ครั้ง เช้า - เย็น ห่อหนึ่งต้ม 2 ครั้ง ให้ซื้อประมาณ 3-5 ห่อ ต้มดื่มกินติดต่อกันทุกวัน

ยาที่ให้ไปมีผลทั้งร่างกาย แต่จะมีผลเฉพราะที่แขน และขามากกว่า หากต้องการให้ใช้ได้ทั้งร่างกายก็ไม่ยากครั ให้เพิ่ม



  • โต่วต๋ง หนัง 3 สลึง
  • เกาจิก หนัก 2 สลึง
เข้าไปต้มด้วย และ เพิ่ม



  • ฉั่งฉิก หนัก 3 สลึง (บดให้แตกละเอียด แยกแบ่งเป็น 2 ห่อ ไว้ชงกับน้ำยาที่ต้มได้ดื่ม)
ทั้งสองวิธีนี้สุดแล้วแต่คุณเลือกเอานะครับ แต่ถ้าหากไม่ลำบากที่จะไปพบแพทย์ ควรปรึกษาแพทย์จะดีกว่านะครับ แต่ถ้าไม่สามารถไปหาแพทย์ได้ สองวิธีนี้ก็เป็นทางเลือกของคุณครับ


ส่วนอาหารเสริมสำหรับบำรุงเส้นเอ็น

ที่ผมนิยมรับประทานมาตั้งแต่เด็ก ก็มีดังนี้ครับ
ให้เอา ลูกเดือย ประมาณ 50 กรัม ต้มกับ เอ็นกวาง หนัก 1 ตำลึง (ล้างเอ็นกวางที่ร้านขายยาจีนหั่นให้แล้ว ให้สะอาด แช่น้ำทิ้งไว้สักประมาณ 1-2 ชั่วโมง แล้วต้มให้สุกจนเปื่อยก่อนแล้วเทน้ำทิ้งไป ค่อยน้ำเอาเอ็นกวางที่ต้มได้ใส่ลงต้มพร้อมกับลูกเดือย และตัวยา มี



  • ห่วยหงู่ฉิก 2 สลึง
  • ซัวเอี๊ยะ 2 สลึง
  • เก๋ากี้ 2 สลึง
ต้มจนสุกดีแล้ว รับประทานแทนอาหาร จะปรุงรสได้ตามใจชอบครับ เท่านี้คุณก็จะมีสูตรอาหารบำรุงเส้นเอ็นให้แข้งแรงแล้วครับ


สูตรยานวดแก้เคล็ด ขัด ยอก แผนโบราณ

สวัสดีครับ คุณ เทียม ยินดีครับ เตรียมจดนะครับ ตำรับยาให้เอา



  • แชชวงโอว
  • แชเฉาโอว
  • แชหน่ำแช
  • แชปั้วแห่
  • กุยบ้วย
  • เกียอึ้ง
  • ชวงอั่งฮวย
  • กีจี้
  • หมั่งไก้จี้
  • กิมปุกห่วง
  • ปิกหวก
  • กังเกีย
  • เท่ากุ๊กเช่า
  • ง้อเกียปุกเจียะเช่า

ตัวยาทั้งหมด 14 สิ่งนี้ ให้เอาอย่างละ หนัก 3 สลึงเท่าๆกัน



  • ตั่วอึ้ง หนัก 5 ตำลึง รวมกันเป็น 15 สิ่ง

จากนั้นให้เตรียม

  • ให้เอา เจียล่อ (การะบูร) หนัก 2 ตำลึง
  • บ่วยเผี่ยง (พิมเสน) หนัก 2 ตำลึง
  • ป่อห่อเปีย (เมนท้อล) หนัก 4 ตำลึง

วิธีทำ เอายาทั้ง 15 สิ่งแรก ให้ร้านขายยาจีนบดให้เป็นผงละเอียดแล้ว นำมาใส่ขวดโหลที่มีขนาดพอที่จะใส่เหล้าได้ 4-5 ขวดพร้อมยา มีฝาปิดแน่นหนา ใส่เหล้าขาว 28 หรือ 40 ดีกรี ประมาณ 4-5 ขวด แช่เอาไว้ ส่วน พิมเสน การะบูร และเมนท้อล เอาผสมรวมใส่ขวดขนาดเล็กปิดฝาให้แน่นเก็บไว้ต่างหากประมาณ 2-3 ชั่วโมง แล้วจึงนำไปเทรวมกับยาทั้งหมดในโหลใหญ่ แช่ไว้ประมาณ 1 เดือนจึงจะเริ่มใช้ได้ (แช่ยิ่งนานยิ่งดี)

สรรพคุณ แก้พกช้ำดำเขียว แก้เคล็ดขัดยอก ปวดเมื่อย แก้บวม แมลงสัตว์กัดต่อย วิธีใช้ ทาถูนวดบริเวณที่ปวด หากมีอาการปวด และบวมมาก ให้เอาสำลีจุ่มน้ำยาแล้วพอกบริเวณที่ปวดบวม เอาผ้าพันแผลพันไว้ให้แน่น แต่อย่าแน่นจนเกินไป

**หมายเหตุ ยาตำรับนี้ห้ามรับประทานเป็นอันขาด เวลายาตกตะกอน ไม่จำเป็นต้องคน ใช้แต่น้ำยาก็พอ เมื่อน้ำยาลดน้อยลงสามารถเติมเหล้าเพิ่มอีก 1-2 ขวดได้ แต่ต้องเพิ่ม การะบูร พิมเสน เมนท้อล และทำเหมือนครั้งแรก

พุทธังประสิทธิ ธัมมังประสิทธิ สังฆังประสิทธิ ประสิทธิกิจจัง ประสิทธิกัมมัง สรรพประสิทธิ ภวันตุเม

ยาแก้รูมาตอยด์/ข้ออักเสบ

ตำรับสมุนไพร ดังนี้ครับ หงิ่งเคี้ยว 3 สลึง โซวฮวย 2.5 สลึกง โซวห่อ 2.5 สลึง จี๋โซว 2.5 อึ่งงิ้ม 2 สลึง โซ่ยเซ็ง 2 สลึง เก็งไก่ 1.5 สลึง ซำฉิก 2.5 สลึง หนี่เกี๋ยง 2 สลึง ซ่งจัก 2.5 สลึง หงู่ฉิก 2.5 สลึง กุ้ยกี 2.5 สลึง ห่วงฮง 2 สลึง เกียแช 2 สลึง กำเช่า 1 สลึง ยาทั้งหมดนี้ ใส่น้ำให้ท้วมยาแล้วต้มให้เหลือค่อนชามดื่ม ห่อหนึ่งต้มรับดื่มได้ 2 ครั้ง ให้ดื่ม เช้า - เย็น

หากใช้สมุนไพรนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นให้ใช้ติดต่อกันจนกว่าจะหาย
หากจะทำเป็นลูกกลอนให้สั่งสัก 3-5 ชุด ไม่เช่นนั้นร้านอาจจะไม่ทำให้เพราะไม่คุ้ม

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลอู๋

ตอนที่ผู้เขียนเล่าถึงประวัติของมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง เคยกล่าวถึงบรรดาองครักษ์ของตวนอ๋องรุ่นแรกที่ได้มีโอกาสเรียนวิชามวยไท่เก๊กจาก่ท่านหยางลู่ฉาน มีอยู่คนหนึ่งที่ชื่อว่าเฉวียนโหย่ว ซึ่งเป็นชาวมองโกล

ท่านเฉวียนโหย่วคนนี้ต่อมาได้ถ่ายทอดวิชามวยให้กับบุตรชายที่ชื่ออ้ายเซิน ทีนี้ตระกูลนี้ตอนหลังเปลี่ยนมาใช้แซ่ตามอย่างชาวฮั่นเป็นแซ่อู๋ อ้ายเซินที่เป็นลูกชายคนนี้ก็เลยมีอีกชื่อหนึ่งว่า อู๋เจี้ยนเฉวียน




รูปท่านอู๋เจี้ยนเฉวียน ปรมาจารย์มวยไท่เก๊กตระกูลอู๋


ท่านเฉวียนโหย่วผู้บิดานั้นได้กราบหยางปันโหว ลูกชายของท่านหยางลู่ฉานเป็นอาจารย์แต่ได้รับการถ่ายทอดวิชามาจากทั้งท่านหยางลู่ฉานและหยางปันโหว ซึ่งมวยไท่เก๊กของหยางปันโหวนั้นเล่ากันว่าแตกต่างจากของพ่ออยู่บ้าง ตรงนี้บางตำนานก็เขียนแตกต่างกัน เพราะบ้างก็ว่าท่านหยางปันโหวตอนเล็กเคยเรียนหนังสือและเรียนมวยอยู่กับท่านอู่อวี่เซียงหรืออู่เหอชิง คนที่เป็นปรมาจารย์มวยไท่เก๊กตระกูลอู่น่ะ ก็เลยมีรูปมวยเป็นแบบท่าเล็กติดมา

แต่ส่วนมากก็ว่าท่านหยางปันโหวเป็นผู้สอนมวยไท่เก๊กแบบท่าเล็กของตระกูลหยางเองให้กับท่านอู่อวี่เซียง แต่อย่างไรก็ตามผู้รู้หลายๆ ท่าน ก็มองว่าท่ามวยของท่านหยางปันโหวนั้นไม่น่าได้อิทธิพลจากมวยตระกูลอู่ ทั้งนี้เพราะหากดูจากมวยของท่านหยางปันโหวซึ่งยังมีผู้สืบทอดอยู่บ้างในปัจจุบัน หรือแม้แต่ดูจากวิชามวยไท่เก๊กตระกูลอู๋ของท่านอู๋เจี้ยนเฉวียนซึ่งภายหลังก็มีชื่อเสียงมากอยู่ก็ยังมีความคล้ายคลึงอยู่กับมวยของตระกูลหยางแต่เดิม ทั้งท่าทางและชื่อเรียก มากกว่าทึ่จะไปเหมือนกับมวยไท่เก๊กของตระกูลอู่

แต่ไม่ว่าท่านหยางปันโหวจะได้เรียนมวยท่าเล็กมาจากใครก็ตาม แต่ท่านก็ได้ถ่ายทอดมวยไท่เก๊กแบบท่าเล็กนี้ให้แก่เฉวียนโหย่วด้วย ทีนี้พอเฉวียนโหย่วเอาไปสอนต่อให้บุตรชายคืออู๋เจี้ยนเฉวียน ก็สอนกันไปทั้งท่าเล็กที่เรียนมาจากหยางปันโหว และท่าใหญ่ที่เรียนมาจากท่านหยางลู่ฉานเอง อู๋เจี้ยนเฉวียนที่เรียนมาทั้งสองแบบ ก็เลยเอามาผสมพัฒนาต่อจนกลายเป็นมวยไท่เก๊กอีกแบบหนึ่ง ตอนนั้นก็เรียกกันว่าเป็นมวยท่าเล็กตระกูลอู๋ ซึ่งก็มีความแตกต่างจากมวยเดิมของตระกูลหยางอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อภายหลังท่านหยางเฉินฟู่ซึ่งเป็นหลานปู่ของท่านหยางลู่ฉานได้เผยแพร่เฉพาะมวยท่าใหญ่ มวยท่าเล็กตระกูลอู๋ก็เลยกลายเป็นมวยไท่เก๊กตระกูลอู๋ซึ่งมีความโดดเด่นและแพร่หลายไปอย่างกว้างขวางในเวลาต่อมา




รูปท่ามวยของท่านอู๋เจี้ยนเฉวียน

ตำรายาสำหรับฝึกฝ่ามือทรายเหล็ก

ส่วนของศิลปะมวย เฮอลีชวน ก็มีตำราหมัดทรายเหล็กไว้ให้ฝึกฝน ท่านที่ฝึกศิลปะมวยไทย หรือมวยแขนงใดก็สามารถนำไปใช้ได้เช่นกันนะครับ และตำราที่ผมลงในกระทู้นี้ก็เป็นหนึ่งในตำราหมัดทรายเหล็ก หรือฝ่ามือทรายเหล็กที่ทุกท่านเรียกหากันอยู่ แต่ด้วย Webmaster ของเว็บฯนี้ ต้องไปดูแลคุณแม่ซึ่งกำลังป่วย ผมจึงยังไม่ได้ให้นำลงไว้ในเว็บฯนี้ จากการเรียกร้องของทุกท่านที่ต้องการตำรานี้เพื่อนำไปฝึกฝน ผมจึงขอนำลงในกระทู้นี้ก่อนนะครับ ท่านที่สนใจก็นำไปจัดหามาฝึกได้เลยครับ

๐ ตัวยามีดังนี้.....

แชชวงโอว 1 ตำลึง
แชเฉาโอว 1 ตำลึง
แชหน่ำแช 1 ตำลึง
แชป่วยแห่ 1 ตำลึง
จั่วฉึงจี้ 1 ตำลึง
ชวงอั่งฮวย 1 ตำลึง
แป๊ะโป่ว 1 ตำลึง
ชวงเจียพ้วย 1 ตำลึง
หลั่งตั๊ก 1 ตำลึง
เหล่งกุก 1 ตำลึง
บักทง 1 ตำลึง
เท่ากุกเช่า 1 ตำลึง
ผู่ไหเจี๊ยะ 1 ตำลึง
ตี่กุ๊กพ้วย 1 ตำลึง
จี๋ฮวย 1 ตำลึง
เก็งไก้ฮวย 1 ตำลึง
กุ่ยกี 1 ตำลึง
หงู่ฉิก 1 ตำลึง
ห่วงฮง 1 ตำลึง
ส่งจัก 1 ตำลึง
ควงเก็ง 1 ตำลึง
ชุ่ยกุกโป้ว 1 ตำลึง
โหงวเกียพ้วย 1 ตำลึง
หง่อเกียปุกเจียะเช่า 1 ตำลึง
หลิ่วอึ๊ง 1 ตำลึง
แชตัวอึ๊ง 2 ตำลึง
แชเอี๊ยม 4 ตำลึง...๐

นำยาทั้งหมดใส่หม้อดิน หรือหม้อเคลือบ แล้วให้ใส่ น้ำส้มสายชูหมัก 3 ขวด กับน้ำเปล่า 8 ขวด ต้มให้เดือดก็ใช้ได้....

วิธีใช้....หลังจากฝึกตามกรรมวิธีที่ได้แนะนำไว้ในเว็บฯนี้แล้ว ให้แช่มือและถูนวดมือให้ทั่วในขณะที่น้ำยายังร้อนอยู่ (ต้องร้อนแบบทนได้นะครับ ไม่ใช่ร้อนจนเดือดจนทำให้มือพอง) หากจะล้างมือควรปล่อยไว้ให้แห้งก่อนประมาณ 1 ชั่วโมงจึงล้างออกได้ ทุกครั้งที่หลังจากแช่ถูนวดแล้ว ต้องนำยาไปต้มให้เดือดก่อนเก็บไว้ เพื่อมิให้ยาบูดเน่า หากใช้ไปน้ำยาลดลงให้เติมน้ำเปล่าลงไปได้ตามสัดส่วนที่ลดไป เมื่อครบ 1 เดือนแล้วจึงเปลี่ยนยาใหม่ ๐

ข้อระวัง...ห้ามให้น้ำยาเข้าปากเป็นอันขาด เพราะยานี้ห้ามรับประทานเป็นอันขาดครับ

ตำราหมัดทรายเหล็ก หรือฝ่ามือทรายเหล็กนี้ เมื่ออดีต ยาหนึ่งห่อจะใช้แค่ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ แต่เนื่องจากปัจจุบัน ตัวยามีราคาที่ค่อนข้างแพงขึ้นกว่าเดิมมาก เลยอนุโลมให้ยืดเวลาการเปลี่ยนยาใหม่ได้ถึง 1/2 ถึง 1 เดือนครับ ท่านที่สนใจหากมีข้อสงสัยใดๆในตำรานี้ก็สอบถามมาได้ครับ

เออ...ลืมบอกไปครับว่า ท่านที่แพ้น้ำส้มสายชู ไม่ควรใช้ตำรายานี้ครับ แล้วอย่าทะเลาะกันอีกนะครับ

ขอบคุณ สวัสดีครับ

ฝ่ามือทรายเหล็ก สำนักเฮอลีฉวน



ฝ่ามือทรายเหล็ก หรือ ชาวจีนเรียกว่า เถี่ยซาจั่ง เป็นสำเนียงภาษาจีนกลาง ทิซัวเจี้ย เป็นสำเนียงภาษาแต้จิ๋ว ในการฝึกศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว เฮอลีชวนนั้น การฝึกฝ่ามือทรายเหล็กจัดเป็นวิชาเสริมเพื่อให้ฝ่ามือมีความแข็งแกร่ง สามารถทนต่อการปะทะวัตถุที่แข็งได้ดี

ในอดีต การต่อสู้นั้นไม่มีอาวุธเป็นเครื่องทุ่นแรงเหมือนอย่างในปัจจุบัน การต่อสู้ส่วนมากจะเป็นการต่อสู้ด้วยมือเปล่า หรืออาวุธที่เป็นเครื่องทุนแรง อย่างมากก็จะมีกระบี่ ดาบ กระบอง เป็นต้น วิชาฝ่ามือทรายเหล็กหรือหมัดทรายเหล็ก จึงเป็นวิชาที่จำเป็น และอันตราย สำหรับการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ไม่เหมือนอย่างในปัจจุบัน มีการพัฒนาอาวุธที่ทันสมัยขึ้นมาใช้ เช่น อาวุธปืนเข้ามามีส่วนร่วมในการต่อสู้ ซึ่งมีอานุภาพร้ายแรงกว่าอาวุธเมื่อสมัยก่อนมาก วิชาฝ่ามือทรายเหล็กนี้ จึงเป็นวิชาที่ห่วงแหนของทุกตระกูลมวยจีนในสมัยก่อน และจัดว่าเป็นวิชาที่อันตรายในสมัยนั้น หากวิชาฝ่ามือทรายเหล็ก หรือหมัดทรายเหล็กนี้ ไปตกอยู่กับผู้ที่ไม่มีคุณธรรมเสียแล้ว สุจริตชนจะได้รับความเดือดร้อน

ข้าฯได้รับการฝึกวิชาฝ่ามือทรายเหล็กเมื่อตอนอายุ 12 ปี จนถึง อายุ 15-16 ปี ในสมัยนั้น ยาจีนยังมีราคาถูก ยาที่ใช้ฝึกราคาห่อละไม่เกิน 3 บาท ปัจจุบันยานี้ราคาแพงขึ้นหลายร้อยเท่า แต่วัสดุที่สำหรับใช้ในการฝึก ในอดีตค่อนข้างหายากกว่าปัจจุบันมาก อย่างเช่น ลูกเหล็ก ต้องใช้ตะกั่วมาหลอมแล้วหยดเป็นเม็ดๆ หรือไม่ก็ใช้หัวน็อตตัวเมียมาเป็นวัสดุในการฝึก ปัจจุบันวัสดุต่างๆที่จะนำมาใช้ฝึกหาได้ไม่ยากนัก

ข้าฯเห็นว่า เป็นเวลาอันสมควรแล้วที่จะนำวิชาฝ่ามือทรายเหล็กนี้ออกเผยแพร่ เพื่อให้ชนรุ่นหลังที่สนใจวิชานี้ ได้นำไปฝึกฝนได้อย่างถูกต้อง และศึกษาค้นคว้าต่อไป การฝึกฝ่ามือทรายเหล็กนี้ มิใช่ฝึกแล้วฝ่ามือจะแข็งเหมือนเหล็กอย่างที่ทุกท่านเข้าใจกัน ความจริงแล้วเป็นเพียงการฝึกเพื่อให้ฝ่ามือนั้น มีความแข็งแกร่งมากกว่าคนปกติธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกเท่านั้น เพื่อให้มือ แข็งพอสามารถที่จะกระทบกระแทก หรือเข้าปะทะกับวัตถุที่แข็ง โดยที่มือจะไม่เจ็บปวดเหมือนคนที่ไม่ได้ผ่านการฝึกเท่านั้นเอง การต่อสู้ป้องกันตัวบางครั้งจำเป็นที่จะต้องปะทะกับส่วนที่แข็ง เช่น ข้อศอก หรือ ศีรษะ ทำให้กล้าที่จะปะทะโดยไม่กลัวว่ามือจะเจ็บ การใช้กำลังของแขนและมือก็จะกล้าใช้ออกไปได้อย่างเต็มที่

ในการฝึกวิชาฝ่ามือทรายเหล็ก หรือหมัดทรายเหล็กนั้น ตำรับยาสมุนไพรจีนที่ข้าฯได้รับการสืบทอดมามีด้วยกันหลายตำรับ แต่ละตำรับมีสรรพคุณคล้ายกัน มีส่วนช่วยเสริมสร้างกระดูก เส้นเอ็น กล้ามเนื้อให้แข็งแกร่ง และรักษาอาการช้ำของมือ และแขนจากการฝึก ซึ่งข้าฯจะนำเสนอไว้ใน Chinese Medicine ส่วนวิธีการฝึกฝนต้องใช้ระยะเวลาอย่างน้อย 3 ปี ซึ่งข้าฯจะแยกอธิบายวิธีการฝึกเป็น 3 ช่วงเวลาดังนี้


ช่วงที่ 1 ใช้ระยะเวลาการฝึก 6 เดือน หรือมากกว่า

วิธีฝึก ใช้ผ้าชนิดหนามาเย็บเป็นถุงคล้ายหมอน หรือใช้ถุงแป้งก็ได้ เอาทรายละเอียด หรือหยาบ ใส่ในถุงผ้าให้เต็มแล้วเย็บ หรือผูกปากถุงให้แน่น นำไปตั้งวางไว้บนพื้น หรือฐานที่แข็งแรง แล้วให้ใช้ฝ่ามือ และหลังฝ่ามือตบฟาดลงที่ถุงทราย เริ่มต้นให้ตบ หรือฟาดเบาๆจนเกิดความเคยชินต่อความเจ็บปวด เมื่อรู้สึกว่าไม่เจ็บปวดแล้วค่อยเพิ่มกำลังตบ หรือฟาดให้แรงขึ้น และในการฝึกแต่ละครั้งจะกำหมัดชก หรือทุบที่ถุงทรายด้วยก็ได้ ในช่วงแรกๆของการฝึกจะรู้สึกเจ็บมือที่ตบฟาดลงไปที่ถุงทราย โดยเฉพาะบริเวณหลังฝ่ามือ เพราะเป็นบริเวณที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก และเส้นเอ็น การฝึกจึงควรให้สัมผัสตรงส่วนนี้ให้มากเป็นพิเศษ ให้ทำการฝึกอย่างน้อยวันละ 1/2 หรือ 1 ชั่วโมง ทุกวัน เวลาใดก็ได้ หลังการฝึกตบฟาดถุงทรายแล้ว ให้แช่มือทั้ง 2 ข้างในน้ำยาที่เตรียมไว้ พร้อมกับนวดมือทั้งสองข้างแรงๆ เพื่อให้เลือดลมบริเวณที่ช้ำกระจาย ใช้เวลาการแช่ และนวดพอประมาณ หรือแล้วแต่สูตรยาแต่ละสูตร หลังจากที่แช่ และนวดเสร็จแล้ว ห้ามล้างมือทันที ให้ทิ้งไว้อย่างน้อย 1 - 3 ชั่วโมง หรือมากกว่านั้น จึงล้างออกได้ ให้ปฏิบัติเช่นนี้ติดต่อกันเป็นเวลา 6 เดือน หรือมากกว่า และจะต้องฝึกร่ายรำท่ามวยที่ได้เรียนมาด้วย เพื่อให้กล้ามเนื้อเส้นเอ็นของแขน และข้อมือแข็งแรง


ช่วงที่ 2 ใช้ระยะเวลาการฝึก 1 ปี หรือมากกว่า

วิธีฝึก ใช้ผ้าชนิดหนามาเย็บเป็นถุงคล้ายหมอน หรือใช้ถุงแป้งก็ได้ ให้เปลี่ยนจากทรายละเอียด หรือหยาบ เป็นหินกรวดที่ได้คัดเอาหินที่แตกมีรอยแหลมคมออกแล้ว ขนาดเท่ากับที่นำมาเล่นหมากเก็บ ใส่ในถุงผ้าให้เต็มแล้วเย็บ หรือผูกปากถุงให้แน่น นำไปตั้งว่างไว้บนพื้น หรือฐานที่แข็งแรงแล้ว ให้ใช้ฝ่ามือ และหลังฝ่ามือตบฟาดลงที่ถุงกรวด เริ่มต้นให้ตบ หรือฟาดเบาๆจนเกิดความเคยชินต่อความเจ็บปวด เมื่อรู้สึกว่าไม่เจ็บปวดแล้วค่อยเพิ่มกำลังตบ หรือฟาดให้แรงขึ้น และในการฝึกแต่ละครั้งจะกำหมัดชก หรือทุบที่ถุงกรวดด้วยก็ได้ ในช่วงแรกๆของการฝึกจะรู้สึกเจ็บมือที่ตบฟาดลงไปที่ถุงกรวดมากกว่าที่ตบฟาดถุงทราย โดยเฉพาะบริเวณหลังฝ่ามือ เพราะเป็นบริเวณที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก และเส้นเอ็น การฝึกจึงควรให้สัมผัสตรงส่วนนี้ให้มากเป็นพิเศษ ให้ทำการฝึกอย่างน้อยวันละ 1/2 หรือ 1 ชั่วโมง ทุกวัน เวลาใดก็ได้ หลังการฝึกตบฟาดถุงทรายแล้ว ให้แช่มือทั้ง 2 ข้างในน้ำยาที่เตรียมไว้ พร้อมกับนวดมือทั้งสองข้างแรงๆ เพื่อให้เลือดลมบริเวณที่ช้ำกระจาย ใช้เวลาการแช่ และนวดพอประมาณ หรือแล้วแต่สูตรยาแต่ละสูตร หลังจากที่แช่ และนวดเสร็จแล้ว ห้ามล้างมือทันที ให้ทิ้งไว้อย่างน้อย 1 - 3 ชั่วโมง หรือมากกว่านั้น จึงล้างออกได้ ให้ปฏิบัติเช่นนี้ติดต่อกันเป็นเวลา 1 ปี หรือมากกว่า และจะต้องฝึกร่ายรำท่ามวยที่ได้เรียนมาด้วย เพื่อให้กล้ามเนื้อเส้นเอ็นของแขน และข้อมือแข็งแรง


ช่วงที่ 3 ใช้ระยะเวลาการฝึก 1 1/2 ปี หรือมากกว่า

วิธีฝึก ใช้ผ้าชนิดหนามาเย็บเป็นถุงคล้ายหมอน หรือใช้ถุงแป้งก็ได้ เอาหัวน๊อตตัวเมียเบอร์ 10 หรือลูกปืนขนาดเท่าลูกแก้ว หรือเล็กกว่าเล็กน้อย (น่าจะหาซื้อได้ที่คลองถม) ใส่ในถุงผ้าแทนหินกรวดให้เต็มแล้วเย็บ หรือผูกปากถุงให้แน่น นำเอาไปตั้งว่างไว้บนพื้น หรือฐานที่แข็งแรง แล้วให้ใช้ฝ่ามือ และหลังฝ่ามือตบฟาดลงที่ถุงลูกเหล็ก เริ่มต้นหากมือยังมีอาการเจ็บปวดอยู่ ให้ตบหรือฟาดเบาๆจนเกิดความเคยชินต่อความเจ็บปวดก่อน (จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เมื่อผ่านการฝึกตบฟาดหินกรวด ซึ่งเป็นขั้นตอนที่เจ็บปวดที่สุดแล้ว อาการเจ็บปวดจะน้อยลงมาก หรือไม่เจ็บปวดเลย) เมื่อรู้สึกว่าไม่เจ็บปวดแล้วค่อยเพิ่มกำลังตบ หรือฟาดให้แรงขึ้น และในการฝึกแต่ละครั้งจะกำหมัดชก หรือทุบที่ถุงลูกเหล็กด้วยก็ได้ ในการฝึกควรจะเน้นบริเวณหลังฝ่ามือให้มาก เพราะบริเวณหลังฝ่ามือ เป็นบริเวณที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก และเส้นเอ็น การฝึกจึงควรให้สัมผัสตรงส่วนนี้ให้มากเป็นพิเศษ ให้ทำการฝึกอย่างน้อยวันละ 1/2 หรือ 1 ชั่วโมง ทุกวัน เวลาใดก็ได้ หลังการฝึกตบฟาดถุงลูกเหล็กแล้ว ให้แช่มือทั้ง 2 ข้างในน้ำยาที่ได้เตรียมไว้ พร้อมกับนวดมือทั้งสองข้างแรงๆ เพื่อให้เลือดลมบริเวณที่ช้ำกระจาย ใช้เวลาการแช่ และนวดพอประมาณ หรือแล้วแต่สูตรยาแต่ละสูตร หลังจากที่แช่ และนวดเสร็จแล้ว ห้ามล้างมือทันที ให้ปล่อยทิ้งไว้อย่างน้อย 1 - 3 ชั่วโมง หรือมากกว่านั้น จึงล้างออกได้ ให้ปฏิบัติเช่นนี้ติดต่อกันเป็นเวลา 1 ปี 6 เดือน หรือมากกว่า และจะต้องฝึกร่ายรำท่ามวยที่ได้เรียนมาด้วย เพื่อให้กล้ามเนื้อเส้นเอ็นของแขน และข้อมือแข็งแรง

จากวิธีการฝึกที่ข้าฯได้กล่าวมาทั้งหมดนี้ หากทุกท่านที่สนใจ ได้ฝึกฝนตามวิธี และการฝึกต้องไม่หักโหมจนเกินไป ให้ค่อยเป็นค่อยไป จะเห็นผลอย่างแน่นอน อย่าเอาทรายไปคั่วไฟแล้วเอามือไปจิ้มแทงเด็ดขาด การที่เอาทรายไปคั่วไฟเป็นเพียง Action ในภาพยนตร์เท่านั้น บัดนี้ "ปาหี่" ที่ทุกๆท่านดูมาเป็นเวลานานได้จบลงแล้ว การฝึกฝ่ามือทรายเหล็ก หรือหมัดทรายเหล็กตามอย่างในภาพยนตร์มันอันตราย ทั้งไม่ได้ผลด้วย และอาจจะทำให้มือแขนพิการได้ ข้าฯรู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเยาวชนของชาติที่หลงเชื่อวิธีการฝึกตามภาพยนตร์

ข้าฯหวังว่า วิธีการฝึกฝ่ามือทรายเหล็กที่ได้นำลงในเว็บฯนี้คงจะให้ประโยชน์แก่ท่านที่สนใจฝึกฝน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ทุกท่านคงจะช่วยกันจรรโลง และเผยแพร่ในสิ่งที่ถูกต้องแก่เยาวชนของชาติสืบไป


อาจารย์ เกรียงไกร เถลิงพล ( ลี )

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลอู่

ปรมาจารย์มวยไท่เก๊กตระกูลอู่มีนามว่าท่านอู่เหอชิง หรืออู่อวี่เซียง (ค.ศ. 1812-1880) เป็นชาวหย่งเหนียน ในมณฑลเหอเป่ย บ้านเดียวกับท่านหยางลู่ฉานปรมาจารย์มวยไท่เก๊กตระกูลหยางนั่นละครับ





รูปท่านอู่เหอชิงหรืออู่อวี่เซียง ปรมาจารย์มวยไท่เก๊กตระกูลอู่


ท่านอู่อวี่เซียงเกิดในตระกูลบัณฑิต มีพี่ชายอีกสองคนชื่ออู่เฉิงชิง และอู่หยู่ชิง บ้านท่านอู่ค่อนข้างมีฐานะดี มีกิจการห้างขายใบชาอยู่ในเมืองทั้งถนนด้านตะวันตกและตะวันออก ถนนละ 1 ห้าง แต่ต่อมาได้ปล่อยร้านทางถนนทิศตะวันตกให้กับเฉินเต๋อหูซึ่งเป็นคนของเฉินเจียโกว (หมู่บ้านตระกูลเฉิน) เปิดเป็นร้านขายยาชื่อไท่เหอถัง ท่านอู่และพี่ชายทั้งสองเป็นคนชอบศิลปศาสตร์และวิชาการต่อสู้ตั้งแต่ยังเล็ก แต่ประวัติไม่ชัดแจ้งว่าได้เรียนวิชาอะไรมาก่อน แต่ต่อมาท่านอู่อวี่เซียงได้พบกับท่านหยางลู่ฉานที่สำเร็จวิชามวยไท่เก๊กมาจากท่านเฉินฉางซิงแห่งเฉินเจียโกว

ประวัติซึ่งเล่าโดยผู้สืบทอดมวยตระกูลอู่ บอกว่า ท่านอู่อวี่เซียง และท่านหยางลู่ฉานเป็นเพื่อนสนิทกัน ท่านอู่ได้ร่วมค้นคว้าวิชามวยไท่เก๊กกับท่านหยางในช่วงที่ท่านหยางสำเร็จวิชามาใหม่ๆ แต่ยังไม่สามารถเข้าถึงความพิสดารของวิชามวยได้ ต่อมาพี่ชายของท่านอู่อวี่เซียงที่ชื่ออู่เฉิงชิงสอบเป็นขุนนางได้และได้รับราชการเป็นนายอำเภอที่อำเภออู่หยาง ในมณฑลเหอหนาน ท่านอู่อวี่เซียงได้รับคำสั่งจากมารดาให้เดินทางไปเยี่ยมพี่ชาย ซึ่งระหว่างทางต้องผ่านหมู่บ้านเฉินเจียโกว ท่านจึงได้คิดจะเดินทางไปพบท่านเฉินฉางซิงซึ่งเป็นอาจารย์ของท่านหยางลู่ฉานเพื่อขอคำชี้แนะเพิ่มเติมในเรื่องมวยไท่เก๊ก แต่ปีนั้นท่านเฉินฉางซิงมีอายุได้ 82 ปีแล้วและถึงแก่กรรมในปีถัดไป

ตรงนี้ไม่ได้เล่าว่าได้พบกันหรือไม่อย่างไร แต่ทราบว่าท่านอู่ยังได้รับคำแนะนำจากร้านยาไท่เหอถังว่าในหมู่บ้านเจ้าเป่าติ้ง มีครูมวยชื่อเฉินชิงผิง (ค.ศ.1795-1868)





รูปท่านเฉินชิงผิง (ค.ศ.1795-1868) ครับ ครูมวยไท่เก๊กสายเจ้าเป่า


ท่านเฉินชิงผิงก็เป็นผู้มีฝีมือทางด้านมวยไท่เก๊ก ดังนั้นในการเดินทางเที่ยวนี้ท่านได้เข้าไปกราบท่านเฉินชิงผิงเป็นอาจารย์ ได้เรียนวิชาอยู่เดือนเศษก็สำเร็จครบถ้วน


หลังจากนั้นท่านอู่ยังได้รับ "บันทีกมวยไท่เก๊ก"จากอู่เฉิงชิงพี่ชาย บันทึกฉบับนี้แต่งขึ้นโดยท่านหวังจงเย่ว คนที่เป็นหลานศิษย์ท่านจางซานฟงโน้น หลังจากท่านอู่กลับมาบ้านก็ได้มาค้นคว้าเพิ่มเติมฝึกฝนด้วยตนเองอีกหลายปีก็เข้าใจถึงแก่นวิชามวยไท่เก๊ก มีฝีมือถึงขั้นไร้เทียมทาน ได้บัญญัติท่ากระบี่ไท้เก๊กตระกูลอู่, 13 ดาบไท่เก๊กตระกูลอู่, 13 ทวนไท่เก๊กตระกูลอู่ การฝึกตอบทวน ทวนเกาะติด และเพิ่มเติมการฝึกผลักมือแบบก้าวย่าง 3 ก้าวครึ่ง ภายหลังยังได้แต่งตำรามวยไท่เก๊กออกมาเผยแพร่อีกมากมาย

ในชีวิตท่านอู่อวี่เซียงรับศิษย์น้อย คือมีท่านหลี่อวี้อวี๋ซึ่งเป็นลูกของน้องสาวเป็นศิษย์เพียงคนเดียวซึ่งได้เรียนอยู่กับท่านอู่อวี่เซียงอยู่ถึง 20 กว่าปี และใช้ชีวิตในการค้นคว้าวิชามวยไท่เก๊กอย่างเต็มที่ และได้เรียบเรียงคัมภีร์เก่าขึ้นมาใหม่ จนภายหลังก็เป็นผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง





รูปท่านหลี่อวี้อวี๋ ศิษย์เพียงคนเดียวของท่านอู่อวี่เซียง


นี่คือเรื่องที่เล่าสืบทอดกันมาในผู้ฝึกมวยตระกูลอู่ครับ หากในตำราอื่นๆ รวมทั้งเรื่องที่เล่ามาผ่านทางผู้ฝึกมวยไท่เก๊กสายอื่นก็มีจุดที่แตกต่างกันอยู่บ้าง ซึ่งส่วนใหญ่เชื่อกันว่า เมื่อท่านหยางลู่ฉานสำเร็จวิชาจากหมู่บ้านเฉินเจียโกวในปีใดปีหนึ่ง ในช่วงรัชสมัยของสวนจงฮ่องเต้ (Xuan Zong-Min Ning 1821-1850)

จากนั้นก็เดินทางกลับบ้านเดิมที่หย่งเหนียน ก็มีโอกาสได้แสดงฝีมือมากมาย และได้มีคนในละแวกนั้นมาขอเป็นศิษย์อยู่บ้างและในจำนวนนั้นก็มีท่านอู่เหอชิงหรืออู่อวี่เซียงนี้อยู่ด้วย บางตำราว่าท่านหยางลู่ฉานให้บุตรชายคือหยางปันโหวเป็นผู้สอน แต่บางเล่มก็ว่าท่านหยางลู่ฉานฝากหยางปันโหวบุตรชายให้เรียนหนังสือกับท่านอู่อวี่เซียง

แต่จะเป็นอย่างไรก็ตาม ก็ยังนับว่าระหว่างสองตระกูลนี้นับว่ามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ช่วงที่เรียนกันอยู่นี้ไม่มีบันทึกชัดเจนว่าอยู่ในช่วงปีใด แต่เป็นไปได้ว่าภายหลังท่านหยางลู่ฉานได้เดินทางไปที่อื่นต่อ และท่านอู่อวี่เซียงก็รู้สึกว่าวิชาที่ได้รับจากท่านหยางลู่ฉานนั้นยังไม่น่าจะครบถ้วนกระบวนความมวยไท่เก๊ก ท่านก็เลยดำริจะเดินทางไปพบกับท่านเฉินฉางซิงซึ่งเป็นอาจารย์ของท่านหยางอย่างที่ทราบกันแล้ว ซึ่งตอนนี้เราจะทราบช่วงเวลาแน่นอน เพราะเล่าไว้ชัดเจนว่าปีนั้นท่านเฉินฉางซิงอายุได้ 82 ปี หักลบกลบหนี้กันแล้วได้ความว่าเป็นค.ศ. 1852 ปีนั้นท่านอู่อวี่เซียงก็อายุได้ถึง 40 ปี ท่านหยางลู่ฉานตอนนั้นก็ 53 ปี ส่วนท่านหยางปันโหวอายุ 15 ปี

ซึ่งจากนั้นกลายเป็นว่าท่านอู่ได้ไปกราบท่านเฉินชิงผิงที่หมู่บ้านเจ้าเป่าเป็นอาจารย์ และสามารถเล่าเรียนได้สำเร็จภายในเวลาเพียงหนึ่งเดือน ซึ่งที่น่าจะเป็นไปได้คือท่านมีพื้นฐานมวยไท่เก๊กมาอย่างลึกล้ำจากท่านหยางลู่ฉานแล้วนั่นเอง

มีบางแห่งอ้างว่าท่านอู่อวี่เซียงได้สอนมวยไท่เก๊กของท่านให้กับหยางปันโหว บุตรชายของท่านหยางลู่ฉานด้วย จึงทำให้ท่ามวยของท่านหยางปันโหวแตกต่างจากท่านหยางลู่ฉาน แต่ในเรื่องนี้ไม่น่าเป็นเช่นนั้นเพราะในประวัติของตระกูลหยางก็เล่าไว้ถึงการที่ท่านหยางปันโหวต้องฝึกฝนวิชาประจำตระกูลคือมวยไท่เก๊กตระกูลหยางอย่างหนักจนแทบจะหนีออกจากบ้าน ถึงขั้นแทบจะฆ่าตัวตายเอาเลย บุตรชายอีกคนคือท่านหยางเจี้ยนโหวก็เห็นว่าจะไปขอบวชเป็นหลวงจีน ฝึกหนักกันปานไหนก็คิดดูกัน อีกทั้งในประวัติของตระกูลอู่เองก็กล่าวไว้ว่าท่านอู่อวี่เซียงได้รับศิษย์เพียงคนเดียวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ภายหลังมวยไท่เก๊กตระกูลอู่ก็ได้รับยกย่องว่าเป็นมวยไท่เก๊กสายหนึ่งซึ่งมีความสวยงามและร้ายกาจอย่างมาก จนมีชื่อเสียงไปทั่วโลกเช่นกัน




ท่วงท่ามวยไท่เก๊กตระกูลอู่ โดยท่านเฮ่อเส้าหยู (ค.ศ. 1907-1983) ผู้สืบทอดรุ่นที่ 5 แห่งมวยไท่เก๊กตระกูลอู่

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง (ตอน 4)


เล่าเรื่องลูกคนรองของท่านหยางลู่ฉานไปแล้ว หากไม่พูดถึงอีกคนเดี๋ยวท่านจะพาลน้อยใจ หาว่าผู้เขียนลำเอียง บุตรชายคนที่สามของท่านหยางลู่ฉานมีนามว่าหยางเจี้ยนโหว (ค.ศ. 1839-1917) เนื่องจากท่านหยางเจี้ยนโหวเป็นบุตรคนที่สามคนทั่วไปจึงเรียกท่านว่าซันเส้าเหย หรือออกเสียงเป็นแต้จิ๋วว่า ซาเสี่ยวเอี้ยหรือนายเล็กคนที่สาม เพียงแต่คนนี้ไม่ใช่ซาเสี่ยวเอี้ยแห่งหมู่บ้านกระบี่เทพเจ้าของโกวเล้งนะครับ

หยางเจี้ยนโหวท่านนี้มีนิสัยแตกต่างจากหยางปันโหวผู้พี่มาก เป็นคนมีนิสัยอ่อนโยนรักสงบ ไม่บู๊มากเท่าพี่ชาย ตอนฝึกมวยก็เห็นว่าท้อแท้จนแทบจะหนีไปบวชเป็นหลวงจีนเสียหลายครั้ง แต่ถึงแม้ว่าท่านจะไม่นิยมตีรันฟันแทงกับใคร ก็ใช่ว่าท่านจะมีฝีมืออ่อนก็หาไม่ ว่ากันว่าท่านมีพลังภายในเต็มเปี่ยม สามารถออกพลังโจมตีผู้อื่นได้ในฉับพลัน คู่ต่อสู้ถูกตีล้มลงไปแล้วยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เวลาฝึกซ้อมท่านมักใช้แส้ปัดฝุ่นแทนอาวุธ แต่ก็มีฝีมือสูงในด้านหอกและไม้พลองเช่นกัน นอกจากนั้นยังเล่ากันว่าท่านยังเชี่ยวชาญวิชาอาวุธลับ สามารถดีดลูกกระสุนได้ทีละสามลูกไปถูกนกที่กำลังบินอยู่ถึงสามตัวพร้อมๆ กัน

และความที่ท่านหยางเจี้ยนโหวเป็นผู้มีเมตตา จึงมีผู้มาสมัครเป็นศิษย์มากมาย ซึ่งมวยที่ท่านสอนก็มีอยู่ถึงสามแบบ มีทั้งอ่อนหยุ่นและแกร่งกร้าว ท่านมีบุตรชายอีกสามคน คนรองเสียไปตั้งแต่ยังเด็ก เหลือแต่คนโตชื่อหยางเส้าโหว และคนที่สามชื่อหยางเฉินฟู่เป็นผู้สืบทอดวิชาประจำตระกูล

จนมีผู้มาสมัครเป็นศิษย์มากมาย พลังภายในของท่านเต็มเปี่ยม สามารถออกพลังโจมตีผู้อื่นได้ในฉับพลัน คู่ต่อสู้ส่วนมากมักถูกตีล้มโดยที่ตนเองก็ยังนึกไม่ถึง ท่ามวยของท่านหยางเจี้ยนโหวนั้นมีด้วยกันสามแบบ มีทั้งอ่อนหยุ่นและแกร่งกร้าว ท่านมีบุตรอีกสามคน แต่คนรองเสียแต่ยังเด็กเหลือแต่คนโตชื่อหยางเส้าโหว และคนที่สามชื่อหยางเฉินฟู่ เป็นผู้สืบทอดวิชาประจำตระกูล


รูปท่านหยางเส้าโหว (ค.ศ. 1862-1930)

ท่านหยางเส้าโหวนั้นชอบใช้เพลงมวยท่าเล็กแต่แกร่งกร้าว ท่วงท่าคล้ายหยางปันโหวผู้เป็นลุง และชอบการประลองยุทธ์ คู่ต่อสู้ก็มักจะได้รับบาดเจ็บเสมอ เหมือนรุ่นลุงยังไงยังงั้น ท่านมีใจรักในวิทยายุทธ์มาก และได้เริ่มต้นฝึกมวยเมื่ออายุได้เพียง 7 ปี แต่ทั้งที่ท่านเป็นผู้มีฝีมือสูง แต่ผู้ที่มาเป็นศิษย์จึงมักอยู่ได้ไม่ค่อยนานเพราะทนถูกตีไม่ค่อยไหว

ส่วนน้องชายของท่านหยางเส้าโหวคือท่านหยางเฉินฟู่ นิสัยอ่อนโยนเหมือนพ่อ เล่ากันว่าตอนเด็กๆ ท่านก็ไม่ได้มีใจรักในการฝึกมวย กว่าจะได้มาเริ่มฝึกก็เมื่ออายุ 17 ปีเข้าไปแล้ว

ท่านหยางเฉินฟู่เคยเล่าไว้ว่า เมื่อสมัยยังเด็กเห็นปู่สอนมวยให้พ่อและลุง จึงเกิดคำถามในใจว่าการต่อสู้เอาชนะคนคนหนึ่งด้วยวิชามวย ดูจะไม่มีความหมาย การศึกษาจึงสามารถเอาชนะศัตรูนับหมื่นได้ ช่วงวัยรุ่นท่านหยางปันโหวผู้เป็นลุงเคยขอร้องให้ท่านหยางเฉินฟู่ฝึกมวย ในตอนนั้นท่านก็ได้บอกว่า ในความเห็นของตนเอง การฝึกมวยไม่เห็นมีความหมายอะไร ซึ่งทั้งลุงทั้งพ่อได้ฟังก็โมโหสิครับ แต่เล่าว่าท่านหยางลู่ฉานกลับเป็นผู้ที่ปกป้องไว้และกล่าวว่า "วิชาที่ปู่ฝึกและสอนอยู่นี้ จุดมุ่งหมายไม่ได้อยู่ที่การเห็นผู้อื่นเป็นศัตรู จุดประสงค์ในการฝึกมวยคือการป้องกันตัว และใช้ป้องกันประเทศชาติ ถ้าหากผู้มีการศึกษามองเห็นเพียงแต่ว่า ประเทศของเรากำลังอยู่ในภาวะยากจน ยังไม่รู้ว่ายังมีปัญหาของประชาชนอ่อนแอ หากว่าประชาชนในประเทศทั้งอ่อนแอทั้งยากจน นานเข้าเมื่อประเทศูกรุกรานยังจะสามารถลุกขึ้นมาช่วยชาติได้หรือ ถึงแม้ว่าคนผู้หนึ่งสามารถสอนผู้อื่นได้ไม่มากนัก แต่ว่าหากเป็นดังนิทาน ลุงโง่ย้ายภูเขาแล้ว ขอเพียงผู้คนในชาติร่วมมือร่วมใจกัน ก็จะเกิดพลังจากความสามัคคีนั่นเอง"

ท่านหยางเฉินฟู่จึงได้มุมานะฝึกฝนวิชามวยประจำตระกูล และเป็นกำลังสำคัญในการเผยแพร่มวยไท่เก๊กออกไปทั่วประเทศจนเป็นที่แพร่หลายไปทั่วประเทศจีนในที่สุด แต่อันนี้ก็เป็นเพียงเรื่องเล่านะครับ เพราะหากดูจากช่วงเวลาแล้วจะเห็นว่าท่านหยางลู่ฉานเสียไปก่อนที่ท่านหยางเฉินฟู่จะเกิดด้วยซ้ำไป ที่ว่าฟังปู่พูดนั้นอาจจะฟังผ่านพ่อคือท่านหยางเจี้ยนโหวมาเสียมากกว่า

แต่อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือการที่วิชามวยไท่เก๊กเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศจีน จนออกไปถึงต่างประเทศ ก็เพราะท่านหยางเฉินฟู่นี้เอง


รูปท่านหยางเฉินฟู่ (ค.ศ.1883-1936) หลานปู่ของท่านหยางลู่ฉาน เป็นผู้เผยแพร่มวยไท่เก๊กตระกูลหยางออกไปสู่สาธารณชน

Thursday, October 27, 2005

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง (ตอน 3)

ไหนๆ ก็พูดถึงรุ่นลูกตระกูลหยางกันแล้ว ก็ขอต่ออีกสักหน่อยก็แล้วกันนะครับ จริงๆ แล้วเรื่องของท่านหยางปันโหว หรือหยางเจี้ยนโหวนี่เป็นเรื่องที่ไม่ว่าอ่านหนังสือเล่มไหนเขาก็ต้องพูดถึงอยู่บ้าง หากเราไม่เอามาเล่าบ้างก็ดูจะขาดๆ อะไรไป

ท่านหยางปันโหวเป็นคนมีนิสัยแข็งกร้าว ชอบการประลองยุทธ์ ผู้ที่เคยประลองกับท่านก็มักจะได้รับบาดเจ็บเสมอ เล่ากันว่าครั้งหนึ่งท่านเคยประลองกับนักมวยคนหนึ่ง ท่านได้ถูกนักมวยคนนั้นคว้าแขนไว้ได้ โดยปกติแล้วในสถานการณ์เช่นนี้ ท่านหยางปันโหวเพียงผลักเบาๆ ก็สามารถคลี่คลายได้แล้ว แต่ครั้งนี้ท่านได้ใช้กำลังแขนเพื่อสบัดออกจนคู่ต่อสู้ได้รับบาดเจ็บ เมื่อกลับมาบ้านก็ได้เอามาเล่าให้บิดาคือท่านหยางลู่ฉานฟังด้วยความปลาบปลื้มในชัยชนะที่ได้มา ท่านหยางลู่ฉานกลับกล่าวกับหยางปันโหวว่า "ชัยชนะเป็นสิ่งที่น่ายินดี แต่เสียดายแขนเสื้อของเจ้าได้ขาดไป ขอให้รู้ว่าเจ้าได้ใช้พลังไท่เก๊กมากเกินไป" ท่านหยางปันโหวจึงได้สำรวจแขนเสื้อของตนเองจึงได้รู้ว่าขาดไปจริงๆ หลังจากถูกบิดาตำหนิ ทำให้ยิ่งมุมานะในการฝึกฝนมวยไท่เก๊กยิ่งขึ้น

ยังมีเรื่องเล่าสมัยที่ท่านหยางลู่ฉานสอนมวยอยู่ในวังตวนอ๋อง วันหนึ่งขณะที่ท่านนั่งสูบยาอยู่บนชั้นยกระดับ เอาหลังพิงฝาสบายอารมณ์อยู่ ก็มีครูมวยซุยเจียว (มวยปล้า) คนหนึ่งชื่อต้าเสียวจื่อซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่มาก ต้าเสียวจื่อคงเกิดอารมณ์จะล้อท่านหยางปันโหวให้ได้อายเล่นแก้เซ็ง ก็ยกเท้าขวาขึ้นไปเหยียบบนยกพื้น ส่วนเท้าอีกข้างยังอยู่กับพื้น ขณะนั้นท่านหยางปันโหวมือซ้ายถือกล้องยา มือขวาถือชุดไฟ ปากก็ยังคาบกล้องอยู่ ต้าเสียวจื่อเอามือขวาสอดเข้าจับต้นแขนซ้าย และใช้มือซ้ายรวบข้อมือขวาและถุงของกล้องยาของท่านหยางปันโหว (กล้องแบบนี้เวลาสูบต้องใช้น้ำ โดยจะมีถุงใส่น้ำห้อยไว้ด้านล่างของกล้อง) แล้วคุณต้าก็พูดขึ้นว่า "เจ้าลงมาเถอะ" พร้อมกับใช้กำลังลากท่านหยางปันโหวลงมา

ตอนนั้นท่านหยางปันโหวเพียงใช้พลังเล็กน้อย ถ่วงต้นแขนและข้อศอกลงทำให้ร่างของคุณต้าคะมำไปข้างหน้า แกจึงรีบดึงตัวกลับ ซึ่งท่านหยางก็เพียงแต่ปล่อยตามสภาวะเท่านั้น คุณต้าเธอก็ล้มลงไปนอนหงายท้องเล่นเสียแล้ว พอเจ็บตัวกันเป็นที่เรียบร้อยก็ถึงเวลาผู้ใหญ่ออกโรง องค์ชายอีก็ทำทีรีบเข้ามาถามไถ่ว่าเกิดอะไรกันขึ้น คุณต้าเสียวจื่อก็รีบตอบว่า "ทูลองค์ชาย เป็นข้าพเจ้าล้อเล่นกับคุณชายรองเอง" ลืมบอกไป เนื่องจากบุตรชายคนโตของท่านหยางลู่ฉานเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนท่านหยางปันโหวเป็นลูกคนที่สอง และท่านหยางเจี้ยนโหวเป็นคนที่สาม

ซึ่งภายหลังองค์ชายอีก็มีรับสั่งให้ต้าเสียวจื่อและโจวต้าหุย ซึ่งบังเอิญเป็นครูฝึกซุยเจียวด้วยกันมากราบท่านหยางปันโหวเป็นอาจารย์เสีย ก็เป็นอันหมดเรื่อง เรื่องนี้ท่านโจวต้าหุยอยู่ดีๆ ก็เลยพลอยได้รับอานิสงส์ไปกับเขาด้วย

ยังมีอีกเรื่องครับที่เป็นที่กล่าวขวัญกัน คือเรื่องท่านหยางปันโหวประลองทวนใหญ่






รูปทวนใหญ่ครับ จะยาวกว่า 8 ฟุต สูงเลยหัวคนไปเยอะครับ


เรื่องก็มีว่ามียอดฝีมือทวนอยู่คนหนึ่งชื่อหลิวซื่อจวิ้น ทุกวันท่านหลิวก็ไปฝึกทวนอยู่ข้างแม่น้ำเยี่ยหยาที่ไหลผ่านสวนดอกไม้หลังวังตวนอ๋อง ซึ่งท่านหยางปันโหวเองก็มาฝึกทวนอยู่แถวๆ นี้เช่นกัน วันหนึ่งองค์ชายอีเห็นทั้งสองฝึกทวนกันอยู่ก็ไม่รู้นึกครึ้มอะไรขึ้นมาก็เลยเรียกให้ทั้งสองมาจับคู่ฝึกทวนกัน ทีนี้ต่างฝ่ายต่างแทงกันอยู่ครึ่งค่อนวัน ท่านแทงข้าหลบ ข้าแทงท่านหลบ ไม่ไปไหนกันสักที องค์ชายดูก็เบื่อก็เลยรับสั่งขึ้นว่า "ท่านทั้งสองแทงให้ดีกว่านี้จะได้หรือไม่" ท่านหยางปันโหวได้ยินก็ทูลตอบไปว่า "องค์ชายต้องการชมที่สนุกสนานกว่านี้ ข้าพเจ้าทั้งสองจะลองกันใหม่" ส่วนท่านหลิวก็คิดว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เอาชนะท่านหยางปันโหว ทั้งยังทำให้ท่านหยางลู่ฉานที่เป็นพ่อเสียหน้าด้วย ก็เลยตั้งใจเล่น โดยใช้ทวนของตนเองปัดทวนของท่านหยางปันโหวให้เบนออกแล้วใช้พลังดูดทวนนั้นไว้ จากนั้นจึงสืบเท้าขึ้นไปแทงออกทวนหนึ่ง ท่านหยางปันโหวก็เพียงปล่อยให้ทวนของท่านคล้อยตามทวนของหลิวซื่อจวิ้น แล้วหมุนครั้งหนึ่ง ทวนของท่านหลิวก็หมุนตาม รอจนท่านหลิวแทงทวนออกมา ท่านหยางปันโหวก็ใช้ทวนของท่านเคาะลงบนด้ามทวนอีกฝ่าย ทำให้ท่านหลิวสะท้านจนเซถอยหลังตกน้ำไป

จากนั้นท่านหยางปันโหวก็เข้าไปขอโทษ แล้วเชิญหลิวซื่อจวิ้นกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่องค์ชายอีก็สมกับเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ หลังจากยุให้คนตีกันสมใจแล้ว ก็รีบรับสั่งกับท่านหยางปันโหวว่า "เขาต้องเก็บข้าวของแล้วจากไปอย่างแน่นอน ท่านจงรีบตามไปและต้องรั้งเขาไว้ให้ได้ เนื่องจากเขายังมีประโยชน์ให้ใช้สอย" ท่านหยางปันโหวจึงได้ตามไปเกลี้ยกล่อมกันอยู่นาน สุดท้ายองค์ชายอีก็จัดเลี้ยงโต๊ะให้ ก็เลยหมดเรื่องกันไปได้

วีรกรรมของท่านหยางปันโหวยังมีอีกมาก หากแต่น่าเสียดายที่ว่าท่านไม่ค่อยได้สนใจเรื่องรับศิษย์ถ่ายทอดวิชา ศิษย์ของท่านที่มีชื่อเสียงจึงไม่ค่อยมีปรากฏให้เห็นกัน

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง (ตอน 2)

ทีนี้ต่อมาท่านหยางลู่ฉานเกิดไปพลั้งมือฆ่าคนในการประลองครั้งหนึ่ง ก็มีผู้ช่วยเหลือให้ไปหลบอาญาแผ่นดินอยู่ในนครปักกิ่ง ฆ่าคนแถวบ้านนอกเลยไปหลบในเมืองหลวงประมาณนั้น

การไปอยู่เมืองหลวงก็มีผู้อุปการะ ให้ไปเป็นครูมวยอยู่ในตระกูลจาง ซึ่งเป็นเศรษฐีใหญ่อยู่แถบชานเมืองปักกิ่ง แถมท่านจางคนนี้มีตำแหน่งขุนนางห้อยด้วย เหตุเพราะตระกูลจางเปิดโรงงานซีอิ๊ว เต้าเจี้ยว ผักดอง อยู่ทางด้านทิศตะวันตกของนครปักกิ่ง ฟังว่าผักดองของโรงงานจางพานิชย์แห่งนี้มีรสชาติดีมาก ถูกปากพระนางซูสีไทเฮา จนได้ผูกขาดเป็นผู้ส่งซีอิ๊ว เต้าเจี้ยว ผักดองทั้งหลายเข้าไปในวังหลวงแต่เพียงผู้เดียว





คนนี้ละครับ พระนางซูสีไทเฮา หากท่านไม่บังเอิญโปรดซีอิ๊วตระกูลจาง ก็ไม่รู้ว่าท่านหยางลู่ฉานของเราจะมีโอกาสแจ้งเกิดในวังหลวงหรือเปล่า



อันที่จริงตระกูลจางนับว่ามีคุณูปการใหญ่หลวงต่อพัฒนาการของมวยไท่เก๊กในยุคนี้มากทีเดียว แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่วิชามวยไท่เก๊กที่หยางลู่ฉานถ่ายทอดไว้ให้กับตระกูลจางไม่ค่อยได้เผยแพร่ออกไป ซ้ำภายหลังยังขาดการสืบทอดเสียอีก

ที่ว่าตระกูลจางมีส่วนสำคัญและสร้างจุดหักเหใหญ่ใหักับชีวิตของหยางลู่ฉานเนื่องเพราะความที่เป็นตระกูลเศรษฐีใหญ่ และมีความคุ้นเคยกับคนในราชตระกูล ไปมาหาสู่กันอยู่เสมอทีนี้มาวันหนึ่ง ตวนอ๋องพระองค์หนึ่งนามว่าองค์ชายไจ้อี ชื่อตวนอ๋องนี่เป็นชื่อตำแหน่ง ประมาณว่าเป็นฟ้าชายอะไรทำนองนั้น ตวนอ๋องไจ้อีท่านนี้บังเอิญว่ามาท่องเที่ยวล่าสัตว์ในละแวกบ้านตระกูลจาง ขากลับก็แวะพักจิบซีอิ๊ว เอ๊ย..จิบเต๊อยู่ที่บ้านใหญ่นี่

ตวนอ๋องท่านนี้นอกจากโปรดปรานการเข้าป่าล่าสัตว์ยิงธนู แล้วก็ยังโปรดปรานวิชาบู๊ วิทยายุทธ์หมัดมวยทุกประเภท การที่ท่านมาพักอยู่ที่บ้านตระกูลจางนี่ก็เหมือนชะตากรรมนำพาให้ท่านได้มาพบกับยอดยุทธ์หยางลู่ฉาน และการพบกันครั้งนี้ก็ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่อยู่ไม่น้อยจริงๆ เพราะท่านตวนอ๋องเกิดพอใครครูมวยหยางผู้นี้ขึ้นมาและต้องการให้หยางลู่ฉานเข้าวังไปสอนวิชาให้กับท่านและไปพักอยู่ในวังเสียเลย ที่กลายเป็นเรื่องราวขึ้นเพราะทางตระกูลจางซึ่งเป็นผู้อุปการะหยางลู่ฉานมาแต่แรกย่อมไม่ยินยอม อีกทั้งถือว่าตนเองก็มีอิทธิพลอยู่ในแวดวงการเมืองมิใช่น้อย ต่อให้เป็นตวนอ๋องก็ไม่สามารถมารังแก แย่งคนกันซึ่งๆหน้าเช่นนี้ได้ พอเรื่องชักจะลุกลามใหญ่โตก็ได้ยินไปถึงผู้สำเร็จราชการซึ่งเป็นบิดาบังเกิดเกล้าแท้ๆของฮ่องเต้กว่างสู ต้องออกมาช่วยไกล่เกลี่ยตัดสินให้ก่อนที่จะตายกันไปข้างหนึ่ง โดยท่านให้แบ่งหยางลู่ฉานกันไปฝ่ายละครึ่งเดือน ให้อยู่บ้านตระกูลจางครึ่งเดือน ไปอยู่ในวังตวนอ๋องครึ่งเดือนส่วนระหว่างครึ่งเดือนที่หยางลู่ฉานไม่อยู่นั้นก็ให้บุตรชายทั้งสองของหยางลู่ฉานคือหยางปันโหว(ค.ศ. 1837-1892) และหยางเจี้ยนโหว (ค.ศ. 1839-1917)เป็นผู้สอนแทน






รูปท่านหยางปันโหว บุตรชายของหยางลู่ฉานมีชีวิตอยู่ในช่วง ค.ศ. 1837-1892










ส่วนนี่คือรูปท่านหยางเจี้ยนโหว บุตรชายอีกคนหนึ่งของหยางลู่ฉาน มีชีวิตอยู่ในช่วง ค.ศ. 1839-1917


ท่านหยางลู่ฉาน เมื่อเข้าวังไปก็ได้เป็นใหญ่เป็นโตทันทีครับ ได้รับตำแหน่งหัวหน้าครูฝึกของโรงฝึกแห่งราชสำนักในทันที ก็ย่อมยังความไม่พอใจแก่ครูมวยหลายๆ ท่านที่อยู่มากก่อนอย่างมากแต่คงไม่มีใครกล้าหือกับท่านหยางลู่ฉานเท่าใด เพราะท่านมาถึงก็มีตำแหน่งสูงกว่าแล้ว อีกทั้งยังมีศักดิ์ศรีเป็นพระอาจารย์ของตวนอ๋อง ขืนไปรุ่มร่ามอะไรอาจคอขาดไม่รู้ตัวได้ แต่กระนั้นก็ยังมีผู้หาโอกาสไปลองฝีมือกับบุตรชายทั้งสองของท่านหยางอยู่เนืองๆ แต่ก็อีกละครับลูกพยัคฆ์ก็ย่อมเป็นพยัคฆ์ แม้มีผู้มาหาเรื่องไม่น้อยแต่ก็ไม่มีผู้ใดเอาชนะบุตรชายทั้งสองของท่านหยางได้เลย จนแม้แต่บุตรชายของท่านหยางยังพลอยได้รับฉายาเป็นหยางอู๋ตี๊เหมือนพ่อไปด้วย ชื่อเสียงของหยางพ่อลูกก็ยิ่งขจรขจายออกไป และมวยของท่านก็ได้ถูกเรียกเป็นมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง เป็นมวยไท่เก๊กสายหนึ่งที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ

นอกจากตวนอ๋องซึ่งมีพระนามว่าองค์ชายไจ้อีแล้ว ต่อมาองค์ชายไจ้จือซึ่งมีศักดิ์เป็นพระอนุชาขององค์ชายไจ้อีกก็ได้มากราบอาจารย์ขอเรียนด้วยอีกพระองค์ บางตำราก็ว่าบรรดาองค์ชายมาเรียนกันถึงแปดพระองค์ด้วยซ้ำ เอาตำราเดิมก่อน เขาเล่าว่าเมื่อองค์ชายทั้งสองได้ร่ำเรียนวิชามวยจนมีฝีมือสูงกว่าเหล่าองครักษ์ ก็รู้สึกขัดอกขัดใจว่าหากองครักษ์ที่เป็นบอดี้การ์ดคุ้มครองพระองค์ยังมีฝีมือต่ำต้อยกว่าพระองค์เอง ขืนเจอโจรผู้ร้ายแทนที่จะให้องครักษ์เข้ามาช่วยเหลือปกป้อง แต่สงสัยองค์ชายคงต้องไปคอยช่วยคุ้มครององครักษ์แทนกระมัง ก็ไปปรึกษาพระอาจารย์หยาง ท่านพระอาจารย์หยางลู่ฉานก็รู้ทันองค์ชายว่าที่แท้ก็อยากให้ช่วยสอนองครักษ์ให้ด้วย ท่านก็ยินดี ลูบเครายิ้มมุมปากเล็กน้อยพอไม่ให้เสียกริยา แล้วก็ให้เรียกเหล่าองครักษ์มากราบหยางปันโหวบุตรชายของท่านหยางลู่ฉานเป็นอาจารย์ ทั้งนี้ก็เป็นเรื่องของศักดินาครับ องครักษ์มีศักดิ์เป็นศิษย์น้องขององค์ชายดูจะไม่เหมาะ ก็เลยให้กราบลูกชายแทน จะได้มีศักดิ์ต่ำลงไปอีกหนึ่งรุ่น องครักษ์รุ่นแรกที่มาเรียนมวยไท่เก๊กนั้นก็มีกันอยู่สามคน ชื่อว่า หลิงซาน เป็นชาวแมนจู เฉวียนโหย่ว ชาวมองโกล และว่านชุนหรือจูว่านชุน ซึ่งเป็นอดีตเชื้อพระวงศ์ชาวฮั่น โรงเรียนมวยไท่เก๊กอินเตอร์ฯ ก็เปิดทำการด้วยประการฉะนี้

จากจุดนี้มวยไท่เก๊กก็เริ่มถูกถ่ายทอดออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งภายหลังลูกหลานของท่านหยางลู่ฉาน ออกมาเปิดสำนักสอนมวยให้แก่บุคคลทั่วไป และยังเดินสายสอนไปทั่ว ก็ยิ่งทำให้มวยไท่เก๊กตระกูลหยางนี้แพร่หลายไปทั่วประเทศจีนในที่สุด

ประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลหยาง (ตอน 1)

มวยไท่เก๊กตระกูลหยาง มวยไท่เก๊กตระกูลหยางเริ่มต้นจากบุรุษนามหยางลู่ฉาน ได้เคยกล่าวถึงไว้แวบๆ ตอนเล่าประวัติมวยไท่เก๊กตระกูลเฉิน คราวนี้มาแบบละเอียดครับ ท่านหยางลู่ฉานมีชีวิตอยู่ในช่วง ค.ศ. 1799-1872 เป็นคนตำบลหย่งเหนียนอำเภอกว่างผิง มณฑลเหอเป่ย ฟังว่าบ้านท่านเป็นชาวนายากจนแต่รสนิยมวิไลชอบฝึกวิทยายุทธ์ตั้งแต่อายุยังน้อย ตอนเด็กๆ ท่านมีรูปร่างเล็ก แต่ก็มีความคล่องแคล่วว่องไว ประมาณว่าก็มีแววจอมยุทธ์อยู่




รูปท่านหยางลู่ฉาน ว่ากันว่าท่านมีรูปโฉมสง่างามมาก ดูจากรูปก็หล่ออยู่ไม่น้อย


ตามที่เล่ากันมาก็มีหลายตำนาน ทางหนึ่งว่าบิดาของท่านหยางได้นำท่านไปฝากตัวเป็นศิษย์กับครูมวยแซ่หลิว ซึ่งก็เป็นครูมวยท่านหนึ่งในตำบลบ้านท่านนั่นเอง ท่านหยางลู่ฉานสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว จนเมื่ออาจารย์จะจากตำบลนี้ไปก็ได้เอ่ยปากกับท่านหยางว่า "ลู่ฉาน เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ หากได้พบอาจารย์ดีแล้วสามารถที่จะสำเร็จวิทยายุทธ์ได้ หากว่าสามารถไปยังเฉินเจียโกว และได้เรียนรู้มวยไท่เก๊กตระกูลเฉินแล้ว ในอนาคตเจ้าจะเป็นผู้ไร้เทียมทาน"

จากนั้นท่านก็ได้ไปสืบเสาะจนทราบมาว่าท่านเฉินฉางซิงแห่งหมู่บ้านเฉินเจียโกวเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ ท่านก็เลยลงทุนปลอมตัวไปอยู่ในร้านขายยาของท่านเฉินเพื่อแอบเรียนวิชา จริงๆ ก็ไม่ได้ปลอมตงปลอมตัวอะไรหรอก ก็ดุ่ยๆ ไปสมัครเป็นลูกจ้างเขาละครับ แต่บางตำราก็ว่าท่านก็เป็นลูกจ้างอยู่ก่อนแล้วนี่แหละ ไม่ได้มาสมัครเป็นลูกจ้างเพราะได้ยินกิตติศัพท์อะไรหรอก

แต่อย่างไรก็ดีเล่ากันว่าแต่แรกนี่ ท่านหยางก็เป็นเพียงลูกจ้างธรรมดา ไม่ได้รับการถ่ายทอดวิชาวิทยายุทธ์อะไรจากท่านเฉินฉางซิงแม้แต่น้อย เนื่องจากว่าท่านเฉินฉางซิงไม่ยอมถ่ายทอดวิชามวยให้กับคนต่างตระกูลก็แปลกดีเพราะจากประวัติของตระกูลเฉินก็เล่าว่าเขาไม่ให้ท่านเฉินฉางซิงสอนศิษย์ในตระกูลไปแล้วเพราะว่านอกคอกไปฝึกวิชาของคนอื่น แล้วนี่ยังจะมากีดกันไม่ให้คนนอกตระกูลเรียนอีกได้อย่างไร แต่ก็มีที่เล่ากันอยู่บ้างว่ามวยไท่เก๊กนี้เป็นของวิเศษแต่เดิมของตระกูลเฉินอยู่แล้วจึงไม่ยอมถ่ายทอดให้กับคนภายนอก นอกจากนี้ทางบรรพบุรุษตระกูลเฉินยังได้ตั้งกฎประจำตระกูลไว้สามข้อ คือ
  1. ห้ามเป็นเปาเปียว (ห้ามรับคุ้มกันภัย)
  2. ห้ามออกไปท่องยุทธจักรเป็นชาวยุทธ์
  3. ห้ามเป็นโจร
หรืออีกทางหนึ่งก็อาจจะเพราะว่าท่านเฉินฉางซิงสอนลูกศิษย์เฉพาะยามดึก คือแอบๆ สอน ไม่ได้ให้คนรู้มากมายขณะที่หยางลู่ฉานหนุ่มน้อยก็เป็นเพียงลูกจ้างในร้านธรรมดาๆ คงไม่สามารถขยับตำแหน่งขึ้นมาเป็นลูกศิษย์ในสำนักได้ ไม่ใช่เล่นๆ นะครับ การเป็นศิษย์อาจารย์ในสมัยโบราณนี่ประมาณเดียวกับการรับเป็นพ่อลูกกันเลย ชนชั้นบ่าวไพร่ข้ารับใช้อาจได้เรียนวิชาบ้างเล็กน้อย แต่จะให้เลื่อนชั้นขึ้นมาเป็นลูกศิษย์นี่นับว่ายากนัก


รูปหล่อท่านเฉินฉางซิง (ค.ศ. 1771-1853) ผู้นำตระกูลเฉินรุ่น 14 มอบประกาศนียบัตรสำเร็จวิชาให้กับท่านหยางลู่ฉาน



ทีนี้เมื่อท่านเฉินฉางซิงแอบสอนได้ หยางลู่ฉานก็แอบเรียนได้คือระหว่างที่ท่านเฉินฉางซิงกำลังสอนลูกศิษย์ หยางลู่ฉานก็มาแอบดูอยู่ทุกคืน จนในที่สุดก็เลยถูกจับได้ ท่านเฉินฉางซิงก็ดีใจหาย จับได้แทนที่จะเฉดหัวไล่ออกไป หรือจับเชือดนั่งยางเพราะการแอบฝึกวิชาของผู้อื่นนี่เป็นเรื่องถือสากันหนักหนาในยุทธภพ แต่เล่ากันว่าท่านฉางเฉินซิงกลับให้หยางลู่ฉานประลองฝีมือกับศิษย์ของตนเอง หรือกะหาเรื่องให้ลูกศิษย์มาซ้อมหยางลู่ฉานจะได้ไม่น่าเกลียดก็ไม่รู้ได้ ซึ่งปรากฏว่าไม่มีศิษย์คนใดสู้กับหยางลู่ฉานได้เลย ท่านเฉินฉางซิงเห็นดังนั้นก็เกิดปลื้มในพรสวรรค์อัจฉริยภาพของหยางลู่ฉานขึ้นมาก็เลยรับไว้เป็นศิษย์อย่างเป็นทางการอีกหนึ่งคน ก็ไม่รู้ว่าท่านหยางลู่ฉานห้อยพระเมตตามหานิยมรุ่นไหนนะครับ เพราะฟังๆ เหมือนไปลักของเขา แล้วเจ้าของจับได้เลยแถมเงินให้อีกอย่างไรอย่างนั้นเลย แล้วการที่ท่านเฉินฉางซิงรับท่านหยางลู่ฉานไว้เป็นศิษย์นี่เองก็เป็นการทำลายกฎของตระกูลที่ไม่สอนมวยให้คนนอกไปด้วยโดยปริยาย นับว่าหยางลู่ฉานแจ็คพอตโชคดีซ้ำซ้อนอย่างมโหฬารจริงๆ


ท่านหยางลู่ฉานได้มีโอกาสเรียนมวยอยู่ในร้านขายยาของท่านเฉินฉางซิงอยู่กว่า 20-30 ปีมัง จนเมื่อสำเร็จวิชาออกจากสำนัก ท่านก็เดินทางท่องยุทธจักรไปทั่ว ได้ประลองกับคนมากมายจนมีชื่อเสียงโด่งดัง และได้รับฉายาเป็น หยางอู๋ตี๊ หรือหยางผู้ไร้เทียมทาน เอ..ผิดกฏตระกูลเฉินหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ท่านหยางก็ไม่ได้เป็นคนตระกูลเฉิน ก็คงไม่ต้องสนใจกฎมัง

ในช่วงนี้ท่านก็ได้ถ่ายทอดวิชามวยที่ได้เรียนมาจากท่านเฉินฉางซิงออกไปบ้าง ซึ่งผู้ที่เคยเห็นวิชาของท่านหยางหรือเคยเรียนกับท่านในยุคแรกนี้ก็มีที่เรียกวิชาของท่านหยางเป็นเมี่ยนเฉวียน (มวยสำลี) หรือฮว่าเฉวียน (มวยสลายพลัง) จากลักษณะของมวย ซึ่งก็เป็นการยืนยันลักษณะของมวยไท่เก๊กในยุคแรกของท่านหยางได้ดีว่ามีลักษณะเช่นไร ที่ต้องยืนยันกันเพราะมีบางคนวิเคราะห์ว่ามวยไท่เก๊กของท่านหยาง หรือของท่านเฉินฉางซิงแต่เดิมนั้นน่าจะเป็นมวยที่มีลักษณะแกร่งกร้าว รวดเร็ว เพราะไม่คิดว่าการฝึกที่ดูเนิบนาบเชื่องช้า จะสามารถใช้สู้จริงได้ หลายคนจึงคิดกันว่าท่าทางที่เชื่องช้าอ่อนนุ่มไม่ใช้แรงนี้ถูกพัฒนาขึ้นมาภายหลังเพื่อผลทางด้านสุขภาพเท่านั้น ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย เพราะไม่เช่นนั่นก็คงไม่เรียกกันเป็นมวยสำลีหรอก คงเรียกเป็นมวยเหล็กเสียมากกว่า

แต่สำหรับชื่อมวยนั้นมีเขียนไว้ในประวัติชัดเจนว่าท่านหยางลู่ฉานเรียกมวยของท่านว่ามวยไท่เก๊ก ความจริงประวัติช่วงเดินทางนี้ค่อนข้างยาวแต่ส่วนมากก็เป็นเรื่องของการประลองชนะชาวบ้านเขา ไม่ค่อยมีอะไรพิสดาร